Γράφει ο ευθύλογοςΗ αφορμή δόθηκε από την χθεσινή ανάρτηση στο καφενείο (Τρίτη, 17 Ιούνιος 2008) με τον εξαιρετικά επιτυχημένο τίτλο «Δεν είμαι του αντρός μου»
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βρωμιά από τη βρωμιά που κρύβεται πίσω από τη λέξη «συναίνεση».
Πως θα αποδείξει ο αδύνατος οτι η «συναίνεση», δεν είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης αλλά είναι προϊόν φόβου, απειλής, εκβιασμού κλπ.
Και ποιος θα σώσει τον αδύνατο από το μένος και την οργή του ισχυρού αν τολμήσει να καταγγείλει την κατ’ ευφημισμόν «συναίναση»;
Πως θα προστατευθεί η φοβισμένη γυναικούλα απέναντι στον μαλάκα άντρα- αφέντη;
Ναι! Υπάρχουν ακόμη πολλές τέτοιες γυναικούλες και πολλοί τέτοιοι άντρες.
Και δυστυχώς το φαινόμενο εμφανίζει τάσεις αύξησης τα τελευταία χρόνια.
Πως θα αποδείξει ο φτωχός εργαζόμενος οτι δεν «συναινεί» να εργάζεται 15 ώρες την ημέρα, επειδή έτσι γουστάρει ο εγκληματίας εργοδότης;
Ναι! υπάρχουν πολλοί τρομοκρατημένοι και νηστικοί εργαζόμενοι και πολλοί εργοδότες – τέρατα. Το ανθρώπινο πρόσωπο της εργοδοσίας ακόμη το ψάχνουμε.
Πως θα αποδείξει ο κάθε βιαζόμενος οτι δεν «συναινεί» στον βιασμό του;
Ναι! Το συντριπτικό ποσοστό των πραγματικών βιασμών δεν φτάνει στην ακροαματική διαδικασία. Έτσι η απαντηση είναι αυτονόητη.
Και για να επιστρέψω στο θέμα.
Ο νόμος οφείλει να προστατεύει τον αδύνατο από τον ισχυρό, όχι τον ισχυρό από τον αδύνατο. Αυτή είναι η περί δικαίου αντίληψη της κοινωνίας.
Αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει η ανάρτηση, τότε οι αρμόδιοι δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να νομιμοποιήσουν τον διεστραμμένο αντρικό εγωισμό και να νομοθετήσουν υπέρ του ισχυρού, αντίθετα από τις αντιλήψεις περί δικαίου.
Τόσο ανόητοι είναι;
Αρνούμαι προς το παρόν να δεχθώ την ισοπεδωτική απάντηση:
Αν δεν ήταν ανόητοι δεν θα ήταν αρμόδιοι. Δεν μου μένουν όμως πολλές αντιστάσεις ακόμη.
Φιλικά
Ευθύλογος