Eάν ο πρωθυπουργός πίστευε ότι δε χρειάζονται μεταρρυθμίσεις αλλά έλεγε ότι χρειάζονται, τίθεται ζήτημα πολιτικής αξιοπιστίας. Εάν πίστευε ότι χρειάζονται αλλά εντέλει δεν επέβαλλε καμία, τίθεται ζήτημα πολιτικής αποτελεσματικότητας. Τίποτε από τα δύο δεν είναι ενθαρρυντικό για όποιον πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρεί με αυτόματο πιλότο.Πιθανώς η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κ. Καραμανλής είχε μια αόριστη άποψη για τις μεταρρυθμίσεις αλλά και μια θολή εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο θα τις προωθούσε. Σ΄εκείνη τη φάση, αυτό ήταν από ανώδυνο έως βολικό. Θεωρητικά, όλοι συμφωνούσαν για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, αλλά κανένας δεν του ζητούσε να γίνει πιο συγκεκριμένος. Τα πράγματα σοβάρεψαν μετά τις εκλογές. Τότε, ο κ. Καραμανλής διαπίστωσε ότι οι μεταρρυθμίσεις,..... για να είναι μεταρρυθμίσεις, πρέπει κάποιους να ενοχλήσουν. Αυτό συνεπάγεται πολιτικό κόστος κι έτσι επιλέχθηκε η πολιτική της «ήπιας προσαρμογής» που αποδείχτηκε ευφημισμός της αδράνειας. Βγάζω τα θέματα από το συρτάρι, μετρώ τις αντιδράσεις και τα παραχώνω ξανά γιατί είμαι το «ισχυρό χαρτί» της παράταξης και για να παραμείνω πρέπει να μη δυσαρεστήσω κανέναν. Καθώς ο πολιτικός χρόνος μετρά αντίστροφα και με γεωμετρική πρόοδο, αυτά που ο πρωθυπουργός δεν τόλμησε να προωθήσει νωρίς, με τον αέρα της εκλογικής του υπεροχής, άρχισαν να φαίνονται βουνό καθώς πλησίαζαν οι εκλογές και έγιναν αδιανόητα όταν διαμορφώθηκε η μεταγενέστερη οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Με τις μεταρρυθμίσεις και συνολικά με τις δυσάρεστες αποφάσεις, υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας είναι να πείσεις για την αναγκαιότητά τους και να εξασφαλίσεις κοινωνικές συναινέσεις. Ωραίο ακούγεται, αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν απευθύνεσαι σε μια κοινωνία, όπου κανείς δεν έχει αντίρρηση ν΄αλλάξουν τα πάντα αρκεί να μην ενοχληθεί ο ίδιος και όπου, εκ παραδόσεως, η μείζων και ελλάσσων αντιπολίτευση έχουν πάντα να προτείνουν ένα ευρύτατο φάσμα γοητευτικών αντιρρήσεων. Ο άλλος τρόπος είναι να τις επιβάλεις, με τη νομιμοποίηση που έχεις από τις εκλογές. Αν ο Σημίτης περίμενε πρώτα να πείσει τον κόσμο και μετά να εφαρμόσει το πρόγραμμα σύγκλισης εν όψει της ένταξης στην ΟΝΕ, ακόμη θα πορευόμασταν με τη δραχμούλα. Σήμερα, με την ασφάλεια του ευρώ, τα σχόλια για τον «χωρίς ευαισθησία λογιστή» που τότε ακούγονταν όχι μόνο στα καφενεία αλλά ακόμη και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύονται αυτό που πράγματι ήταν: φαιδρότητες!