Οι μέρες εκείνου του Νοέμβρη ήταν κρύες, μουντές αλλά κάτι δυνατό υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Κάτι θα γινόταν. Είχαν μεσολαβήσει και τα γεγονότα της Νομικής Σχολής, ενώ διάφορες φήμες κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους γονείς μας και τους άλλους που μιλούσαν σιγανά για να μην ακουστούν. Είχαν φόβο. Άκουγαν τους ξένους σταθμούς και προσπαθούσαν να διαμορφώσουν καλύτερη άποψη: Ντόιτσε Βέλλε, Λονδίνο, Παρίσι, Ράδιο Μόσχα, Ράδιο Τίρανα – εκείνο το περίφημο Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας και της Κίνας ειπωμένο από τη χαρακτηριστική βλαχέ προφορά της Αλβανίδας εκφωνήτριας. Είναι αλήθεια ότι οι γονείς μας φοβόντουσαν όταν άκουγαν τους ξένους σταθμούς- που τους είχαν χαμηλόφωνα- γιατί φοβόντουσαν τα ραδιογωνιόμετρα που γυρνούσαν στις γειτονιές και συνελάμβαναν κόσμο που άκουγε ειδήσεις για την Ελλάδα από τους ξένους σταθμούς.
Στις 17 του Νοέμβρη και πάλι είχε κρύο, και πάλι υπήρχε πολύ κίνηση. Κάτι ετοιμαζόταν. Είχαν δημιουργηθεί και άλλοι πειρατικοί σταθμοί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν- κοντά στη γειτονιά μας- που ζητούσε από τον κόσμο να συγκεντρωθεί στην Πλατεία Κολιάτσου και να κατέβουν όλοι μαζί στο Πολυτεχνείο. Και σαν μικρό παιδί αποσβολώθηκα όταν είδα τη θεία μου, που έμενε ακριβώς πάνω στην Πλατεία Κολιάτσου, να έρχεται αλλόφρονη και να μας λέει ότι έπιαναν κόσμο κάτω από το σπίτι της και τον πήγαιναν μέσα. Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟΣ, ΣΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠ, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΧΕ ΣΤΗΣΕΙ ΚΙ’ ΑΛΛΟΥΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΚΑΤΕΒΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΑΝΕ. ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙ ΡΟΛΟ ΕΠΑΙΞΑΝ ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΚΑΝΕΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕ ΣΤΟ ΤΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΜΕΤΑ. ΜΠΗΚΑΝ ΟΙ ΚΟΜΠΑΡΣΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΛΑΟΣ ΑΠΕΞΩ. ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ. Απλά της Κολιάτσου τον θυμάμαι γιατί ένα μικρό παιδάκι ακούγοντας κραυγές στο ραδιόφωνο- γιατί τέτοιες έβγαζε η νεαρή φωνή του εκφωνητή- πάντα εντυπωσιάζεται. Λίγο αργότερα με πήρε ο πατέρας μου – παρά την εντονότατη αντίδραση της μητέρας μου- και πήγαμε στο Πολυτεχνείο. Ο αριστερός πατέρας μου που είχε τραβήξει πάρα πολλά, και από την χούντα, δεν μπορούσε να μείνει έξω από αυτόν τον αγώνα του κόσμου εναντίον των τυράννων του 67.
Οι εικόνες μου μέσα από το Πολυτεχνείο: ο Νίκος Ξυλούρης να μπαίνει και να γίνεται χαμός. Η Μοσχολιού, επίσης, και να την χειροκροτούν, ακούγαμε για το σπίτι της Σοφίας Βέμπο που ήταν ανοικτό για τραυματίες και έσπευδε πολύς κόσμος. Γύρω – γύρω πυροβολισμοί. Και επειδή ο πατέρας μου μυρίστηκε την άσχημη δουλειά με πήρε στην αγκαλιά του λίγο πριν μπει το τανκ και τρέχαμε σαν τρελοί προς το αυτοκίνητο. Την επόμενη μέρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να βυσσοδομεί εναντίον των αλητών φοιτητών, η συνέντευξη Νίκου Μαστοράκη. Και μέσα στους επόμενους μήνες πτώματα νέων ανθρώπων να φυτεύονται σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στην εθνική οδό. Ως επί το πλείστον φοιτητές ήταν. Τότε οι μεγάλοι έλεγαν ότι ήταν νεκροί του Πολυτεχνείου που τους κρατούσαν μέσα στα ψυγεία και τους έβγαζαν σιγά-σιγά για να μην φανεί πόσοι είχαν σκοτωθεί.
Αυτή είναι η αφήγηση κάποιων στιγμιότυπων από τη λαϊκή ιστορία του Πολυτεχνείου όπως την έζησα τότε ως μικρό παιδί.