Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΆρχισε όπως κάθε καλοκαιρινή περίοδο, το παιχνίδι έως παραμύθι των πυρκαγιών. Όχι δεν αναφέρομαι στις πυρκαγιές εκείνες που ανήκουν σε πραγματικά φυσικά αίτια και που πάρθηκαν όλα τα μέτρα έγκαιρα που ήταν ανθρωπίνως δυνατό να παρθούν. Όχι! Δεν αναφέρομαι σ’ αυτές. Αυτές δεν είναι ούτε παιχνίδι, ούτε παραμύθι. Αναφέρομαι στις άλλες. Σ’ εκείνες που κανένα μας δεν πείθουν ότι οφείλονται στην Παντοκράτειρα Φύση, και η αντιμετώπιση των οποίων, δε πείθει και τον ευπιστότερο από τους εν ενεργεία Θωμάδες ότι τούτο το Κράτος, λειτούργησε με αποτελεσματικότητα, στα πλαίσια ενός αποτελεσματικού στρατηγικού μα και (λειτουργικού) επιχειρησιακού σχεδιασμού, με ένα αποτελεσματικό σύστημα συντονισμού όλων αυτών των «συναρμόδιων» φορέων –αυτή η ελληνική πατέντα, και πάντως, πατέντα της συμφοράς, όπου στη πιο κρίσιμη στιγμή, εκεί πάνω στη γέφυρα του καραβιού που κλυδωνίζεται, συνωθούνται καμιά δεκαριά καπεταναίοι, όταν τη περίοδο των «ήρεμων» νερών, δε βρίσκεις εκεί μήτε δόκιμο ανθυποπλοίαρχο!
Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο καφετζής του «Ελληνικού Καφενείου» (στο οποίο επίσης συχνάζω εκτός από κείνο της γειτονιάς μου, στο «Καφέ Σαντάν» του Σώτου), που του αρέσει να «προκαλεί» τους θαμώνες του με τρέχοντα κι όχι μόνο «θέματα προβληματισμού», κρέμασε σήμερα (16/6/2009) μια ταμπέλα σ’ ένα τοίχο του καφενείου του με τον τίτλο «ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ», (Διάβασε εδώ), αναφερόμενος στη πρόσφατη πυρκαγιά στη Γλυφάδα : ικανοποιημένοι, λέει η ταμπέλα, οι εμπρηστές, οι καταπατητές, η κυβέρνηση, οι τοπικοί άρχοντες, εκείνοι οι κάτοικοι που πετάνε μπάζα και σκουπίδια στο βουνό της περιοχής, και άλλοι τινές…
Μιλάμε όμως για κάτι το καινούργιο; –τσιμπάω κι εγώ το «δόλωμα», για να «μπω» στη συζήτηση. Βέβαια κι όχι! Μιλάμε για κάτι απολύτως συμβατό με τα κρατούντα στην ταλαίπωρη πατρίδα μας! Μιλάμε για ένα ακόμα δείγμα προβλήματος –από τα τόσα και τόσα- που συχνά-πυκνά κάνουν την εμφάνισή τους, απλά για να .......
μας καθησυχάζουν πως τίποτα δεν έγινε απ’ όσα εξήγγειλαν στο παρελθόν (5, 10, 20, 30… χρόνια πίσω) όλοι οι «καθ’ ύλην αρμόδιοι» ότι δεν θα τα ξαναβλέπαμε μήτε θα τα συναπαντούσαμε πια στο μέλλον, τίποτα δεν πρόκειται να μας κάνει να νιώσουμε εκείνο το «αναζωογονητικό σοκ» που φέρνει η κάθε θετική αλλαγή, σ’ αντίθεση μ’ εκείνα τα «θανάσιμα σοκ» που μας υποβάλλουν οι ερασιτεχνισμοί μιας εξουσίας που δεν μπορεί και δε θέλει να προσφέρει δυστυχώς κάτι το καλύτερο σ’ αυτό το τόπο, εκείνα τα «σοκ» που τόσο μας φίλιωσαν με την ιδέα της ασθένειας που θρονιάστηκε μέσα μας. «Ό,τι δε σκοτώνει, δυναμώνει», μας λένε τα προβλήματα γεμάτα αυτοπεποίθηση! Μπορείς να πεις κάτι το αντίθετο; Τη μισή τους αυτοπεποίθηση νάχαν όσοι δήθεν τα πολεμάνε, θα τα είχαν στείλει στον αγύριστο εδώ και δεκαετίες!
Ένα μικρό εράνισμα προηγούμενων αναφορών μου στα ίδια, μα απολύτως στα ίδια προβλήματα. Όχι πολλά (γι΄ αυτό και δεν έκανα καν τον κόπο να πω τι λέγαν οι ίδιοι «αρμόδιοι» της εποχής εκείνης μα και πολύ παλιότερα) : μονάχα δυο :
1997 (12 χρόνια πριν!!) : Σε άρθρο μου με θέμα τα προβλήματα στο συντονισμό του κυβερνητικού έργου, έγραφα ανάμεσα σε άλλα : «…δεν μπορώ να μην επισημάνω και το ότι στη χώρα μας «κουραστήκαμε» να μιλάμε για σχεδιασμούς, όχι γιατί υπήρξαν πολλοί, αντίθετα, διότι ενώ έχουμε πληθώρα εξαγγελιών σχεδιασμών, στην πορεία διαπιστούται ότι πολλά πράγματα, οδεύουν ασχεδίαστα. Π.χ., το τι σημαντικά γίνονται στο θέμα της αντιπλημμυρικής προστασίας, το πληροφορούμαι πάντα μετά από καταστροφικές θεομηνίες, όπου εγώ τουλάχιστον, καταλαβαίνω τούτο : όλοι είχαν «σχεδιάσει αρμοδίως», προτείνει, εισηγηθεί, κ.λπ., όμως, τελικά, το πρόβλημα δεν λύνεται. Το τι σημαντικά γίνονται στο θέμα της δασοπροστασίας, το πληροφορούμαι πάντα μετά από καταστροφικές πυρκαγιές, όπου εγώ τουλάχιστον, καταλαβαίνω τούτο : όλοι είχαν «σχεδιάσει αρμοδίως», προτείνει, εισηγηθεί, κ.λπ., όμως, τελικά, δεν κρύβω ότι τάχθηκα αλληλέγγυος στην κραυγή του συμπολίτη μας εκείνου, που κραύγαζε στη Θεσσαλονίκη στις οθόνες των τηλεοράσεων «δεν είμαστε Ελλάδα, είμαστε αποικία», με φόντο πίσω του το καιόμενο Σέιχ Σου.» (Συντονισμός κυβερνητικού έργου : Τα εύκολα και τα δύσκολα ευσεβών πόθων, εις : εφημερίδα Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 14/8/1997) (Με την ευκαιρία : μιας και το θέμα αυτό, δηλαδή το πώς θα έπρεπε να συντονίζονται οι ασυντόνιστες κυβερνητικές ενέργειες, το βρίσκω επίκαιρο και τώρα –δηλαδή, και σήμερα το πρόβλημα αυτό εξακολουθεί να είναι πρόβλημα, ίσως να άξιζε να το ξαναεπικαιροποιήσω κάποια στιγμή).
Μια παρέκβαση σήμερα, στο παραπάνω άρθρο, στη κραυγή του συμπατριώτη μας απ’ τη Θεσσαλονίκη «δεν είμαστε Ελλάδα, είμαστε αποικία» : φίλε μου, όποιος κι αν είσαι, έσο ευτυχής διότι δεν είσαι μόνος! Το κράτος των Αθηνών, δεν βρίσκεται περισσότερο μακριά απ’ τη Θεσσαλονίκη ή τη Θράκη ή τη Κρήτη απ’ ό,τι απ’ το Περιστέρι ή απ’ το Πέραμα ή απ’ το Μενίδι ή απ’ τη Πεντέλη, εδώ, λίγα μόνο χιλιόμετρα απ΄ την έδρα του βαθέος κράτους των Αθηνών, του κράτους της ιστορικά –πες : θεσμικά- κατεστημένης μετριοκρατίας, της ιστορικά –πες : θεσμικά- κατεστημένης αναξιοκρατίας, της ιστορικά –πες : θεσμικά- κατεστημένης αναποτελεσματικότητας, του ιστορικά –πες : θεσμικά- κατεστημένου κενού περιεχομένου λόγου της εξουσίας… Όχι, η απόσταση του κράτους μου απ’ τους «υπηκόους» του, δε μετριέται με τα χιλιόμετρα. Μετριέται με την απόσταση των συναισθημάτων και του ενδιαφέροντος. Με βάση αυτά τα τελευταία μέτρα απόστασης, όλοι μας βρισκόμαστε σε μια περιφέρεια με την ίδια ακτίνα απ’ το κέντρο του κράτους αυτού.
Συνεχίζω :
1998 : (11 χρόνια πριν!!) Σε άρθρο μου σχετικό με τις ΔΕΚΟ, έγραφα ανάμεσα σε άλλα : «Φυσικά για τα παραπάνω ζητήματα και για άλλα πολλά σαν τα παραπάνω, ένα είναι βέβαιο. Ότι θα μας ξαναπασχολήσουν, όχι θέτοντας νέα ζητήματα στα πλαίσια των ίδιων αυτών προβλημάτων, αλλά ξαναθέτοντας παλιά ερωτήματα στο πλαίσιο των ίδιων ερωτημάτων… Και βεβαίως δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι εύκολα οι ισχυρισμοί μου αυτοί μπορούν να διαψευσθούν, διότι «εν τω μεταξύ, έγινε τούτο και το άλλο»… Ίσως να πέφτω έξω. Όμως σ’ ένα κράτος όπου σε κάθε ευκαιρία προβάλλεται ως «γεγονός» το όντως αυτονόητο, υποπτεύομαι, ότι ακόμα δεν λύθηκαν ούτε αυτά τα αυτονόητα… Ιστορική η παρατήρηση…» (ΔΕΚΟ : Τι ακριβώς επιδιώκεται να εκσυγχρονισθεί; εις : εφημερίδα Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 16/4/1998) (Με την ευκαιρία : μιας και το θέμα αυτό, δηλαδή το πώς θα έπρεπε να εκσυγχρονιστούν οι ΔΕΚΟ, το βρίσκω επίκαιρο και τώρα –δηλαδή, και σήμερα το πρόβλημα αυτό εξακολουθεί να είναι πρόβλημα, ίσως να άξιζε να το ξαναεπικαιροποιήσω κάποια στιγμή).
Πολλές προβλέψεις έπεσαν έξω. Ακόμα και παγκόσμια συστήματα στους αιώνες που πέρασαν άνθισαν και έπεσαν! Μα σε το κράτος, κοντά στους δυο αιώνες ζωής του, τούτη η «απόστασή» του απ’ τους πολίτες του, δε λέει να μικρύνει, πολλά μεγάλα και μικρά προβλήματα (αυτά τα τελευταία ίσως και να είναι τα πιο «επώδυνα» για τον άνθρωπο της καθημερινότητας) δε λένε να ξεριζώσουν. «Αυτός ο τόπος είναι καμωμένος από πέτρα/ από πέτρα η γης/ από πέτρα κι οι άνθρωποι…» λέει ο ποιητής. Ναι : «…και τα προβλήματά της…» θα πρόσθετα εγώ…
Επομένως : μπορώ με βεβαιότητα να πω : ραντεβού σε 11-12 χρόνια, για να ξαναεπικαιροποιήσουμε τα προβλήματα του 2009, που ήταν τα προβλήματα του 1989, που ήταν τα προβλήματα του 1979, που ήταν…