Γιατί βέβαια αν η δημοκρατία γιορτάζει μόνο κάθε φορά που εκλέγει τους εκπροσώπους της, τούτο σημαίνει ότι τις υπόλοιπες ημέρες μάλλον υποφέρει από τις συνέπειες του «εορτασμού» της.
Συνεπώς, ας χαμηλώσουν λίγο οι ιαχές περί της γιορτής. Και μόνο να σκεφτείς ότι από «γιορτή» σε «γιορτή» - συμπεριλαμβανομένης και της «γιορτής» βίας και νοθείας του ’61- φτάσαμε στην αποστασία και από εκεί με ένα πηδηματάκι στην δικτατορία, ή ότι από «γιορτή» σε «γιορτή» καταντήσαμε μπαίγνια του Βέμπερ και της Λαγκάρντ, αρκεί για να καταλάβουμε ότι οι εκλογές μονάχα γιορτή δεν είναι. Ίσως μια γιορτινή μάχη, αλλά πάντως όχι γιορτή. Οι εκλογές είναι μια, ακόμη, μάχη της δημοκρατίας εναντίον των εχθρών τους. Μια μάχη δηλαδή των πολλών «κάτω», εναντίον των λίγων «επάνω». Μια μάχη όπου οι πολλοί διαθέτουν το τεράστιο όπλο της πληθύος, της φυσικής χοάνης που λέγεται πληθύς και όπου μέσα εκεί συμβαίνει ο βρασμός που γεννά τα πάντα, αλλά και τα «Καταλανικά πεδία» όπου οι λίγοι διαθέτουν το επίσης τεράστιο όπλο της ισχύος που κανονίζει την συνθήκη βρασμού. Είναι ένας διαρκής πόλεμος λοιπόν η δημοκρατία ανάμεσα σε δύο διαφορετικές μορφές ισχύος: την φυσική ισχύ των «κάτω» και την κανονιστική ισχύ των «πάνω». Και οι εκλογές είναι μια μάχη σ’ αυτόν τον πόλεμο.
Δύσκολη μάχη. Γιατί η ισχύς των πολλών είναι μια κουρασμένη ισχύς, που πληρώνεται με μεγάλο κόπο, ψυχικό, νοητικό και σωματικό. Οι «κάτω» οδοιπορούν. Οι «πάνω» μεταφέρονται. Και φτάνουν μπροστά στην κάλπη. Οι «κάτω» με την κούραση, το σκοτισμένο σθένος, αλλά και τα κέρδη της οδοιπορίας: την πανάκριβη πληρωμένη σοφία από τις μάχες με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Οι «πάνω» με την άνεση του ξεκούραστου αλλά και την φτώχεια της ανεπίδοτης ζωής. Εκείνης δηλαδή της βιοτικής μορφής που επειδή ζει μόνο από τον εαυτό της στο τέλος καταντάει εγωφάγος: ένα τίποτα. Κάτι που δεν υπήρξε ούτε ως μηδέν, αφού βέβαια η μηδενική έννοια είναι μια απόλυτα σημαντική αρχή.
Δεν είναι λοιπόν, γιορτή οι εκλογές. Είναι μάχη. Μάχη ύστερα από μάχες και μάχη πριν από μάχες. Μάχη ύστερα από νίκες και μάχη ύστερα από ήττες. Μάχη πριν από νίκες και μάχη πριν από ήττες. Οι στρατιές είναι τεράστιες. Και βαδίζουν. «Ο καθείς και τα όπλα του είπα», λέει ο ποιητής.
Μη νομίζεις. Και οι ποιητές παίρνουνε μέρος στη μάχη. Ιδίως οι ποιητές. Και όχι μονάχα οι ζωντανοί. Και όχι μονάχα εκείνοι που γράψανε ποιήματα. Υπάρχει πολύ μεγάλος πληθυσμός των ποιητών σε κάθε μάχη για δημοκρατία. Οι εκλογές δεν αποτελούν εξαίρεση.
Είναι μια μάχη ανάμεσα σ΄ εκείνους που «φέρναν τη ζωή στα δυο ξερά τους χέρια σαν ποτάμι» και σ’ εκείνους που πουλάνε το νερό σταγόνα τη σταγόνα στους κουρασμένους που το φέρνουν. Αυτό ακριβώς. Και ακριβώς γι’ αυτό η μάχη των εκλογών πρέπει να κερδηθεί.