Γράφει ο Παν. ΠαναγιώτουΑγνόησε τις «πολιτικές αξίες» των κοινών που του έδωσαν τη δημοσκοπική ώθηση. Δεν πήρε αποστάσεις από τη ριζοσπαστική κινηματικότητα, όταν μετεξελίχθηκε σε βίαιη γενική άρνηση. Ενώ έδωσε την «εικόνα» μιας «νεοκομμουνιστικής συνιστώσας» χωρίς ευρωπαϊκό προσανατολισμό
Σε όλες τις χώρες της ΕΕ οι ευρωεκλογές λειτούργησαν περισσότερο ως ένα περιβάλλον επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας της εσωτερικής πολιτικής σκηνής και λιγότερο ως πεδίο ελέγχου του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Και παρότι οι ευρωεκλογές δίνουν γενικά συμπεράσματα (π.χ. νίκη Κεντροδεξιάς, υποχώρηση σοσιαλιστών - Αριστεράς, ενίσχυση ακροδεξιάς κ.λπ.), εντούτοις το εθνικό πολιτικό περιβάλλον έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Ετσι, λ.χ., στην Ελλάδα η Κεντροδεξιά ηττάται, οι σοσιαλιστές υπερισχύουν, η Αριστερά χάνει έδαφος και η άκρα δεξιά ενισχύεται.
Αυτός ο πρόλογος γίνεται για να καταγραφεί η «ειδικότητα» κάθε περίπτωσης, ενώ είναι ταυτόχρονα κι ένα σχόλιο σε μια απόπειρα να αποδοθεί το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ σε μια «βαθύτερη» αποτυχία της Αριστεράς στην Ευρώπη. Αυτό ενώ γενικώς ισχύει και προβληματίζει, ειδικώς για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί το «βασικό εργαλείο» για να ερμηνεύσει το πώς από τα «δημοσκοπικά μεγαλεία» προσγειώθηκε στο 4,70, που δεν είναι -εξακολουθώ να ισχυρίζομαι- καθόλου άσχημο, αλλά είναι εντελώς αναντίστοιχο με τις προσδοκίες που δικαιολογημένα είχαν καλλιεργηθεί.
Τι έφταιξε; Κατά τη γνώμη μου τέσσερα πράγματα, με εσωτερική αλληλουχία. Πρώτο, η ......
μεγάλη δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είχε κατά κύριο λόγο σαν βάση ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και του ευρύτερου δημοκρατικού - προοδευτικού χώρου.
Η ενσωμάτωσή τους απαιτούσε να λάβει υπόψη ο ΣΥΡΙΖΑ και τις «αξίες» που κουβαλούσαν αυτά τα κοινά, καθώς και τις «λύσεις» που ήθελαν στην κεντρική πολιτική σκηνή (διακυβέρνηση, συνεργασίες, κριτική στάση και όχι απόρριψη του ΠΑΣΟΚ κ.λπ.).
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τα αγνόησε όλα αυτά και μάλιστα πολλές φορές με αλαζονικό τρόπο.
Το δεύτερο πράγμα είναι η «ριζοσπαστική κινηματικότητα», με την οποία «μπόλιασε» ο ΣΥΡΙΖΑ τον ΣΥΝ. Επρόκειτο στην αρχή για μια θετική πολιτική αναζωογόνηση του «χώρου» που του έδωσε σημαντικούς «πόντους». Στην πορεία, όμως, μετεξελίχθηκε σε ένα κίνημα γενικής άρνησης, «βίας και βανδαλισμών», χωρίς πολιτικούς στόχους, που «ρούφηξε» τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να πάρει αποστάσεις.
Το τρίτο πράγμα ήταν η εμμονή -μέχρι τέλους- στη «μεγάλη Αριστερά» και το «μέτωπο με το ΚΚΕ», που προσέδωσε στην ανανεωτική - ριζοσπαστική Αριστερά χαρακτηριστικά «νεοκομμουνιστικής συνιστώσας» που ακύρωναν τη φυσιογνωμία της.
Και τέταρτον, η σύγχυση γύρω από την ευρωπαϊκή φυσιογνωμία του στο πλαίσιο ενός «αριστερού ευρωπαϊσμού» απομάκρυνε ένα σημαντικό τμήμα της ανανεωτικής Αριστεράς.
Ολα μαζί έφεραν τελικά το «ξεφούσκωμα». Η μάχη χάθηκε. Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΝ να ξαναβρεί μια σύγχρονη ανανεωτική και ριζοσπαστική φυσιογνωμία.
Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου