Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Ευθύνη είναι η υποχρέωση που έχει κάποιος να πραγματοποιήσει κάτι και να δώσει λόγο γι αυτό». Ετσι τουλάχιστον μας λένε τα λεξικά και σήμερα τη λέξη αυτή την βρίσκει κανείς μόνο στα λεξικά. Ακούμε τα τελευταία χρόνια διαρκώς τη λέξη αυτή από πολιτικούς και αναρωτιόμαστε αν έχουν το παραμικρό αίσθημα ευθύνης, διότι στην τέχνη της πολιτικής πράξης όλα αξιολογούνται από το αποτέλεσμα και για το αποτέλεσμα υπάρχουν κάποιοι υπεύθυνοι για το καλό αλλά και για το κακό αποτέλεσμα. Όπως μας λέει ο καθηγητής Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, «η έννοια της ευθύνης ήταν βασικός θεσμός της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας..Οποιος ανελάμβανε αξίωμα ήταν υπεύθυνος, υπόλογος δημοσίου ελέγχου» και όχι μόνο. Οι περισσότεροι ηγέτες, ακόμη και εκείνοι που δόξασαν την Αθήνα (Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Κίμων, κ.α.) πέθαναν στη φυλακή ή στην εξορία. Ο αθηναϊκός λαός δεν τους αναγνώριζε το παραμικρό λάθος και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά πριν εκτεθούν στην δημόσια ετυμηγορία του Δήμου. Οι αθηναίοι ηγέτες γνώριζαν τι τους περίμενε και γι αυτό ζητούσαν την ψήφο του οι καλύτεροι, οι οποίοι φρόντιζαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Ηξεραν ότι απέναντί τους έχουν έναν ώριμο και ευφυή λαό, που είχε και ο ίδιος υψηλό αίσθημα ευθύνης. Οι αθηναίοι πολίτες συναντιόνταν στην αγορά με την πρόθεση να συζητήσουν δημόσια θέματα για τα οποία ένιωθαν ότι οι ίδιοι έχουν την ευθύνη και πως αν δεν τα κάνουν οι ίδιοι δεν θα λυθούν από μόνα τους. Γι αυτό και επέλεγαν τους άριστους. Σε αντίθεση με εμάς, ήταν ενεργοί πολίτες......Σήμερα, αν ρίξει κανείς μια αντικειμενική ματιά στο ελληνικό κοινοβούλιο, δίχως κομματικές παρωπίδες, θα δει ότι πολλοί εκπρόσωποί μας δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν σωστά, ούτε ένα κοπάδι αιγοπρόβατα. Είναι ο καθρέφτης μας. Ότι είμαστε εμείς, δηλαδή η πλειοψηφία μας (για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι) είναι κι εκείνοι. «Αφήστε επιτέλους να πάρουν τις αποφάσεις αυτοί που ξέρουν και που θα μεριμνήσουν για την ευημερία μας», είναι η μόνιμη απάντηση του μέσου έλληνα για τους εκάστοτε κυβερνώντες, ακόμη και όταν αποδειχθεί εκ των πραγμάτων (όπως τώρα με την κρίση), ότι το μόνο που ήξεραν ήταν «τον κακό τους τον καιρό».
Από ποιους άραγε ζητά αίσθημα εθνικής ευθύνης ο πρωθυπουργός; Από εκείνους που δίχως να έχουν την παραμικρή ευθύνη για την κατάντια της οικονομίας, της ανεργίας, της ακρίβειας, των ταμείων, κ.λ.π., καλούνται τώρα να πληρώσουν και τη νύφη. Νισάφι πια.