Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μαkeδονίας
Εδώ είμαστε, λοιπόν, Γενάρη του 2009, μετά τον πολυσυζητημένο Κυβερνητικό ανασχηματισμό, με την διακοπή αερίου θέρμανσης και στη Ελλάδα όπως την υπόλοιπη Ευρώπη την ώρα που βιώνουμε πολικές θερμοκρασίες, αναστατωμένοι – αλλά ευτυχώς μέχρι στιγμής ΟΧΙ πανικόβλητοι – Ελληνίδες και Έλληνες από την νέα μορφή ίωσης με γαστρεντερικές διαταραχές που περιλαμβάνουν εμετούς και διάρροιες και, συχνά, χωρίς παρουσία πυρετού. Γνωρίζουμε ότι ήδη προφανώς σε συμβολικό επίπεδο, άρπαξε την ίωση των… διεθνών χρηματαγορών και η παγκοσμίως γνωστή για τις «γαστρεντερικές διαταραχές» της Σοφοκλέους η οποία βολοδέρνει κάτω από τις 2000 μονάδες, αλλά αυτό είναι περίπτωση άλλης παθολογίας!
Χωρίς να επικεντρωθώ στη συγκεκριμένη ίωση ( με εμετούς και διάρροιες) αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσε ποτέ κάποιος, στα σοβαρά και με το απαραίτητο επιστημονικό κύρος, να προβάλλει την άποψη ότι οι χειμερινές ιώσεις στις διάφορες μορφές τους έχουν ιδιαίτερη αδυναμία σε άτομα που διακρίνονται από έντονο ψυχοκοινωνικό στρες και μάλιστα σε άτομα με χαλαρές διαπροσωπικές σχέσεις που υποφέρουν από κοινωνική μοναξιά;
Όσο και αν ακούγεται παράδοξο ή και εξωφρενικό άτομα που στερούνται καλές διαπροσωπικές σχέσεις - έχουν κακό γάμο, είναι θύματα ψυχικής ή και σωματικής βίας, συμβιώνουν σε οικογενειακό περιβάλλον που ή δομή του είναι πολύ αρνητική ψυχοσυναισθηματικά - παρουσιάζουν αυξημένη μέχρι και 4 φορές την πιθανότητα να προσβληθούν από διάφορες μορφές ιώσεων και γρίπης ακόμη και από το κοινό συνάχι σε σύγκριση με άτομα που διαθέτουν υγιείς δεσμούς ψυχοκοινωνικούς στήριξης στην καθημερινή τους ζωή.
Οι σύγχρονες επιδημιολογικές έρευνες συχνά επιβεβαιώνουν Βιβλικές γνώσεις του ανθρώπινου γένους όπως εκείνη που σοφά διατείνεται ότι “...η πίστη, όταν είναι δυνατή, μπορεί να μετακινήσει ακόμη και...βουνά!...” Με άλλα λόγια ο ρόλος του ψυχολογικού παράγοντα είναι πολύ σημαντικός σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας ακόμη και της οργανικής υγείας και μπορεί να λειτουργήσει ως προστατευτική ασπίδα όταν...υπάρχει!.
Αμερικανοί συνάδελφοι Ψυχολόγοι και Κοινωνιολόγοι με επικεφαλής τον Δρ Σέλντον Κόν του Πανεπιστημίου Πίτσμπουργκ της πολιτείας Πεννσυλβάνια έφερε στο προσκήνιο της επικαιρότητας κάποια εντυπωσιακά ερευνητικά ευρήματα που συνδέουν την άμυνα του οργανισμού μας με καθαρά ψυχοκοινωνικούς παράγοντες.
Χρησιμοποιήθηκε ένα δείγμα εθελοντών, αφού προσδιορίστηκε ο αριθμός 12 σημαντικών ψυχοκοινωνικών μεταβλητών όπως ο ρόλος του γονέα ή παιδιού, του συζύγου ή καλού φίλου, του παραγωγικά απασχολημένου, του άεργου, άνεργου ή υποαπασχολούμενου, οι οποίοι έπρεπε να δηλώσουν πόσοι από αυτούς τους 12 ρόλους τους δημιουργούσαν θετικά συναισθήματα ικανοποίησης ή τους προξενούσαν αυξημένα επίπεδα στρες. Από τα ευρήματα προέκυψε ότι εφόσον τα άτομα αντλούν ικανοποίηση μόνο από 1 έως 3 (έναν έως τρείς) ρόλους οι πιθανότητες να καταληφθούν από κάποια μορφή ίωσης ή τον ιό της γρίπης αυξάνονται σε ποσοστό μέχρι και 400% σε σύγκριση με άλλους εθελοντές που είχαν αυξημένη αντίσταση επειδή δήλωσαν πολύ περισσότερες θετικές ψυχοκοινωνικές παραμέτρους στην καθημερινή τους ζωή!…