Αγαπητέ καφετζήΑρχικά να σε ευχαριστήσω προσωπικά και δια μέσου του ιστολογίου σου όλους όσους από τους “blogers” ξόδεψαν χρόνο και χώρο στην δημοσίευση μιας περιπέτειας που μπορεί να δείχνει προσωπική αλλά δεν είναι. Δεν είμαι ο μόνος που πέφτει θύμα μιας απάτης αλλά είμαι ίσως ο μόνος που όταν την αντελήφθη έστω και κατά τρόπο οδυνηρό, αφιέρωσε με την σειρά του ένα ικανό τμήμα των δυνάμεών του να την αποκαλύψει έτσι ώστε να κινητοποιήσει ένα μικρό ίσως αλλά απρόσβλητο από την μολυσματική νόσο της διαφθοράς κομμάτι της κρατικής μηχανής εναντίον της. Αποτέλεσμα. Μετά την κατάθεση της μήνυσής μου αποσύρθηκε σιωπηρά μια ολόκληρη παρτίδα πέμπτης διαλογής προϊόντων που ανέμεναν στο τελωνείο την διάθεσή τους στην αγορά και τα οποία θα περνούσαν στα χέρια κάποιων ανυποψίαστων από εμάς.. Κυρίως εκείνου που το αντιμετώπισε σκωπτικά. Μερικοί που άρπαξαν στο φτερό το περιέχον του περιεχομένου του συγκεκριμένου θέματος, μπορεί και να απαντούσαν εκδικητικά ότι θα του άξιζε. Εγώ όχι. Γιατί κατά την χρήση των προϊόντων αυτών θα έθετε σε διαπραγμάτευση την ίδια του την ζωή. Και η ζωή φυσικά και αποτελεί περιουσία αλλά αναντικατάστατη.
Δεν είμαι επίσης ο μόνος που παρά τις αυστηρά διατυπωμένες κοινοτικές συστάσεις ως προς την ποιότητα των δικαστικών αποφάσεων αλλά και τον καθυστερημένο χρόνο της έκδοσής τους, υπόκειται στην πράξη την συστηματική παραβίαση τους γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τα αλλεπάλληλα πρόστιμα κατά του δημοσίου. Πρόσφατα συνάδελφος, ο μακαρίτης πλέον Λιοναράκης, έχασε νεότατος από έμφραγμα την ζωή του όταν δικαστικά υποχρεώθηκε προηγουμένως στην απώλεια του σπιτιού του επειδή σύμφωνα με την τελεσίδικη απόφαση είχε συκοφαντικά δυσφημίσει έναν δήμαρχο πολυτελείας αποκαλώντας τον «καραγκιόζη». Τι έγινε; Προσέφυγαν οι απόγονοί του στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο για να δικαιωθούν με την απόφασή του εντός δύο ετών πανηγυρικά, αφού εν κατακλείδι δηλωνόταν ρητά, πως όταν οι χαρακτηρισμοί αντανακλώνται σε αποδεδειγμένα γεγονότα αυτοί όχι μόνον δεν είναι συκοφαντικοί αλλά είναι και απολύτως θεμιτοί.! Αποτέλεσμα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε το Ελληνικό Δημόσιο να αποζημιώσει τους κληρονόμους του Λιοναράκη τόσο ως προς την αξία της περιουσίας που έχασε εξ’ αιτίας της δικαστικής του περιπέτειας όσο και ως προς την ηθική βλάβη που υπέστη ο ίδιος και η οικογένειά του. Δηλαδή ο λογαριασμός είχε και πάλι τον συνήθη ύποπτο ως αποδέκτη. Εμάς. Γι αυτό όλο και πληθαίνουν οι φωνές των νομικών που πλέον κατηγορηματικά απαιτούν την άμεση αλλαγή του συγκεκριμένου καθεστώτος ατιμωρησίας. Να αποζημιώνονται δηλαδή οι παθόντες αποκλειστικά από εκείνους τους κρατικούς λειτουργούς που είτε από άγνοια νόμου είτε συνειδητά παρανόμησαν.
Αν λοιπόν προσφύγω για την παράνομη αυτή καθυστέρηση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να είστε βέβαιοι ότι θα δικαιωθώ και ότι την αποζημίωση που διεκδικώ από μια Αμερικανική πολυεθνική θα κληθούμε κωμικοτραγικά να την καταβάλλουμε, εσείς εγώ και μαζί μας ο επί τόπου μεταβάς και μηδέποτε αντιληφθείς θλιβερός σχολιαστής. Δεν θα το κάνω ωστόσο. Προς το παρόν. Επειδή το θέμα δεν είμαι εγώ. Αλλά το ότι για ακόμη μία φορά αναδεικνύεται πως όποτε και όπου απονέμεται δίκαιο, απονέμεται κατά τύχη.. Κι αυτό είναι που όφειλε να προβληματίσει όλους όσους είναι σε θέση να το αντιληφθούν..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr