Γράφει ο Πάσχος ΜανδραβέληςO Γκράουτσο Μαρξ συνήθιζε να λέει: «Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες». Στην περίπτωση της κυβέρνησης η ρήση αυτή είναι κάπως διαφοροποιημένη: «Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν δεν μας βολεύουν έχουμε κι άλλες». Αυτό αποδεικνύεται με την επαναφορά της απαγόρευσης δημοσιοποίησης των δημοσκοπήσεων δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, που έφερε προς ψήφιση η κυβέρνηση. Είναι η ίδια κυβέρνηση που μόλις πριν από ένα χρόνο κατήργησε αυτή την αντισυνταγματική απαγόρευση, κατάργηση που τότε χαιρετίσαμε ως φιλελεύθερο βήμα. Δεν πιστεύαμε βέβαια ότι η άρση της απαγόρευσης έγινε, διότι τότε η Ν. Δ. είχε προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Απλώς τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ξαναμπαίνει το φίμωτρο: το κυβερνών κόμμα έρχεται δεύτερο στα γκάλοπ.
Επί της ουσίας όμως η τροπολογία έχει πρόβλημα συνταγματικότητας. Το άρθρο 14 είναι σαφές: «O Τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται». Δεν λέει τίποτε για δημοσκοπήσεις, ούτε αν αυτές είναι καλές ή κακές. Λέει απλά ότι, ακόμη και αν απέχουμε 15 μέρες από τις εκλογές, «η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται». Τελεία.
Χειρότερο ίσως και από την απαγόρευση δημοσιότητας είναι η δικαιολόγησή της. «Επηρεάζεται η κοινή γνώμη», ισχυρίζονται πολλοί. Η αλήθεια είναι ότι κάθε στοιχείο της ενημέρωσης επηρεάζει την .......κοινή γνώμη. Τα άρθρα, για παράδειγμα, επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Γιατί δεν τα απαγορεύουν 15 μέρες πριν από τις εκλογές; Οι ενημερωτικές εκπομπές επίσης επηρεάζουν. Μήπως πρέπει και αυτές να κοπούν; Σε μια δημοκρατία που κρατάει τα λογικά της ο επηρεασμός είναι το ζητούμενο. Θέλει την πολίτη ενημερωμένο για κάθε πτυχή της πολιτικής ζωής, να επηρεάζεται πολλαπλώς και στο τέλος να σχηματίζει γνώμη. Σίγουρα πολλές φορές, κατά τη διαδικασία αυτή, υπάρχουν συμφέροντα, υπάρχουν επιδιώξεις κ. λπ. Αλλά πάλι, και οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών κάτι επιδιώκουν, κάποιο συμφέρον του κόμματός τους εξυπηρετούν. Γιατί δεν τους φιμώνουμε 15 μέρες πριν από τις εκλογές ώστε να ψηφίζουν ανεπηρέαστοι οι πολίτες; Αυτούς τους οποίους η συγκεκριμένη διάταξη θεωρεί ζώα, άλογα όντα που δεν μπορούν να κρίνουν και πρέπει διά απαγορεύσεων να προστατευθούν.
Μανδραβέλης