Eurovision : Εθνική υπόθεση ή ενα μουσικό ευρωπαικό ....πανηγύρι

Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Περί Eurovision

Να συγκατατεθώ βολικά για όλους ότι η αίσθηση της τέχνης παίρνει ένα προσωπικό χαρακτήρα. Τόσο από την πλευρά του δημιουργού όσο και από την θέση του θεατού ή ακροατού. (Σκόπιμα δεν αναφέρομαι στις τρεις υπόλοιπες αισθήσεις. Δεν θα επαρκούσαν τρία τέρμινα να γράφω. Γιατί και η αρωματοποιία –της όσφρησης-όπως και η μαγειρική –της γεύσης- ή η υφασματοποιία- της αφής, πλέον τέχνες είναι).

Να συγκατατεθώ επίσης βολικά για όλους, ότι εντάξει, η eurovision ένα πανηγύρι είναι. Και μάλιστα ελκυστικά φθηνό. Καταβάλεις μόνον το ρεύμα που ξοδεύει η τηλεόρασή σου.. Κατά συνέπεια ουδείς σκεπτόμενος άνθρωπος το παίρνει στα σοβαρά. Άλλωστε η Ιταλία των εκατοντάδων ετών πολιτιστικής ιστορίας το αποδεικνύει απουσιάζοντας ηχηρά..

Αρνούμαι ωστόσο και πεισματικά να δεχτώ ότι πρόκειται για λαϊκό πανηγύρι ή υπόθεση εθνική. Κι αυτό γιατί το λαϊκό πανηγύρι κουβαλά στο μουσικό περιεχόμενό του μια πληθώρα ηχητικών γνωρισμάτων, που φυσικά παραπέμπουν σε αξίες κοινωνικές. Του κάθε λαού. Έστω και με στοιχεία νεωτεριστικά. Στις γειτονιές της Μόσχας για παράδειγμα αυτό που κατά κανόνα ακούγεται είναι οι συνθέσεις του Τσαϊκόφσκι. Της Γερμανίας του Βάγκνερ ή του Μπαχ που δεν έχει γράψει μόνον εκκλησιαστική μουσική. Της Ελλάδας τα δημοτικά και οι ρεμπέτες για έναν εκπρόσωπο των οποίων, τον Τσιτσάνη και την Συννεφιασμένη του Κυριακή, ο Μίκυς δήλωσε πως πρόκειται για θεϊκή δημιουργία και θεϊκό δημιουργό.. Αν τα ακούσματα αυτά υπήρχαν ως βάση στην χθεσινή Γιουροβισιονική γλίτσα, τότε ναι, θα επρόκειτο για υπόθεση εθνική και η επιτυχία της κάθε κυρίας Καλομοίρας ή Παπαρίζου, ή οποιουδήποτε άλλου θα ήταν και δική μου. Γιατί θα αναδείκνυαν την κουλτούρα του λαού μου. Τώρα όμως δεν είναι. Είναι ( εξαιρουμένης της Κροατικής Σερβικής και Πορτογαλικής συμμετοχής) η ισοπεδωτική μουσική προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή. Ακούσματα για αυτιστικούς. (δεν αναφέρομαι στην πνευματική ιδιαιτερότητα κάποιων ιδιαίτερα έξυπνων συνανθρώπων μας, αλλά στις κινήσεις τους). Ξέρετε κάτι;

Ο μεταπολεμικός καπιταλισμός τρέμοντας την εξάπλωση των ανατρεπτικών ιδεών προσέφερε στον κόσμο τα πάντα. Από ψυγεία και κουζίνες ως τηλεοράσεις αυτοκίνητα και κινητά. Αυτό όμως που κράτησε μακριά από τους λαούς είναι μουσική. Απόδειξη η παράσταση των Φλαμένκο από τον εθνικό χορευτικό όμιλο της Ισπανίας. Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονταν από εξήντα ως εκατόν εξήντα ευρώ. Το ίδιο και το Μάμα Μία. Και άλλες. Ποια τετραμελής Ελληνική οικογένεια μπορούσε να τα πλήρώσει;.

ευγένιος

Δείτε στο cafe art την παρουσία της Καλομοίρας και το τραγούδι της στην eurovision