Γράφει ο ΠαρατηρητήςΈχουν περάσει σίγουρα δύο χρόνια (ίσως και παραπάνω), όταν κατηφορίζοντας ένα Σάββατο την Πατρ. Ιωακείμ, ασυναίσθητα γύρισα το κεφάλι μου να χαζέψω την βιτρίνα της Καλογήρου, μια και συχνά – πυκνά όλο και κάποια από τα “εξέχοντα” μέλη της αθηναϊκής μπουρζουαζίας παρέδιδαν τα κάτω άκρα τους σε ένα ατέλειωτο βάλε-βγάλε παπουτσιών, μέχρι που κάποια στιγμή το show τέλειωνε και ο πελάτης είτε έφευγε άπρακτος (αλλά ‘ανεβασμένος” που ξανά-αισθάνθηκε “κάποιος”), είτε κραδαίνοντας την golden πιστωτική του κάρτα, άφηνε την συνηθισμένη από τέτοιες “παραστάσεις” πωλήτρια, να αφαιρέσει το ποσόν, που αρκετές φορές πλησίαζε ή και ξεπερνούσε το μηνιάτικο της.
Αυτό το πρωινό δεν είχε πολλούς πελάτες, οπότε δεν ήταν καθόλου δύσκολο να διακρίνω καθήμενο σε σκαμπό τον αξιότιμο διατελέσαντα πρόεδρο του Συνασπισμού Ν. Κωνσταντόπουλο, να παρατηρεί με αξιοθαύμαστη προσοχή τις δύο κυρίες που συνόδευε, να επιδίδονται στην γνωστή “φάμπρικα” του βάλε-βγάλε. Κάποια στιγμή η παράσταση έλαβε τέλος και ο γεννηθείς στην ταπεινή Κρέστενα Νίκος, πληρώνοντας τον λογαριασμό, εξήλθε του καταστήματος και κρατώντας αλά μπρατσέτα τις χαριτωμένες συνοδούς τους, αφέθηκε στο τόσο παλιό, αλλά πάντα επίκαιρο και επιβεβλημένο στην πλατεία Κολωνακίου “μας βλέπετε – σας βλέπουμε”, παιγνίδι.
Το αληθινό περιστατικό που ανέφερα, πέρα από την εύθυμη πλευρά του, είναι ενδεικτικό μιας πραγματικότητας και νοοτροπίας που μ’ αυτήν ή κάποια άλλη μορφή, χαρακτηρίζει από παλιά, πολλά από τα νυν και τέως μέλη τον ΣΥΝ.
Τι να πρωτοθυμηθείς άλλωστε? Την κυρά Μαρία Δαμανάκη που όταν της άδειασαν το “σπιτάκι” της στο Διόνυσο έβαλε λιτούς και δεμένους για να μην ........
αποκαλυφτεί τι της ξάφρισαν ή τους βαψομαλλιάδικα στελέχη (Λαφαζάνης, Κουράκης & Co.)που κάθε τρείς και μία με βαθυσπούδαστο ύφος έχουν απάντηση για όλους και για όλα..Άσε δε τους συνδικαλιστάδες της Παιδείας, που με τα ιδρωμένα Lacoste, δείνουν “μάχες” για να μην αλλάξει τίποτε. Και να μην ξεχνάμε βέβαια όλους εκείνους που με ενδιάμεση στάση τον ΣΥΝ, κατέληξαν στην φιλόξενη αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, για να απολαύσουν πλουσιοπάροχα το αντίτιμο της εύκαμπτης μέσης τους αλλά κυρίως της επιλεκτικής μνήμης τους...
Αφορμή για να γράψω αυτές τις γραμμές μου έδωσε η διαφαινόμενη αποχώρηση (?) από την Πολιτική του Α. Αλαβάνου, αλλά και η γενικότερη κρίση που διαπερνά τον ΣΥΝ από την ημέρα των Ευροεκλογών και μετά, αν και οι πρώτες «καρεκλιές» είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν μεταξύ Χουντή και Παπαδημούλη για την πρωτοκαθεδρία στην Ευρωβουλή, καταδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τα «υψηλά» ιδανικά των στελεχών.
Όλα άρχισαν με το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών, που όπως φάνηκε κι από τις αντιδράσεις των στελεχών του ΣΥΝ, ουδείς ανέμενε. Πως άλλωστε να το περιμένουν, όταν πετώντας στα σύννεφα της δημοσκοπικής προπαγάνδας και παραζάλης, είχαν πιστέψει ότι όχι μόνο ήταν οι γνήσιοι εκφραστές της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και ήταν πλέον ζήτημα λίγου χρόνου να γκρεμίσουν το ΠΑΣΟΚ από δεύτερο κόμμα.
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια εφ’ ενός και ο γράφων δεν είναι διπλωμάτης αλλά μηχανικός αφ’ ετέρου, αυτό που έχω να σας πώ κατάμουτρα κυρίες και κύριοι του ΣΥΝ, είναι ότι αποτύχατε, κάνοντας όμως περισσότερο κακό απ όσο φαντάζεστε τόσο σ’ αυτόν τον τόπο, όσο και στην έννοια της Αριστεράς..
Το ζήτημα δεν είναι αν θα πάτε σπίτια σας, διαλύοντας το μαγαζί. Το ζήτημα είναι ότι δυστυχώς σε σάς πίστεψαν πολλοί άνθρωποι (και ιδιαίτερα η νέα γενιά), ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει. Προσωπικά ποτέ δεν είχα αμφιβολία ούτε για τις προθέσεις σας, ούτε για τις μεθόδους σας. Το αποδείξατε τα τελευταία χρόνια στα ζητήματα της παιδείας, με την σε όλα προσχεδιασμένη άρνηση σας, με τις λαικές «εξεγέρσεις» του περασμένου Δεκέμβρη, πανηγυρίζοντας ξεδιάντροπα μπροστά στις τόσο οικείες για σας, κάμερες των καναλαρχών.
Βέβαια φάνηκε ξεκάθαρα ότι η αναταταραχή, η υποβάθμιση και το τέλμα είναι ότι το καλύτερο για να διατηρήσετε την πελατεία σας στα σχολεία και αλλού. Τρέμετε με την ιδέα, ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν καλύτερα σ’ αυτόν τον έρημο τόπο, γι’ αυτό κάνατε ότι είναι δυνατόν για να συνεχιστεί η μιζέρια και η κακομοιριά για τους πολλούς και οι κάθε είδους καρέκλες για σας.
Είχατε την χρυσή ευκαιρία να αλλάξει κάτι σ’ αυτό τον τόπο, παίζοντας το χαρτί της συνεργασίας με τα κόμματα εξουσίας. Ας το τολμάγατε κι ας μην πετύχαινε. Θα είχατε τότε κάθε δικαίωμα να τους καταγγείλετε και να ανέβετε στην συνείδηση των ψηφοφόρων.
Ούτε αυτό μπορέσατε να αξιοποιήσετε, πράγμα που μέχρι και ο δημαγωγός (επιεικώς) Καρατζαφέρης έντεχνα προτάσσει, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τους Γαλάζιους. Το ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα διεφθαρμένο κόμμα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Στο χέρι σας ήταν να χρησιμοποιήσετε μια συνεργασία μαζί του σαν όπλο ,είτε για να προσφέρετε, ελέγχοντας την κυβέρνηση, είτε αποκτώντας και την σχετική εμπειρία να δημιουργηθεί ένα ρεύμα εξουσίας.
Εσείς φίλοι μου είστε για τα λίγα και κατώτεροι των περιστάσεων και αναγκών. Σας αρκεί το βουλευτιλίκι και τα πολυδαίδαλα κομματικά και συνδικαλιστικά αξιώματα. Και καλά η δική μου η φωνή είναι άνευ σημασίας, τα λόγια του αξέχαστου Μιχάλη Παπαγιανάκη παλαιότερα, αλλά και του Λεωνίδα Κύρκου πρόσφατα δεν σας αγγίζουν? Ή μήπως πιστεύετε ότι φτάνει μόνο η ταμπέλα για να λές ότι είσαι αριστερός? Αριστερά σημαίνει διαλογισμός και όραμα, ταπεινότητα και ολιγάρκεια, γνώση και μάθηση, ανιδιοτέλεια και θυσία.
Ο Αλέκος, ο Αλέξης κι η Αλέκα
Εσύ Αλέκο καλά τα κατάφερες στη ζωή σου. Και «στας Ευρώπας» σεργιάνισες και αρχηγός έγινες και καλά λεφτά έχεις στην άκρη… Πήδα τώρα απ’ το καράβι, πριν πέσει στην ξέρα. Άλλωστε η τιμονιέρα έχει προ πολλού μαγκώσει.
Καλά βρε Αλέξη πόσο δύσκολο ήταν να καταλάβεις ότι «κολυμπάς» στο μεταξωτό κοστούμι που σου φόρεσαν? Είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι με τα όσα έμαθες στον κομματικό δοκιμαστικό σωλήνα, έφτανε για να τα καταφέρεις? Ή μήπως νομίζεις ότι η πολιτική είναι προσωπικό σου χόμπι?
Όσο για σένα Αλέκα είμαι βέβαιος ότι περιμένεις πως και πως για να πάει ο ΣΥΝ κατά διαόλου. Μην χαίρεσαι όμως, ίδιας κοπής είναι και το μαγαζί σας. Εμποράκοι της φτώχιας και επαγγελματίες «επαναστάτες». Μόνο τα λόγια μιας χιλιοπαιγμένης κασέτας έχεις να προσφέρεις. Μην ανησυχείς (προς το παρόν) όμως. Απελπισμένοι πάντα θα υπάρχουν. Τόσοι, ώστε ούτε το Σύστημα να απειλείται και το κόμμα να επιβιώνει.
Υ.Γ
Και σύ βρε Μιχάλη ήταν ανάγκη να «φύγεις» τόσο νωρίς?