Εάν είναι αλήθεια ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος άφησε τα έδρανα της Βουλής για να επιστρέψει στην πανεπιστημιακή έδρα, τότε έχει πράξει εχεφρόνως και συνετώς, κόντρα στον...
τίτλο του άρτι εκδοθέντος βιβλίου του Κώστα Δουζίνα «Από την έδρα στα έδρανα». Υπάρχει μια μαγική έλξη μεταξύ Πανεπιστημίου και Κοινοβουλίου -είναι νομίζω φανερό ποιο από τα δύο ζημιώνεται. Τέλος πάντων, το πανεπιστήμιο θα έπρεπε να είναι πρώτο στην ιεράρχηση, εκτός εάν ο πανεπιστημιακός παρουσιάζει μια ακαταμάχητη ικανότητα να διοικήσει το κράτος.
Από την πολλή βιασύνη του [λαχτάρα του], ο κ. Βενιζέλος απέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ηττώμενος από τον άλλο υποψήφιο στις τότε εκλογές, τον Γ. Παπανδρέου -αυτό κι αν ήταν κεραμίδα στο κεφάλι, όχι μόνο για τον ηττηθέντα αλλά και για πολλούς ας πούμε σώφρονες Ελληνες. Εκτοτε δεν στέριωσε και ας ήταν μπροστά από τους άλλους σε ό,τι αφορά επιστημονική επάρκεια, ρητορική δεινότητα· η πολιτική του οξύνοια, όμως, ελέγχεται και μάλλον το πόρισμα του ελέγχου είναι αρνητικό γι’ αυτόν. Το γεγονός ίσως ότι φαινόταν πως ήταν πολύ υπέρ τον μέσο όρο να συσπείρωσε φίλους - εχθρούς - αντιπάλους και, ενώ ήταν πιστός και υπάκουος σε αυτό τούτο το πολιτικό σύστημα, το ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα τον απέβαλε, τον ξέβρασε θα έλεγε κανείς.
Πρωθυπουργός δεν κατάφερε να γίνει και απ’ ό,τι φαίνεται, απ’ ό,τι δείχνουν οι νεοδιαμορφωθείσες κομματικές ενσταλάξεις ο ίδιος δεν έχει πού να σταθεί, δεν έχει πολιτικό χώρο -ο δικομματισμός παγιώθηκε και μάλιστα με ισχυρά ποσοστά εκατέρωθεν. Ποτέ δεν ξέρει βέβαια κανείς τι αλλόκοτο μπορεί να συμβεί στη νέα Κεντροαριστερά που «συμμορφώθηκε» υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι για να περιμένει κανείς το αλλόκοτο; Οπότε σοφά στράφηκε στα καθηγητικά καθήκοντά του, όπου και υπολογίζεται ότι είναι δυνατό να διαπρέψει και να αφήσει έργο για τις επόμενες γενιές και όχι μόνο στον νομικό κόσμο της χώρας [της Ευρώπης είναι το σωστό, μια και τα σύνορα έχουν πάψει να είναι ανεξίτηλα και όποιος θέλει, από όποια χώρα και αν κατάγεται, εργάζεται όπου θέλει, σε όποια χώρα θέλει -όλοι Ευρωπαίοι είμαστε].
Ακούστηκε, βέβαια, ότι είναι ευπρόσδεκτος από πολλούς για την προεδρία της Δημοκρατίας, δεν φαίνεται όμως πιθανό κάτι τέτοιο, διότι ο ανώτατος άρχων είναι κατ’ όνομα μόνο ανώτατος, ουδεμία άλλη [ουσιαστική] αρμοδιότητα έχει, κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα της πολιτικής ζωής. Δεν φαίνεται να έχει ενδιαφέρον αυτή η θέση. Ενδιαφέρον εννοείται για αδάμαστους, σφύζοντες από ζωή και οτρηρούς ανθρώπους, που επιθυμούν διακαώς να αφήσουν το στίγμα τους παντού, να αξιωθούν αναγνώριση από τους ανθρώπους της εποχής τους, αλλά και από τους ανθρώπους του μέλλοντος.
Γεγονός που αναγνωρίζεται από φίλους και αντιπάλους είναι ότι η νέα Βουλή είναι κατά πολύ φτωχότερη σε ανθρώπινο δυναμικό, σε πληθωρικές προσωπικότητες, με γνώση και εργατικότητα [και βεβαίως με θαυμάσια, άψογα ελληνικά, όταν ξέφευγε από την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών]. Οψόμεθα, εντούτοις...
efsyn.gr