"Το ποδόσφαιρο στην υπηρεσία της μελαγχολικής δημοκρατίας"Δεν έχω ιδιαίτερη συμπάθεια στο ποδόσφαιρο και γενικά σε οτιδήποτε δημιουργεί οπαδούς.
Ίσως γιατί πιστεύω οτι οι λέξεις «οπαδοποίηση» και «κοπαδοποίηση» διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα.
Κατά τα άλλα έχουν το ίδιο νόημα και τα ίδιες συνέπειες σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο.
Έτσι, οτι γνωρίζω γύρω από το ποδόσφαιρο σχετίζεται με κωμικά ή τραγικά που αφορούν τον περίγυρο του ποδοσφαίρου και όχι το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Θα αναφέρω μια τέτοια περίπτωση
Οι «TIMES» του Λονδίνου είχαν ως αρχή τους, όταν κάποιος επιφανής (πολιτικός , επιστήμονας κλπ.) αποσύρονταν από την ενεργό δράση, να του ζητούν να γράψει απομνημονεύματα, τα οποία δημοσίευαν σε συνέχειες.
Όταν αποσύρθηκε ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον τότε διευθυντή (νομίζω ήταν ο Peter Stothard) των TIMES, ορκισμένο εχθρό του ποδοσφαίρου, αν θα κάνει το ίδιο.
Ο διευθυντής κατάλαβε την «προβοκάτσια», τους λοξοκοίταξε και απάντησε.
- Θα το έκανα ευχαρίστως αλλά δεν έχω καμιά ένδειξη ότι οι ποδοσφαιριστές γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση. 
Εγώ βέβαια δεν αμφισβητώ τη γνώση και τη νοημοσύνη των ποδοσφαιριστών, αλλά των οπαδών.
Πώς να κρίνω τη συμπεριφορά όσων έτρεξαν να αγοράσουν σώβρακα 200 δολαρίων, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα αυτόγραφο του Beckham;
Εκτός κι αν πίστευαν οτι το εν λόγω ίνδαλμά τους θα φορούσε κάποιο string από την γνωστή και διάσημη πλέον συλλογή.
Ο Armani και ο Beckham την ξέρουν τη δουλειά τους.
Οι αξιοθρήνητοι οπαδοί όμως την ξέρουν;
Εδώ πράγματι ισχύει η φράση
«Όταν ο Θεός έβρεχε μυαλό, αυτοί κρατούσαν ομπρέλες»
Φιλικά
Ευθύλογος
Τώρα εξηγείται πως οι Αμερικάνοι άντεξαν τον Μπους οκτώ χρόνια.
Κάθε σύγκριση με χώρες εντεύθεν του Ατλαντικού δεν είναι συμπτωματική
Ο ίδιος