Γράφει ο Σταύρος Ψυχάρης
Μπορεί να καταγραφεί στα θετικά στοιχεία του σημερινού πρωθυπουργού ο φημολογούμενος θαυμασμός του για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είναι ο μόνος- εκατομμύρια Ελληνες θαυμάζουν και μετά θάνατον τον ιδρυτή του ΠαΣοΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου «καταγράφει» μεγαλύτερη δημοτικότητα, λένε οι δημοσκόποι, από εκείνη που μετρείται υπέρ του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Πιθανώς αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο κ. Κώστας Καραμανλής μοιάζει να αντιγράφει κρίσιμα σημεία της πολιτικής που εφήρμοσε ως πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι, λ.χ., ο ιδρυτής του ΠαΣοΚ εκείνος ο οποίος ως πρωθυπουργός ανεφώνησε πρώτος το περιβόητο «mea culpa»- για την πολιτική του προς την Αγκυρα. Και είναι επίσης ο Ανδρέας Παπανδρέου ο πρωθυπουργός που πρώτος καρατόμησε τον (από τον ίδιο εγκαθιδρυθέντα «τσάρο της οικονομίας») Γεράσιμο Αρσένη, όταν η οικονομική πολιτική της τότε κυβερνήσεως του ΠαΣοΚ οδηγούσε τη χώρα σε αδιέξοδο.
Τώρα ο κ. Κώστας Καραμανλής, και το δικό του «mea culpa» ανεφώνησε (για την ανοιχτή πληγή του βατοπαιδινού σκανδάλου) και τον δικό του «τσάρο» αιφνιδιαστικά απομάκρυνε, παρ΄ όλη τη θετική μαρτυρία της ΕΕ για τον κ. Αλογοσκούφη.
Υπάρχει βεβαίως μία ουσιώδης διαφορά. Οτι ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν πήρε τις κρίσιμες αποφάσεις τα άλλαξε όλα. Δεν αντικατέστησε απλώς τον κ. Αρσένη με έναν φανερό αμφισβητία της ως τότε κυβερνητικής πολιτικής, τον Κώστα Σημίτη. Αλλαξε εκ βάθρων την ως τότε ασκουμένη οικονομική πολιτική, έχοντας το θάρρος να ομολογήσει τα λάθη του. Και έχοντας, επίσης, την απόφαση (και τον αναγκαίο χρόνο!) να πραγματοποιήσει την αλλαγή και να φθάσει το ΠαΣοΚ στον θρίαμβο με την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε τη δύναμη να οδηγήσει το ΠαΣοΚ και δι΄ αυτού τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού από το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο στην πλήρη και ουσιαστική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Το ερώτημα είναι αν ο φερόμενος ως θαυμαστής του Α. Παπανδρέου έχει την απόφαση και την τόλμη να επιχειρήσει, έστω και στις «12 παρά 5» της κυβερνητικής εξουσίας του, αντίστοιχη αλλαγή πολιτικής.
Οι ανθρωποθυσίες δεν αρκούν, πρέπει και η εκστρατεία να γίνει και, κυρίως, να κερδηθούν μάχες που θα κρίνουν την τελική έκβαση του πολέμου.
Σταύρος Ψυχάρης