Γράφει ο dimmy the Greek
Όταν ο Κώστας Καραμανλής ξεκίνησε τον προεκλογικό του αγώνα το 2003 με στόχο να σπάσει μία πολύχρονη πρωτοκαθεδρία του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε ευφυώς ως βασικό του σύνθημα την επανίδρυση του κράτους. Ήταν έξυπνη κίνηση - δική του ή του επιτελείου του - γιατί άγγιξε το βασικότερο πρόβλημα αυτής της χώρας.
Όταν ο Κώστας Καραμανλής ξεκίνησε τον προεκλογικό του αγώνα το 2003 με στόχο να σπάσει μία πολύχρονη πρωτοκαθεδρία του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε ευφυώς ως βασικό του σύνθημα την επανίδρυση του κράτους. Ήταν έξυπνη κίνηση - δική του ή του επιτελείου του - γιατί άγγιξε το βασικότερο πρόβλημα αυτής της χώρας.
Τα στοιχεία της παθογένειας είναι γνωστά σε όλους. Δεν είμαι βέβαιος αν οι αιτίες είναι το ίδιο γνωστές:
1. Ευθυνοφοβία που γεννά γραφειοκρατία, πρόσθετες διαδικασίες και χαρτιά σε απλές συναλλαγές του δημοσίου με τον πολίτη.
2. Παντελής έλλειψη του ελάχιστου κινήτρου για να είναι ένας δημόσιος υπάλληλος αποδοτικός αφού μόλις διορίζεται και συνήθως έχει κάποια όρεξη για απόδοση συναντά ένα απίστευτο καφενείο και μία οργή στην περίπτωση που πάει να "χαλάσει την πιάτσα"
3. Ένας ανυπόμονος - λογικά - πολίτης που δεν έχει τα περιθώρια να χάνει το χρόνο του στο καφενείο αυτό και είναι ενίοτε πρόθυμος να ... επιταχύνει τις διαδικασίες με το αζημίωτο
4. Ένα κομματικό πελατειακό σύστημα που διόριζε για δεκαετίες άτομα με κομματικά κριτήρια και στήριζε για δεκαετίες το δίκαιο της κλαδικής (έτσι την έλεγαν επί ΠΑΣΟΚ) ή ότι άλλο ήταν πριν και μετά
5. Μισθοί των 900 €, που ανεξάρτητα αν είναι καλοί σε σχέση με την δουλειά που παρέχεται δεν εξασφαλίζει τις άμυνες στην διαφθορά
Εγώ θα αναγνωρίσω κάποιες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια από Σημίτη και Καραμανλή. Οι διαδικασίες διορισμών έχουν βελτιώσει την αντικειμενικότητα τους με το ΑΣΕΠ, οι κομματικές οργανώσεις δεν κάνουν πια απόλυτο κουμάντο όπως κάποτε και αυτό το βλέπει κάθε καθαρό μάτι. Όμως τα βασικά προβλήματα δεν τα έλυσε κανείς. Και φυσικά το κράτος δεν επανιδρύεται.
Κάποτε, αυτοί που δεν είναι βασικό τους μέλημα το ποιος θα κυβερνάει σήμερα ή αύριο σε επίπεδο προσώπων, πρέπει να αρχίσουν ένα δημόσιο διάλογο και να αρχίσουν να απαιτούν λύσεις κυρίως από την πολιτική. Γιατί, όσο και αν το ξεχνάμε, πολιτική είμαστε εμείς.
Γιατί ξέρετε τι με τρομάζει περισσότερο από όλα; Ότι έχουμε αποδεχτεί την κατάσταση, βρίζουμε το σύστημα και μετά σκύβουμε γιατί είμαστε εξαρτημένοι από αυτό...