Συνεχίζουμε κατ’ αποκλειστικότητα από το καφενείο, την τμηματική παρουσίαση του βιβλίου του φίλου μου gianniotis.gr με τίτλο:ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
"Τα …εκρηκτικά που σκοτώνουν"
Η Ρ Ω Ι Ν Η
(Μέρος 4ο)
Το… βασίλειο της …"πρέζας"… !!!
Θα ήταν δύσκολο από τη μεριά μας έως και παρακινδυνευμένο, να περιγράψουμε με λόγια το σκοτεινό και καταθλιπτικό "βασίλειο της πρέζας".
Τα "πρεζόνια", είναι οι "πρίγκιπες" της χημικής δυστυχίας.
Και το πιο ανόητο είναι να προσπαθήσει κανείς να τους πείσει να κόψουν την ηρωίνη, ή τα άλλα σακατιλίκια με το επιχείρημα ότι κινδυνεύουν να πεθάνουν.
Όχι μόνο το γνωρίζουν και το περιμένουν, αλλά αυτό ακριβώς αποτελεί τη γοητεία και τη δόξα τους.
"…Είμαι πρεζόνι στο τελευταίο στάδιο…".
Όταν το λέει αυτό ένας ηρωινομανής, νιώθει άρχοντας, επαναστάτης και αυτοκράτορας μέσα στον κόσμο της πρέζας.
Αυτό προέρχεται από εξομολογήσεις σκληρών χρηστών, που ανήκουν σ' ένα διαφορετικό κόσμο.
Στο δικό τους κόσμο.
Αυτός λοιπόν ο κόσμος της πρέζας, είναι συνώνυμο της εξαθλίωσης, της απόλυτης βίας, του απόλυτου εκπεσμού και του θανάτου.
Πώς λοιπόν να μεταφερθούν με λόγια αυτές οι πραγματικότητες;
Πρόκειται περί πραγματικής τρέλας.
Μόνο ένας προχωρημένος χρήστης μπορεί να αισθανθεί την ψυχολογική ασφυξία από τη στέρηση των ναρκωτικών.
Εκείνη την ώρα αν μπορούσε να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο, θα το είχε κάνει χωρίς δισταγμούς.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι έμποροι, εκμεταλλευόμενοι ακριβώς αυτή την κατάσταση δεν διστάζουν να ανταλλάξουν δύο γραμμές, με ότι πολυτιμότερο διαθέτουν οι χρήστες και όσον αφορά τις γυναίκες η εναλλακτική λύση της πορνείας είναι γι' αυτές ότι πιο φυσικό.
Αυτοί λοιπόν οι χρήστες και μόνο αυτοί, είναι σε θέση να αποδώσουν καλύτερα απ' όλους μας τη σκληρή πραγματικότητα.
["…Λυτρώθηκες αγόρι μου!!!, φώναζε σπαρακτικά μία μάνα πάνω από το φέρετρο του 25χρονου γιου της, την ώρα της ταφής.
…Καθημερινά θρηνούσα το θάνατό σου, αλλά είμαι σίγουρη ότι τώρα λυτρώθηκες. Θα εκδικηθώ το χαμό σου και θα καίω τα ναρκωτικά πάνω στο μνήμα σου για να μην τα πάρουν άλλα παιδιά...].
Μπορεί κανείς άραγε από μας να έρθει έστω και νοερά στη θέση αυτής της μάνας, που χαρακτήρισε το θάνατο του παιδιού της ως λύτρωση;
Είναι αδύνατον.
Μόνο αυτή που ζούσε τον καθημερινό και αργό θάνατό του.
Μόνο αυτή που γνώριζε ότι το άσχημο μαντάτο δεν θα αργούσε και ήταν θέμα ημερών ή και ωρών.
Μόνο αυτή που βρισκόταν σε καθημερινή βάση πάνω από το τηλέφωνο του σπιτιού της και…περίμενε.
Μόνο αυτή που έζησε από πολύ κοντά την κατάσταση στερητικών του γιου της, αλλά και την αγωνία του για την ανεύρεση της δόσης.
Μόνο αυτή που πονούσε μαζί του όταν η στέρηση του δηλητηρίου του προκαλούσε τρομακτικούς πόνους.
Μόνο αυτή που ξενυχτούσε στο μαξιλάρι του για να τον βλέπει αν αναπνέει.
Μόνο αυτή που είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στο Θεό, και αγωνιούσε για την επόμενη μέρα.
Μόνο αυτή που πιθανόν να αναγκάστηκε να ξεπουλήσει τα πάντα για να τον δει έστω και μία φορά να χαμογελάει.
Μόνο αυτή*.
Αυτή που έζησε στο πετσί της το μέγεθος της ρατσιστικής αντιμετώπισης από τα μέλη της δικιάς μας "προοδευτικής" υποτίθεται, αλλά παράλληλα υποκριτικής κοινωνίας.
Κι' εμείς;
Εμείς που καθόμαστε αναπαυτικά μακριά ίσως από το πρόβλημα, μπορεί να χλευάσαμε ειρωνικά και περιφρονητικά αυτή την πραγματικότητα.
Ακούστηκε από πολλούς, και ιδιαίτερα από χείλη που φαινομενικά τουλάχιστον ανήκουν σε άτομα "προοδευτικής κοινωνίας":
"…Και τι έγινε μωρέ, μεγάλη υπόθεση, ένα πρεζόνι λιγότερο. Τα ήθελε ο κώλος του και πήγαινε γυρεύοντας…".
Αυτοί οι άνθρωποι, ποτέ δεν πρόκειται να πλησιάσουν το πρόβλημα των ναρκωτικών ούτε σαν απλοί θεατές, και το χειρότερο θα είναι να έχουν ορισθεί και σαν υπεύθυνοι για την αντιμετώπισή του.
Αυτοί δεν πρόκειται να συνειδητοποιήσουν ότι, αυτός ο "πρεζάκιας" δεν γεννήθηκε έτσι, αλλά κάποιες παράξενες συμπτώσεις που είχαν να κάνουν με τη ζωή, την κοινωνία, το οικογενειακό περιβάλλον, τις γενικές αντιλήψεις, την αδυναμία του χαρακτήρα του, τις υπερβολικές ευαισθησίες του, τις τυχόν αποτυχίες και απογοητεύσεις του, την ελλιπή διαπαιδαγώγησή του στις τρυφερές ηλικίες, και τέλος αν θέλετε, με αυτή ακόμη την ανωριμότητά του, τον οδήγησαν μπροστά σε αδιέξοδα και τον… "αρρώστησαν".
Αυτός λοιπόν ο πρεζάκιας, είναι ένα μέλος της δικιάς μας κοινωνίας, αυτής που εμείς τη διαμορφώσαμε έτσι, και αντί να νιώθουμε αποστροφή γι' αυτόν, θα έπρεπε να νιώθουμε ενοχή, γιατί κι' εμείς με τον τρόπο μας μπορεί να συμβάλαμε σ' αυτή την κατάληξή του.
Μπορεί να τον προσπεράσαμε …περιφρονητικά.
Μπορεί να τον κλωτσήσαμε…κατά λάθος.
Μπορεί να τον διώξαμε από κοντά μας για να μη μας… μολύνει.
Μπορεί να αλλάξαμε δρόμο για να μη τον δούνε τα …παιδιά μας.
Μπορεί να τον αποφύγαμε στην παρέα μας για λόγους…κοινωνικούς.
Μπορεί να του αποδώσαμε απρεπείς …χαρακτηρισμούς.
Μπορεί να τον χρησιμοποιήσαμε σαν …παράδειγμα προς αποφυγή.
Μπορεί να του αρνηθήκαμε …ένα τσιγάρο που μας ζήτησε.
Μπορεί να εκμεταλλευτήκαμε την…αδυναμία του και να "κονομήσαμε"
Μπορεί να τον κατηγορήσαμε, να τον συκοφαντήσαμε να τον αδικήσαμε…
Μπορεί…!!!
Εκείνο όμως που έχει μεγάλη σημασία, είναι ότι ποτέ δεν τον νιώσαμε.
Ποτέ δεν μπήκαμε στην ψυχή του για να δούμε τις αγωνίες του και πολύ περισσότερο, ποτέ δεν τον είδαμε σαν ασθενή, και όπως όλοι μας γνωρίζουμε ο κάθε ασθενής, εκείνο που χρειάζεται περισσότερο, είναι η ηθική και προ πάντων ψυχολογική στήριξη και συμπαράσταση.
Έχει ανάγκη από ένα χαμόγελό μας, ένα χέρι για να κρατηθεί και να μπορέσει να σηκωθεί.
Να σταθεί όρθιος.
Υπεύθυνοι, αρμόδιοι και μη, ιδιωτικοί και κυρίως δημόσιοι φορείς, σταθείτε δίπλα του.
Μας έχει όλους ανάγκη.
Αφήστε να φανεί το ευαίσθητο και ανθρώπινο πρόσωπό σας, και μην εξαντλείτε ποτέ την αυστηρότητα και το γράμμα του νόμου πάνω του.
Πέρα και πάνω από κάθε νόμο υπάρχει και ο ηθικός, που υπαγορεύεται από τη συνείδησή μας.
Αφήστε αυτή την προκλητικά υποκριτική συμπεριφορά απέναντί του και σφίξτε του το χέρι.
Αφήστε κατά μέρος τις βαρύγδουπες δηλώσεις, ότι δήθεν τον κατανοείτε.
Αν θέλετε να κάνετε πράξη αυτά που θεωρητικά επικαλείσθε, κάντε εσείς το πρώτο βήμα για να τον πλησιάσετε.
Πάρτε τον στη δουλειά σας και απασχολείστε τον, και τότε θα διαπιστώσετε ότι είναι γεμάτος ευαισθησίες και το φιλότιμό του ξεπερνάει κατά πολύ το δικό σας.
Αν δεν έχετε σκοπό να κάνετε κάτι τέτοιο τότε το καλύτερο που θα έχετε να κάνετε, είναι να πάψετε να ασχολείστε μαζί του.
Μη θυσιάζετε λοιπόν στο βωμό της προβολής σας την ασθένεια αυτού του νέου και προ παντός πάψτε να τον αντιμετωπίζετε ρατσιστικά.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαπαιδαγωγήσετε τα παιδιά σας, όχι όμως σε βάρος αυτού του άτυχου νέου, χρησιμοποιώντας τον σαν παράδειγμα προς αποφυγή για τα δικά σας παιδιά.
Οι συγκυρίες της ζωής και ενδεχομένως οι δικές μας αρνήσεις τον έφεραν σ' αυτή την κατάσταση και τον αρρώστησαν.
Όσο και να μη θέλουμε να παραδεχτούμε δημοσίως ότι στεκόμαστε ρατσιστικά απέναντί του, δεν θα το καταφέρουμε γιατί συνηθίσαμε στην υποκρισία και έχει γίνει τρόπος ζωής.
Τουλάχιστον ας μη τη δείχνουμε σε τέτοιο βαθμό.
Γινόμαστε αντιληπτοί ακόμη και από τα μικρά παιδιά, γι' αυτό πολλές φορές μας περιφρονούν και μας χλευάζουν.
Αναλογισθείτε ότι μπορεί και το δικό σας παιδί να βρεθεί στη θέση του.
Μην υποκρίνεστε λοιπόν και μη πιστεύετε ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών αφορά μόνο τους άλλους και όχι εσάς.
Κοιτάξτε γύρω σας την πραγματικότητα και αφήστε κατά μέρος την παντογνωσία.
Δεν είναι κανενός πλεονέκτημα αυτή η τακτική και δεν αποτελεί πλέον προτέρημα.
Φανταστείτε ότι μπορεί να έχει και σε σας εφαρμογή η γαλλική σχηματική παράσταση, όπου ο πατέρας απευθύνεται στους άλλους και τους μιλάει με υπεροψία για τα ναρκωτικά χωρίς να έχει προσέξει ότι το ανήλικο παιδί του, που στέκεται όρθιο δίπλα του και το κρατάει από τον ώμο, στο ένα χέρι έχει το τσιγάρο και στο άλλο την σύριγγα.
Άλλωστε ποτέ μη ξεχνάτε:
"…Ότι ακούς στη γειτονιά σου, περίμενε και στη γωνιά σου…"
Προ λίγων ετών στην Αθήνα ένα ζευγάρι σκληρών χρηστών, επρόκειτο να φέρει στον κόσμο το παιδί τους.
Φοβούμενοι μήπως στο έμβρυο είχαν μεταδοθεί οι βλαβερές ουσίες από τη χρήση ναρκωτικών, ζήτησαν επίσημη διαβεβαίωση από το γυναικολόγο τους ότι το παιδί… δεν θα τους μοιάσει.
Επειδή κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν να γίνει, ο σύζυγος μέσα στο ιατρείο προκάλεσε επεισόδιο σε βάρος του γιατρού φωνάζοντας έξαλλος:
"…Δεν είναι δυνατόν να μη μπορείτε να με διαβεβαιώσετε. Προτιμώ το παιδί μου να γεννηθεί νεκρό, ανάπηρο, πούστης ή πουτάνα παρά πρεζόνι…".
Πάνω στην οργή του συνέχισε σε έξαλλη πλέον κατάσταση να φωνάζει και να βρίζει με θυμό, ώσπου τελικά κάποια στιγμή πάνω στην απελπισία του έπιασε το γιατρό από το λαιμό και ταρακουνώντας τον του είπε με όση δύναμη φωνής του είχε απομείνει:
"…Ξέρεις ρε τι πάει να πει πρεζόνι;…".
Εμείς δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίσουμε ρατσιστικά τις παραπάνω κατηγορίες ατόμων, θα σταθούμε όμως στην αγανάκτηση του ζευγαριού αυτού και στον πανικό που τους προκαλούσε η ιδέα και μόνο, "μήπως το παιδί τους μοιάσει".
Αξίζει επίσης να σημειωθεί το μέτρο σύγκρισης που χρησιμοποίησε.
Μέσα απ' αυτό, εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τίποτε χειρότερο από την πρέζα δεν μπορεί να υπάρξει για ένα ζωντανό οργανισμό.
Ο γιατρός, θεωρητικά γνώστης του αντικειμένου, τον ρώτησε στη συνέχεια γεμάτος έκπληξη και απορία, αφού προηγουμένως συνήλθε από το απρόσμενο σοκ που υπέστη και αποκαταστάθηκε κάπως η ηρεμία:
"…Μα είναι δυνατόν να προτιμάς να γεννηθεί το παιδί σου πούστης ή ότι άλλο είπες;…", για να λάβει την απάντηση:
"…Ο πούστης μπορεί να αδικήθηκε από τη φύση του, τουλάχιστον όμως περπατάει όρθιος, ενώ εγώ σέρνομαι και δεν ξέρω αν στο επόμενο "βάρεμα" θα ζω ή όχι…".
Στις ΗΠΑ μία μεγάλη εταιρεία γραφείων τελετών, θέλοντας να διαφημίσει το μακάβριο προϊόν της, απευθυνόταν στους Aμερικανούς πολίτες και ιδιαίτερα στους χρήστες ναρκωτικών, με το σλόγκαν:
"…Γιατί να ζεις, αφού μπορείς να ταφείς με δέκα δολλάρια…".
Αυτό δηλαδή που έχει σημασία, είναι η εμπορική συναλλαγή καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται από τους ανθρώπους αυτούς η αξία και το κόστος μιας ανθρώπινης ζωής.
Θεωρούν προκαταβολικά το άτομο αυτό πλήρως κατεστραμμένο, και συνεπώς χωρίς καμία ιδιαίτερη αξία.
Ακριβώς δηλαδή ότι ισχύει και με την περίπτωση των ναρκωτικών γενικά.
Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι αυτά τα "σακατιλίκια", είναι πολύ καλά "εμπορεύματα" που αφήνουν τεράστια κέρδη γι' αυτό άλλωστε, δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγούμε απ' αυτά.
*[…Τώρα ρωτάω και ξαναρωτάω τον εαυτό μου με απορία μήπως μπορέσω να μάθω τι έφταιξε γι' αυτή την κατάληξη του παιδιού μου. Τι έπρεπε να κάνω και δεν έκανα. Δεν μπόρεσα να καταλήξω σε κανένα συμπέρασμα, σε σχέση με τα αίτια που οδήγησαν το παιδί μου στη χρήση ναρκωτικών. Περάσαμε όλοι μας τραγικές στιγμές και μαζί πονούσαμε. Ξέρω ότι υπέφερε πάρα πολύ και είμαι σίγουρη ότι τώρα λυτρώθηκε. Προσπαθήσαμε, αλλά δεν μπορέσαμε να το σώσουμε. Από ένα σημείο και μετά διαπίστωσα ότι το παιδί μας ζούσε σ' ένα δικό του κόσμο, πολύ απόμακρο, χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς συναισθήματα. Κυριολεκτικά ζούσε για να καταναλώνει ηρωίνη. Για κανένα άλλο λόγο. Δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά ήμουνα σίγουρη για το θάνατό του. Ήταν θέμα χρόνου. Εύχομαι να μη πονούσε εκείνη την ώρα που μας άφηνε.
Συνεχίζεται…