Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Εμπρός της γης οι μπαφιασμένοι, της τζούρας σκλάβοι εμπρός-εμπρός. Η νέα Διεθνής, η Διεθνής του καπνίσματος ξεκινά Ελληνικά αυτή τη φορά και ο νέος Θούριος θα αφορά τα καπνιστήρια: «ως ποτέ παλικάρια θα μας βάζουν σε κουτιά, το κάπνισμα δεν μας το κόβουν μα την παναγιά».
Αν κάτσει κάποιος και παρακολουθήσει, κυρίως σε διαδικτυακούς τόπους, με όλη την άνεση που του παρέχει η καρέκλα του, το πώς προσεγγίζουν οι Έλληνες τη νομοθεσία για τον περιορισμό του καπνίσματος θα νομίζει ότι έχουμε αγώνα. Τώρα ανένδοτος είναι, ανέκδοτος είναι θα σας γελάσω. Εξαρτάται από τη σκοπιά που το βλέπεις.
Αγανακτισμένοι Έλληνες, που νιώθουν την ελευθερία τους και τα ανθρώπινα δικαιώματα τους να καταπιέζονται δηλώνουν με περισσή περηφάνια και παλικαροσύνη ότι θα αρχίσουν τώρα το κάπνισμα, άλλοι αναδεικνύουν τη συλλογική ευθύνη και αναφέρονται στα φουγάρα της βιομηχανίας τα οποία ισοδυναμούν με ξέρω και γω πόσες χιλιάδες τσιγάρα, άλλοι πάλι τα βάζουν με τους ρουφιάνους και το 1142, δεν θα με περιορίσουν εμένα οι ρουφιάνοι, θα δώσω τον αγώνα μου κόντρα στους νέους Γούσηδες και Εφιάλτες. Τέλος υπάρχει πάντα και ο αντισυστημισμός του Έλληνα ο οποίος δεν θέλει να σταματήσει το κάπνισμα γιατί έτσι γουστάρει το κράτος, πάλι καλά που αρκετές βιομηχανίες παραγωγής τσιγάρων είναι Αμερικανικές γιατί διαφορετικά θα χτύπαγε κόκκινο και ο Αντιαμερικανισμός μας, και τότε ζήτω η συνωμοσιολογία.
Μέχρι ανακοίνωση έβγαλε η ΓΣΕΕ για το θέμα. Ενδιαφέρουσα σκοπιά ο περιορισμός του δικαιώματος στο διάλλειμα δεν νομίζεται; Μάλλον θα πρέπει να κάνουμε αίτημα ως χώρα να αναθεωρηθεί και η Οικουμενική Διακήρυξη και να τροποποιηθεί το δικαίωμα σε ένα καθαρό και υγιές περιβάλλον, βάζοντας μία εξαίρεση για το κάπνισμα.
Πάλι καλά που επιτρέπεται το κάπνισμα σε ........
ανοιχτούς χώρους γιατί μας βλέπω για νέο αγροτοκτηνοτροφικό κίνημα.
Ο τρόπος που προσεγγίζουμε τη νομοθεσία για το κάπνισμα αναδεικνύει για μία ακόμη φορά ορισμένα από τα στοιχεία της ατομικής πολιτικής μας κουλτούρας και της κοινωνικής μας συμπεριφοράς. Κλεφταρματολισμός, αποθέωση της αντίστασης στο κράτος, ακόμη και αν αυτή γίνεται μέσω παραβατικής συμπεριφοράς τύπου Παλαιοκώστα, πρόταγμα του συλλογικού έναντι του ατομικού, για να αποφύγουμε την ατομική ευθύνη.
Το νομοθετικό πλαίσιο για τον περιορισμό του καπνίσματος, βασικά όμως, και πρέπει να το λέμε αυτό, για τις επιπτώσεις του καπνίσματος στην υγεία και στο περιβάλλον, είναι πολύ σοβαρό θέμα. Είναι θέμα που έχει σχέση με την επιλογή και τις επιρροές που έχει αυτή. Πρέπει να βρεθεί ένας κανόνας συμπεριφοράς και επικοινωνίας. Ίσως να βοηθούσε μία διαφήμιση που να μοιάζει με εκείνη την παλιά για τις πίπες Herb: «για να μη τον παίρνετε από πίσω πάρτε του μία πίπα Herb». Πάλι καλά που το ΛΑΟΣ δεν κάνει καμία νύξη περί «τσάμικου ταμπάκου», γιατί αυτή τη φορά δεν θα είχαμε κόντρες με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη σημασία της φράσεως αλλά αγώνα ενάντια στην επέλαση των Τσάμηδων, απορώ πως δεν το σκέφτηκαν μπας και μαζέψουν κάνα ψήφο παραπάνω, ποιος θα καταλάβαινε τη διαφορά αν ο Άδωνις κήρυττε ανέκδοτο. Τι τσάμικος τι Τσάμηδες, και ας βάλουμε τέρμα Τάσο Μπουγά και «πάρε μου μία πίπα να κόψω το τσιγάρο» μιας και σφίγγουν και οι ζέστες και τα γυναικεία μαγιό όσο πάνε και μικραίνουν. Αν πάλι είστε του ποιοτικού το «Πρωινό Τσιγάρο» είναι μία κλασική επιλογή.