Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Δυστυχώς ή ευτυχώς, εξαρτάται από τη σκοπιά που το βλέπει κανείς, το διαχρονικό ρητό-τσιτάτο περί έρωτος και τσέπης επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά. Εδώ και αρκετά χρόνια η ΕΕ έχει πάψει να είναι μία θελκτική καλλονή για τους πολίτες, και αν σε περίοδο οικονομικής ευημερίας μπορεί να κάνεις κάποια έκπτωση στις ερωτικές σου σταθερές, σε περιόδους οικονομικής κρίσης δεν υπάρχει χώρος για χαλαρούς έρωτες και για ημι-νομιμοποιήσεις. Το ποσοστό της αποχής σε όλη την Ευρώπη, αν αναλυθεί σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, μας δείχνει ότι δεν αρέσουν, η ΕΕ δεν εμπνέει και δεν γοητεύει τους πολίτες της. Αδυνατεί να δώσει ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, είναι απόμακρη, δυσνόητη, γραφειοκρατική, απρόσωπη, ελιτίστικη, σε αντίθεση με την κοινωνία.
Τα ποσοστά της αποχής πάνε ακόμη και πιο πέρα από τον περίφημο Ευρωσκεπτικισμό, στην Ευρωαδιαφορία και στον Ευρωαπορριπτισμό. Χώρες- μέλη που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση της Κοινότητας, όπως η Ολλανδία και το Βέλγιο έδωσαν μειοψηφικά ποσοστά συμμετοχής, χώρες που παραδοσιακά στηρίζουν τη διαδικασία της Ολοκλήρωσης, όπως η Γαλλία και η Γερμανία έστειλαν ηχηρό μήνυμα αποχής, ακόμη και νέα μέλη της οικογενείας, όπως οι χώρες της Ν.Ε. Ευρώπης και η Μάλτα, χώρες που δέχτηκαν με ωσαννά την ένταξη τους στην ΕΕ, λίγα χρόνια μετά κατέρριψαν το ρεκόρ της αποχής.
Αυτοί που απείχαν έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα, μήνυμα που όσο και αν δεν θέλει να το ανάγει στο Ευρωπαϊκό επίπεδο η ΕΕ, ερμηνεύοντας το, όπως ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε δυσαρέσκεια για τις εθνικές κυβερνήσεις, αυτό είναι επίμονο και παραμένει εκεί, στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο: αδυναμία της ΕΕ να δώσει απαντήσεις στα .......
.υπαρξιακά ατομικά προβλήματα, διαφωνία με επιμέρους πολιτικές της, διαφωνία με την κατεύθυνση της ίδιας της ολοκλήρωσης, αποξένωση από τη διαδικασία.
Επειδή όμως, όπως είδαμε και στην Ελλάδα, η αποχή ενοχλεί, προσωπικά δεν συμφωνώ με αυτή την πολιτική επιλογή, αλλά δεν διαμορφώνει, ας δούμε τι μηνύματα έστειλαν με την ψήφο τους όσο συμμετείχαν στη διαδικασία. Δυστυχώς και εκεί τα μηνύματα δεν ήταν ευχάριστα, κυρίαρχο ρεύμα ήταν ο ευρωσκεπτικισμός, σημαντική άνοδο κατέγραψαν οι πράσινοι και τα ακροδεξιά λαϊκίστικα κόμματα, τρεις επιλογές με συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα: οι πολίτες της ΕΕ ανησυχούν για την καταστροφή του περιβάλλοντος, φοβούνται για τη μετανάστευση και την μετατροπή της ΕΕ στην περίφημη Ευρωαραβία και θέλουν μία άλλη στροφή στη διαδικασία. Το φάντασμα του περίφημου Πολωνού Υδραυλικού είναι και πάλι εδώ, μεγάλο μέρος της συζήτησης στην Ολλανδία και στη Γερμανία κινήθηκε γύρω από την ενδεχόμενη νέα διεύρυνση και συγκεκριμένα προς την Τουρκία.
Το θέμα όμως δεν είναι τόσο απλό, ακόμη και με την ενίσχυση του, μέσα από την Νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συναποφασίζει. Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές παραμένουν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μπορεί το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα να υπέστη σημαντικές απώλειες, παρέμεινε όμως η κυρίαρχη δύναμη και η υποψηφιότητα του Barrosso θα τεθεί ξανά επί τάπητος και τότε; Μπορεί οι απέχοντες, και οι συμμετέχοντες πράσινοι απογοητευμένοι πολιορκημένοι Ευρωπαίοι πολίτες να έστειλαν μηνύματα, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά, δεν νομίζω όμως να καταφέρουν να πουν στο Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «Δεν αρέσετε κύριε Πρόεδρε», πολύ φοβάμαι ότι και στις επόμενες εκλογές πάλι θα συζητάμε για την αδυναμία πολιτικοποίησης της ΕΕ και τα ποσοστά της αποχής.