Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΝάτη πάλι η σιωπηρή αρμάδα των βολεμένων μεσοαστών. Πήρε δια μέσου των αντιπροσώπων της τις ρούγες και τα στενά των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων αρχίζοντας να βάλλει κατά των κακών αντιεξουσιαστών που ταράσσουν την κοινωνική τους γαλήνη. Ή πιο σωστά τον βουδιστικό νιρβάνα της κυβερνητικής μας ηγεσίας.
Σταχυολογώ μερικές εκφράσεις τους. «Οι αλήτες της Ελλάδας!» «Τα πρεζόνια!» «Τα διεστραμμένα κωλόπαιδα!» «Τα αποβράσματα!» «Τραμπούκοι!»
Και τα ψέλλιζαν όλα αυτά πάνω στον ανοικτό ακόμη τάφο του εν ψυχρώ εκτελεσθέντος εφήβου επικαλούμενοι τις καταστροφές. Ενός εφήβου που έλκυε την καταγωγή του από οικογένεια μεγαλοαστών επιστημόνων, ο ίδιος δηλωνόταν από φίλους του ως πάρα πολύ καλός μαθητής και που από κανέναν δεν κατονομάσθηκε ποτέ για συμμετοχή σε οποιουδήποτε τύπου ζημιογόνες επιθέσεις .
Δεν σκοπεύω μέσα από την ανάρτησή μου να κρεμάσω την αγιογραφία κανενός. Ακόμη και εκλιπόντος. Ωστόσο αρνούμαι να παρασυρθώ από το παράπλευρο ρεύμα της αποπληροφόρησης που ένοχα προωθεί η κυβέρνηση προκειμένου να αμβλύνει έστω και κατ’ ελάχιστο την κατά των παραλείψεων ή δράσεών της κοινωνική οργή.
Ωστόσο δηλώνω ανοιχτά ότι δεν δικαιούνται άποψης, και σε περιόδους κρίσεων πιθανώς ούτε και ψήφου, εκείνοι που «θεία» τύχη δεν στρατεύτηκαν σε κοινωνικούς αγώνες ποτέ. Αυτοί που από την ασφάλεια των οπισθοφυλακών ενός αγωνιζόμενου στρατού εμφανίζονται κατά κανόνα σε περίπτωση νίκης για την διανομή της λείας.. Εκείνοι που από τον καναπέ τους μετρούν κέρδη και ζημιές με βάση τα προσωπικά τους οφέλη και όχι το συλλογικό όνειρο. Αυτό το όνειρο, που το σύστημα χρόνια τώρα το έχει μετατρέψει σε εφιάλτη και του οποίου τα γρανάζια υπεραμύνονται της λειτουργίας του πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας..
Όχι τα παιδιά αυτά δεν είναι «αλήτες». Ούτε «τραμπούκοι». Μα μήτε «τσογλάνια». Είναι τα παιδιά μας. Είναι οι ορατές φυσαλίδες της οργής που καιρό βράζει στην πύρινη κόλαση που υποχρεώθηκε να ζει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Είναι τα παιδιά που με την ένοχη συστημική σιωπή αποκλείονται της συμμετοχής τους σε μια κοινωνία που ανήκει και σ’ αυτά. Είναι τα παιδιά της πρώτης γραμμής που περιφρονώντας τα, ωθούνται στον μονόδρομο της όποιας ονομάζουμε παραβατικής συμπεριφοράς.
Ως εκ τούτων θα συνταχθώ απολύτως με την δήλωση του προέδρου του Συνδέσμου Εμπόρων Ελλάδας κ. Αρμενάκη που εξέθεσε περιφρονητικά ορισμένους του κλάδου του επειδή ως κλαίουσες ιτιές εμφανίστηκαν στα κανάλια «σπαράσσοντας» για την πραμάτεια τους η οποία εκτός εξαιρέσεων είναι ασφαλισμένη.
Είπε: «Όταν βρισκόμαστε μπροστά στον θάνατο ενός αυτής της ποιότητας και της ηλικίας παιδιού είναι υβριστικό να μιλούμε για ζημιές!»