Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Πάει τελείωσε και η τηλεμαχία, εμπρός ξανά για τις πλατείες και τις λαϊκές τις παρωδίες.
Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω σε τι χρησίμευσε η τηλεμαχία; Τι προσέθεσε παραπάνω στην ενημέρωση μας για τις θέσεις των κοινοβουλευτικά εκπροσωπούμενων κομμάτων γύρω από την ΕΕ; Είχε καμία ουσιαστική διαφορά από την τηλεμαχία των εθνικών εκλογών του 2007;
Η Ευρώπη βρήκε θέση μόλις και με τα βίας στην πρώτη θεματική ενότητα, εξ ημισείας με την εξωτερική πολιτική. Όπως ήταν αναμενόμενο ελάχιστες ερωτήσεις είχαν σχέση με την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και ακόμη πιο λίγες απαντήσεις φυσικά.
Είναι κοινός τόπος ότι τα κόμματα ελάχιστη βαρύτητα δίνουν στην προσαρμογή τους στις κοινοτικές επιταγές και στην εφαρμογή των Ευρωπαϊκών πολιτικών. Ακόμη πιο γνωστό είναι ότι ο εξευρωπαϊσμός, στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι μία διαδικασία απευκταία για τα κόμματα και με πολιτικό κόστος, η οποία προχωράει κατά καιρούς και με ρυθμούς χελώνας.
Αυτό που συνειδητοποιήσαμε χθες είναι ότι οι πολιτικοί μας συνολικά, αλλά και ατομικά, δεν έχουν όραμα για την Ευρώπη. Όταν δεν έχεις όραμα για την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μία διαδικασία στην οποία συμμετέχεις και η οποία καθορίζει μεγάλο ποσοστό των πολιτικών αποφάσεων που σε αφορούν, δεν έχεις όραμα και για τη χώρα σου. Τι καταλάβατε εσείς για το πώς οραματίζονται την Ελλάδα στην Ευρώπη οι καλοί μας, οι αρχηγοί μας;
Όταν ακούς απαντήσεις σαν και αυτές: «Εμείς ούτε χτυπήσαμε συνταξιούχους έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ούτε σκάσαμε τα λάστιχα των αγροτών», «χρειάζονται άμεσα αλλαγές, οι οποίες θα έρθουν με μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ»,«Εάν ήμασταν στην εξουσία και είχαμε υπουργεία και προχωρούσαμε σε οικονομικές πράξεις, βεβαίως τότε το κόμμα θα πρέπει να ελέγχεται. Εμείς δεν έχουμε πάρει μέρος σε ιδιωτικοποιήσεις και δεν ασκούμε οικονομική πολιτική», «κύριε πρωθυπουργέ, γιατί δεν κάνατε ετούτο και εκείνο», «τι να την κάνεις την ........
πρασινάδα αν δεν έχεις ψωμί», αναρωτιέσαι, για μία ακόμη φορά, γιατί ψηφίζεις, σε τι εκλογές ψηφίζεις, ποιους καλείσαι να ψηφίσεις, ένα αυτοί μπορούν να σε εκπροσωπήσουν στην ΕΕ, και πως, αφού δεν σου το είπαν, και τελικά προβληματίζεσαι για το αν πρέπει να πας να ψηφίσεις.
Ακόμη και τις ελάχιστες στιγμές που αποφάσισαν να ασχοληθούν με την ΕΕ μας γέμισαν με ανακρίβειες, όπως η πολιτική της ΕΕ για τα μεταλλαγμένα, και με ξύλινες κορώνες και υπερβολές, όπως η δημοκρατία που βλάπτεται από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και ο αστείος παραλληλισμός της κυρίας Παπαρήγα της αποδοχής της ΕΕ στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ με τα αγάλματα των ναζί, η οποία κυρία Παπαρήγα κατηγόρησε την ΕΕ και για την επιδοματική λογική των επιδοτήσεων. Βρε δεν κοιτάμε καλύτερα στα ενδότερα μας για το πώς διαχειριστήκαμε και γιατί τους πόρους που πήραμε από την ΕΕ/ ΕΟΚ λέω εγώ.
Ακούγοντας τους με θλίψη έφερα στο μυαλό μου τα λόγια του Στρατηγού De Gaulle το 1959: «Ναι, αυτή είναι η Ευρώπη, μία Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, όλη η Ευρώπη, η οποία θα αποφασίσει για το μέλλον του κόσμου!». Από τι στιγμή που η τελευταία οραματική σκέψη, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε μαζί της, για την ΕΕ, που άκουσα στην Ελλάδα, στα πλαίσια των Ευρωπαϊκών εκλογών του 2009, προέρχεται από τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, και την έχουν ακούσει ή καλύτερα διαβάσει παρά ελάχιστοι, δεν έχουμε παρά να ζητήσουμε από την κυρία Χούκλη την επόμενη φορά, που ελπίζω να μην είναι της Αναλήψεως, να αναφωνήσει καληνύχτα Ευρώπη.
Κλείνω ενώνοντας το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ με τη ρήση του Paul Valery, Ψηφίζουμε για την Ευρώπη, φοβόμαστε για την Ελλάδα.