Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Φέτος, γιορτάζει όλος ο κόσμος τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Charls Darwin (Δαρβίνου) και τα 150 χρόνια από την έκδοση του κλασικού του έργου «η καταγωγή των ειδών», του βιβλίου που άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε σήμερα τον κόσμο. Δεν υπάρχει επιστημονικό περιοδικό στον κόσμου που να μην αφιερώσει φέτος μερικές σελίδες για τη ζωή και το έργο του Δαρβίνου. Ένα από τα θέματα που κυριαρχούν είναι και το ερώτημα αν, μέσω της φυσικής επιλογής, ήταν δυνατόν, αντί να κυριαρχήσει ένα πιθηκοειδές, όπως ο άνθρωπος να είχε κυριαρχήσει ένα άλλο θηλαστικό με επίσης υψηλό δείκτη νοημοσύνης και κοινωνική συμπεριφορά, όπως είναι ο Λύκος.
Πολλοί βιολόγοι επιμένουν και το τεκμηριώνουν με στοιχεία, πως ο λύκος έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα του επέτρεπαν να ήταν σήμερα το κυρίαρχο ον πάνω στη γη. Αυτό το παρεξηγημένο ζώο, ζει σε οικογενειακές ομάδες ή ευρύτερες ομάδες οικογενειών, τις αποκαλούμενες αγέλες.. Πυρήνας της αγέλης είναι το αναπαραγωγικό ζευγάρι. Κάθε αγέλη κινείται σε αυστηρά καθορισμένη περιοχή, την οποία οριοθετεί μέσω της ούρησης. Πόλεμοι μέχρι ολοκληρωτικής εξόντωσης της αντίπαλης αγέλης για την επέκταση του ζωτικού χώρου, είναι άγνωστη στους λύκους. Σε αντίθεση δε με τους πιθήκους, που το κυρίαρχο αρσενικό σκοτώνει όλα τα παιδιά της αγέλης που κατάγονται από άλλο αρσενικό για να διαιωνίσει μόνο το δικό του γένος, οι λύκοι είναι μονογαμικοί για όλη τους τη ζωή και φροντίζουν τα μέλη της αγέλης που είναι ορφανά καθώς και τα γερασμένα μέλη, που δεν μπορούν πλέον να πάρουν ενεργά μέρος στο κυνήγι.
Ο λύκος είναι ένα από τα πιο έξυπνα, μελαγχολικά αλλά και υπερήφανα ζώα, που δεν μπορεί να ζήσει στη σκλαβιά, αλλά και δεν του αρέσει όχι μόνο να ζει σε βάρος άλλων λύκων αλλά ούτε καν να παρασιτεί εκμεταλλευόμενος άλλα είδη. Σκοτώνει μόνο για να επιβιώσει και σπανίως από άμυνα. Συνήθως αποφεύγει τον αντίπαλο. Σε κάθε περίπτωση, σε αντίθεση με τον πίθηκο, δεν σκοτώνει εκατό θηράματα για να φάει το ένα, δεν σκοτώνει ούτε βασανίζει για την πλάκα του, όχι μόνο άλλους λύκους αλλά ούτε άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Εχει μια αρκετά λογική χρησιμοθηρική συμπεριφορά. Σοδομισμοί και σεξουαλικές διαστροφές είναι άγνωστες συμπεριφορές σε λύκους.
Αν κυριαρχούσε ο λύκος, μπορεί με την άνοδο του βιοτικού του επιπέδου, με την κάλυψη των βασικών αναγκών του να αποκτούσε συνήθειες πιθήκων. Μπορεί να επιθυμούσε να συσσωρεύσει πλούτο σαν είδος κοινωνικού κύρους βάζοντας άλλους λύκους να δουλεύουν σαν σκλάβοι. Μπορεί να έκανε πολλά βρωμερά πράγματα, παρόμοια με αυτά που κάνει σήμερα ο άνθρωπος. Δεν μπορώ όμως ποτέ να φανταστώ μασκαρεμένους λύκους, με μάσκες γιατρού, μηχανικού, αρχιμανδρίτη, δικηγόρου, στρατιωτικού, πολιτικού, που από την πολλή πλήξη να ηδονίζεται-αυνανίζεται, βλέποντας εικόνες πισθάγκονα δεμένων βρεφών, που κακοποιούνται σεξουαλικά. Για κάτι τέτοιο, μόνο εξελιγμένοι απόγονοι των πιθήκων είναι ικανοί.
Ακόμη και αυτό το παραμύθι με την κοκκινοσκουφίτσα είναι ένας μύθος του ανθρώπινου φθόνου και της προκατάληψης προς αυτό το περήφανο ον. Σε όλους σχεδόν τους αρχαίους και πρωτόγονους λαούς ( Ελληνες, Ρωμαίους, Γερμανούς, κ.λ.π.) οι λύκοι ασκούσαν μια γοητεία για την ελευθερία, την κοινωνικότητα και την υπερηφάνεια τους. Μόνο στη Βίβλο δαιμονοποιήθηκε και έγινε σύμβολο του κακού, με αναφορές σε δεκάδες σημεία. Η θρησκεία, που σε αντίθεση με τις ειδωλολατρικές, αντί του ηρωισμού και της ελευθερίας αγιοποίησε μόνο τη σεμνότητα, την ταπεινότητα, την μετάνοια, την υποκρισία, τον καιροσκοπισμό και την υποταγή, δεν μπορούσε να ανεχθεί αυτό το περήφανο ον. Ισως να ήταν κι αυτός ένας από τους λόγους που τελικά δεν κυριάρχησε. Όπως μας λέει ο Δαρβίνος, Στον αγώνα επιβίωσης δεν επικρατεί ο εξυπνότερος και ισχυρότερος αλλά ο προσαρμοστικότερος.
Αν επικρατούσαν οι λύκοι επί των πιθήκων η ζωή θα ήταν καλύτερη για όλα τα πλάσματα της φύσης.