Γράφει ο Βασίλης Τσούγκαρης«Δύο εχθροί και ένας συνδυασμός που σκοτώνει».
Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη, με υγεία και ειρήνη για όλο το κόσμο.
Θα ήθελα να αναφερθώ σε ευχάριστες στιγμές των αγίων ημερών που πέρασαν, να σας περιγράψω «εικόνες» από τη φύση και τη λατρεία του κυρίου, αλλά δυστυχώς όλα αυτά πήγαν στην άκρη και ήρθε για πολλοστή φορά μπροστά μου, μπροστά μας, ο παραλογισμός της ασφάλτου, ο ΚΑΚΟΣ έλληνας οδηγός.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, δε μπορώ να το εξηγήσω- ίσως κάποιοι πιο ειδικοί να το κατορθώσουν – αλλά κάθε φορά που έχουμε «έξοδο» λόγο εορτών η λόγο αδειών, είναι σαν να έχουμε την «έξοδο του Μεσολογγίου».
ΕΛΕΟΣ πια!
Σε κάθε έξοδο εκδρομέων – αδειούχων θρηνούμε θύματα στην άσφαλτο.
Και να πούμε κάποιες λεπτομέρειες μήπως και συνειδητοποιήσουμε καμιά φορά τις «τάσεις αυτοκτονίας» που έχουμε.
Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι, κάπου στην Χαλκιδική, όλα τα........ ταβερνάκια γεμάτα, και η «ρακοκατάνυξη» ηταν σε όλο της το μεγαλείο.
Μετά από τη νηστεία (όσοι νήστεψαν) το έριξε ο κόσμος έξω.
Πολλοί ηταν εκείνοι που αφού τα «κοπάνησαν» για τα καλά, πήραν το δρόμο για το σπίτι, αλλά με κάποια «ζικ- ζακ» στο δρόμο θέτοντας σε κίνδυνο τους άλλους οδηγούς!
Βλέπετε, το «οινόπνευμα» όσο είναι στο μπουκάλι είναι ήσυχο!
Όταν βγαίνει από το μπουκάλι τότε αγριεύει και δεν ελέγχεται.
Πάμε το στο βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.
Έγινε η ανάσταση, έφαγαν όλοι τη μαγειρίτσα και μετά βγήκαν για διασκέδαση, στα μπαράκια κλπ.
Το ποτό έρεε άφθονο μέχρι που έφεξε και όπως ηταν φυσικό μετά από τα μπαράκια όλοι πήραν τα αυτοκίνητα και τις μηχανές για να επιστρέψουν στα σπίτια τους!
Να βάλουμε ένα κουίζ;
Πόσοι από αυτούς ΔΕΝ επέστρεψαν σπίτια τους;
Θα μου πείτε τώρα πως θα το μάθουμε από τις ειδήσεις.
Θα ακούσουμε για ακόμα μια φορά για «βαρύ φόρο αίματος» στην άσφαλτο, θα σφιχτεί για λίγο η καρδιά μας, και μετά ξανά στα ίδια.
Δεν ιδρώνει το αυτί του Έλληνα.
Αναφέρθηκα στη Χαλκιδική, αλλά το ίδιο συμβαίνει παντού, σε όλη την Ελλάδα.
Και δεν είναι μόνο οι νεκροί από τα τροχαία.
Κανείς δεν μαθαίνει τι γίνεται με τους τραυματίες.
Κάποιοι πεθαίνουν στο νοσοκομείο, κάποιοι άλλοι ακρωτηριάζονται η μένουν με αναπηρίες για την υπόλοιπη ζωή τους.
Η ειρωνεία είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς δεν έφταιγαν σε τίποτα.
Βρέθηκαν σε λάθος δρόμο, τη λάθος ώρα και έπεσε επάνω τους το αυτοκίνητο του σουρωμένου.
Έπεσε πάνω στο αμάξι τους το αυτοκίνητο του πιτσιρικά, του μεγάλου, του παππού που μετά από καμιά πενηνταριά ποτηράκια παραπάνω βγήκε στο δρόμο για να θερίσει σαν μηχανοκίνητος χάρος ζωές.
Βαρύς και φέτος ο «φόρος αίματος», αλλά τι έγινε;
Μακριά από εμάς και είναι και στον γείτονα.
Στην υγειά μας αδέλφια, και καλά χιλιόμετρα.
Βασίλης Τσούγκαρης
Αρθρογράφος – Παραγωγός Ραδιοφωνίας
tsougarisgnomi@gmail.com