Γράφει ο Αντώνης ΚαρκαγιάννηςΗ υπόθεση των ιδιωτικών πανεπιστημίων είχε βέβαια και τη φαιδρή της πλευρά. Από τηλεοράσεως ακούσαμε υπουργούς να διερωτώνται αφελέστατα: «Γιατί και η Ελλάδα να μην αποκτήσει ένα... Χάρβαρντ»! Να το αποκτήσει. Καμιά αντίρρηση, αλλά μέχρι σήμερα δεν παρουσιάστηκε παρόμοια ευκαιρία και φοβάμαι ότι δεν θα παρουσιαστεί και στο μέλλον. Αντί του Χάρβαρντ είχαμε διάφορες «συνεργασίες» ελληνικών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων με ξένα πανεπιστήμια, αγγλοσαξονικά κυρίως, χωρίς κανείς να ελέγχει τους όρους λειτουργίας, το περιεχόμενο και την ποιότητα αυτής της συνεργασίας.
Στην άλλη άκρη στεκόταν αμετακίνητη η προσήλωση στο άρθρο 16 του Συντάγματος και στο κρατικό προνόμιο στην Ανώτατη Εκπαίδευση, αίτημα που υποσυνείδητα συνδέεται με το ιδεολόγημα της «δωρεάν παιδείας». Δεν αντιληφθήκαμε ότι η Ανώτατη Εκπαίδευση, τουλάχιστον στην Ευρώπη, άλλαζε χαρακτήρα και χάσαμε πολύτιμο χρόνο σε άγονες μάχες. Με συγκεκριμένο και πολύ θλιβερό αποτέλεσμα: τα πανάκριβα (για τον κρατικό προϋπολογισμό και για τους πολίτες) κρατικά πανεπιστήμια να αντιμετωπίζουν προβλήματα διάλυσης και η ιδιωτική επιχειρημαική δραστηριότητα στον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης να βρίσκεται ουσιαστικά εκτός ελέγχου.
Τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε βιαστικά και υπό την πίεση της Ε.Ε. και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Να απαντήσουμε στο ακραίο ερώτημα: τι θα κάνετε αν ένα «πανεπιστήμιο ευκαιρίας» βαλκανικής χώρας - μέλους της Ε.Ε. συνάψει συμφωνία «συνεργασίας» με ιδιωτικό ελληνικό κολέγιο; Μπορεί να μην ....... τεθεί το ακραίο ερώτημα, αλλά οπωσδήποτε τίθενται προβλήματα των όρων λειτουργίας των ιδιωτικών κολεγίων: Επαρκή κεφάλαια για να είναι βιώσιμα και όχι απλώς εισπρακτικά, κατάλληλες κτιριακές εγκαταστάσεις, αναγκαία εργαστήρια, σύνθεση και τυπικά προσόντα διδακτικού προσωπικού, περιεχόμενο της συνεργασίας με το ξένο πανεπιστήμιο, πρόγραμμα σπουδών, αναγνώριση τίτλου σπουδών και προπαντός το κρίσιμο ζήτημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων.
Από το υπουργείο Παιδείας βεβαιώνουν ότι έγινε σημαντική εργασία πάνω στα θέματα αυτά. Στη σχέση με τους ιδιοκτήτες των κολεγίων μπορεί να έχουν ρυθμιστεί μερικά πράγματα. Αν κρίνω όμως από επιστολές και διαμαρτυρίες εξακολουθούν να είναι ασαφή και συγκεχυμένα όσον αφορά τα δικαιώματα των σπουδαστών που φοβάμαι ότι θα είναι, στην πρώτη φάση τουλάχιστον, και τα θύματα όλης αυτής της υπόθεσης.
Σας φέρνω παράδειγμα τη διαμαρτυρία επτά σπουδαστών που άρχισαν να παρακολουθούν μαθήματα σε κολέγιο συνεργαζόμενο με ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο και με τη διαβεβαίωση του ΔΙΚΑΤΣΑ τότε ότι θα αναγνωρισθούν οι τίτλοι σπουδών για να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ελληνικά πανεπιστήμια. Πράγματι αναγνωρίσθηκαν για δεκάδες άλλους. Οι επτά είχαν την ατυχία να ζητήσουν αναγνώριση σπουδών μετά τη μετονομασία του ΔΙΚΑΤΣΑ σε ΔΟΑΤΑΠ, χωρίς ουσιαστικές μεταβολές στη σχετική νομοθεσία. Και όμως ο ΔΟΑΤΑΠ αρνείται την αναγνώριση σπουδών χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα και παρά τις επίμονες αναφορές και διαμαρτυρίες των ενδιαφερομένων προς το υπουργείο Παιδείας.
Αντώνης Καρκαγιάννης