εξισώνει τα πτυχία των ιδιωτικών κολεγίων με αυτά της δημόσιας εκπαίδευσης. Την αποκαλούν άνιση και άδικη μια τέτοια διάταξη - και είναι. Η κ. Κεραμέως συνεχώς επιδεικνύει την πίστη της στην ιδιωτική εκπαίδευση αδιαφορώντας ταυτόχρονα για την αναβάθμιση της υπάρχουσας [φθίνουσας] πορείας της επίσημης ελληνικής. Οταν η Εκκλησία παρεισφρέει με τον τρόπο της στην εκπαίδευση η σύγχυση επιτείνεται και καθίσταται δύσκολη η συγκρότηση προσωπικότητας καθώς επίσης χάνεται και η δίψα [ευτυχώς υπάρχει ακόμη αυτή] για μάθηση.
Στο δημόσιο σχολείο οι ανισότητες δεν είναι και τόσο ορατές μεταξύ των μαθητών και αυτό βοηθάει στη δημιουργία στενότερων σχέσεων και φιλίας, που είναι οι βάσεις για μια σωστή εκκίνηση προς τη μάθηση.
Δυστυχώς είναι η εποχή που διαπρέπουν οι αμβλύωπες [και αμβλύνοες], ο άκρατος ατομικισμός και επικρατεί ένας θολός φιλελευθερισμός, που αντί να επιλύσει δημιουργεί καινούργια προβλήματα. Το θέμα δεν είναι η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας αλλά οι προσπάθειες να ενισχυθεί ετούτη η ετοιμόρροπη και διαστρεβλωμένη από παιδαγωγικές μεθόδους που δεν συνάδουν με μια σφαιρική γνώση. Η ειδίκευση στη γνώση μπορεί να είναι απαραίτητη, χρειάζεται όμως πριν από την ειδίκευση να ενστερνιστούν οι μαθητές τις βασικές αρχές της δημοκρατίας και των ανθρώπινων, διαιώνιων αξιών, μακριά από σκοταδισμούς και δογματισμούς. Αυτό να κοιτάξει η κυρία υπουργός και ας αφήσει κατά μέρος τις εντολές που έχει -γιατί δεν πράττει μόνη της- για να ωθήσει την εκπαίδευση σε ιδιώτες και άλλους «ειδικούς» στην κερδοσκοπία.
Είναι μια ευκαιρία τώρα, με τα διακόσια χρόνια από το '21, να δοθεί μια πραγματική ώθηση στους μαθητές ώστε να δουν με διαφορετικό μάτι τη διδασκαλία αλλά και την έρευνα, την ομαδική δουλειά - έτσι προχωρεί η παιδεία και αναβαθμίζεται η ίδια η χώρα, όσο αυτό είναι δυνατό [εφικτό πάντως είναι]. Να αποκαθαρθεί η ιστορία από ψεύδη και μύθους που έχουν ταλαιπωρήσει του μαθητές, δεκαετίες τώρα, να μάθουν οι εκπαιδευτικοί να είναι θαρραλέοι και οι μαθητές να μάθουν να ακούνε και να διαβάζουν με βάση την επιστήμη και την έρευνα και όχι να αρκούνται σε πατριωτικά φληναφήματα και ανύπαρκτα μεγαλεία [δεν λείπουν βέβαια στιγμές μεγαλείου από την ελληνική ιστορία - αλλά στιγμές].
Απαραίτητα φαίνονται επίσης στην εκπαίδευση τα εξής: χιούμορ, σπιρτάδα, τέχνη, πολιτισμός, παιγνιώδης διάθεση, αυτοσαρκασμός [που οδηγεί στην αυτογνωσία], αινίγματα, παραδοξολογίες, προκλητικότητα, οξυδέρκεια. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από να είσαι υπερβολικά συντηρητικός και υπερβολικά μοντερνιστής - κάπου υπάρχει μια μέση μέθοδος, που δεν επιτρέπει ξεστρατίσματα και περιαυτολογίες. Να είναι γνωστοί και οι αρχαίοι και οι νεότεροι. Εκείνο που ανησυχεί είναι ένα είδος πνευματικής οκνηρίας. Υπάρχει ένας διάσημος αφορισμός του Οσκαρ Ουάιλντ: «Το ωραίο δεν μπορεί να διδαχτεί παρά μόνο να αποκαλυφθεί». Καλό θα ήταν να το έχουν υπόψη καθηγητές, μαθητές, πολιτικοί και όσοι ασχολούνται με τη διδασκαλία και την εκπαίδευση γενικότερα - και βεβαίως η κυρία Κεραμέως [να κι η ρίμα]...
Γιώργος Σταματόπουλος
Πηγή: efsyn.gr