Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Η
«Βουλή» των «Ελλήνων» συνεδριάζει τούτες τις μέρες προκειμένου να
ψηφίσει, δηλαδή, ξαναψηφίσει μέτρα «σωτηρίας» της ελληνικής οικονομίας
και του ελληνικού λαού. Πρόκειται για μια «σωτηρία» που ακολουθεί τον
σιδηρούν νόμο των αυξητικών συνεπειών των Μνημονιακών «Σωτηριών»,
δυνάμει του οποίου, το δεύτερο Μνημόνιο ήταν δυο φορές πιο «σωτήριο» από
το πρώτο, το τρίτο ήταν τρείς φορές πιο «σωτήριο» από το δεύτερο (ήτοι :
δύο φορές από το πρώτο + μια φορά από το δεύτερο = 3), και το εντός των
επομένων δύο ημερών ψηφιζόμενο θα είναι τέσσερις φορές πιο «σωτήριο»
από όλα τα άλλα που προηγήθηκαν. «Σωτήρια», κατά την έννοια που του
Μνημονιακού Λεξιλογίου, αφού πάντοτε, κάθε Μνημόνιο μας «έσωζε» από μια
Εθνική Καταστροφή εφάμιλλη, αν όχι και χειρότερη, των πλέον μεγάλων
Εθνικών Καταστροφών της Χώρας και του.....
Έθνους κατά τα τελευταία 180
τουλάχιστον χρόνια.
Όπως
και τα προηγούμενα Μνημόνια, έτσι και το νυν υπό ψήφιση, που φέρει τον
τίτλο «Διατάξεις για την ολοκλήρωση της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων
και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων - Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής
Στρατηγικής 2019 - 2022», ένα ακόμα «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο», το οποίο
αθροιζόμενο στα προηγούμενα «Μεσοπρόθεσμα», συνθέτει το «Διηνεκές
Πλαίσιο Ολιστικής Κατακρεούργησης της Ελληνικής Οικονομίας, της
Ελληνικής Κοινωνίας, του Συντάγματος της Χώρας και της Ελληνικής
Δημοκρατίας».
Η
Πατρίδα Εάλω, η Χώρα Εάλω, η Λαός Εάλω! Ουδέποτε τέτοιου είδους
εκφράσεις ήταν πιο κοντά στο περιεχόμενο του ρήματος «αλίσκομαι», όσο οι
εκφράσεις που υποστασιοποιούν την πραγματικότητα με τη χρήση του
ρήματος αυτού. Οι συνέπειες των Μνημονίων, μονάχα δημοσιονομικού
χαρακτήρα δεν είναι. Οι συνέπειες των Μνημονίων, μονάχα οικονομικού
χαρακτήρα δεν είναι. Οι συνέπειες των Μνημονίων, μονάχα κοινωνικού
χαρακτήρα δεν είναι. Οι συνέπειες των Μνημονίων, δεν αφήνουν καμία πτυχή
της Ελληνικής Δημοκρατίας, του Συντάγματος της Χώρας, της συνοχής της
Ελληνικής Κοινωνίας, της Ελληνικής Οικονομίας που να μην την επηρεάζουν
όχι απλά αρνητικά, μα να την πλήττουν θανάσιμα και κατά περίπτωση να την
εξαφανίζουν, όπως π.χ., την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της Χώρας.
Εξού
και τα εισαγωγικά στις λέξεις «Βουλή» και «(των) Ελλήνων» στη εισαγωγή
του άρθρου μου. Διότι, δεν υπήρξε ούτε ένα Μνημόνιο που να έχει ψηφιστεί
από τη Βουλή με τρόπο συνταγματικά επιτρεπόμενο και άρα συνταγματικά
έγκυρο. Όλα τα Μνημόνια, ψηφίστηκαν υπό καθεστώς τρόμου και ψυχολογικής
βίας στον Λαό και τη Βουλή, περαιτέρω δε και με την ουσιαστική
απαγόρευση των βουλευτών να ψηφίσουν κατά την συνταγματική επιταγή «κατά
συνείδηση» και ως προς τούτο το τελευταίο και για τον πρόσθετο λόγο ότι
τους υποχρέωναν να ψηφίσουν νόμους χιλιάδων σελίδων (μαζί με τα
συνοδευτικά κείμενα) με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Βεβαία, ειδικώς
ως προς τους βουλευτές, όταν κάποιος βιάζει τη «συνείδησή» σου, υπάρχει
και ο δρόμος είτε της καταψήφισης είτε της παραίτησης. Υπήρξαν αρκετοί
τέτοιοι στη διάρκεια της Μνημονιακής Κατοχής. Όμως, δυστυχώς, εν μέσω
αυτής της Κατοχής, πάντα βρίσκονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επίσης
αρκετοί ώστε να συγκροτούν την αναγκαία κοινοβουλευτική μνημονιακή
πλειοψηφία που εξασφαλίζει εδώ και οκτώ χρόνια την διατήρηση της
Μνημονιακής Κατοχής, η οποία με την δική τους ψήφο, επεκτείνεται ίσαμε
το 2022 σε πρώτη φάση και ίσαμε το 2060 τουλάχιστον σε δεύτερη φάση. Όλα
όμως αυτά, για τη «σωτηρία» μας.
Προσωπικά, όταν έβλεπα από την τηλεόραση τις θλιβερές συνεδριάσεις της Βουλής όταν ψηφίζονταν τα διάφορα Μνημόνια, το PSI, τα διάφορα μεσοπρόθεσμα, όπως το τωρινό καλή ώρα, μούρχονταν στο νου, κάποιες φράσεις, από πολλά παλιά : «Fuck your parliament and your constitution. America is an elephant. Cyprus is a flea. Greece is a flea.
If these two fleas continue itching the elephant, they may just get
whacked good ...We pay a lot of good American dollars to the Greeks, Mr.
Ambassador. If your Prime Minister gives me talk about democracy,
parliament and constitution, he, his parliament and his constitution may
not last long...» (https://en.wikiquote.org/
Πιστεύω,
πώς ό,τι είχε το πολιτικό σύστημα να μας παρουσιάσει ως δυνατότητα -και
ενδεχομένως και ως επιθυμία για κάποια τουλάχιστον τμήματά του- εξόδου
από τη Κρίση, το έχει παρουσιάσει. Κάθε του παρέμβαση, βυθίζει την
πραγματική οικονομία και το βιοτικό επίπεδο του Λαού, την Ελληνική
Δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, ακόμα πιο βαθειά στην Αθλιότητα και
στην Υποτέλεια, στον ίδιο βαθμό που ευθέως ανάλογα το μόνο συμφέρον που
εξυπηρετείται είναι αυτό του Βερολίνου, το οποίο, καλυπτόμενο πίσω από
τους ελεγχόμενους απόλυτα από το ίδιο, Δανειστές της Ελλάδας, έχει
καταστήσει την Ελλάδα Αποικία του, έχοντας επιβάλλει σ’ αυτή ένα
Καθεστώς Κατοχής, κατ’ όνομα μονάχα δημοσιονομικής. Η Μνημονιακή Ελλάδα,
αποτελεί εσνωματωμένη περιφέρεια του Ζωτικού Χώρου του Βερολίνου, με
ό,τι συνεπάγεται αυτή η «εσνωμάτωση».
Πιστεύω,
ότι δύο πράγματα πλέον μπορούν να θέσουν τέλος σ’ αυτή τη χωρίς τέλος
κατηφόρα. Το ένα είναι ο Λαός, να πάρει πλέον τη κατάσταση στα χέρια
του, να ξεσηκωθεί, διεκδικώντας πίσω τη κλεμμένη Δημοκρατία, το
τσαλαπατημένο Σύνταγμα, την Εθνική Κυριαρχία, τα κλεμμένα χρήματά του
και την κλεμμένη περιουσία του, την Κλεμμένη Ζωή του, και κυρίως : να
απαιτήσει εδώ και τώρα Λογοδοσία πώς φτάσαμε στο 2010 και ακολούθως πώς
φτάσαμε στο σήμερα. Λογοδοσία όχι «ιστορικού ενδιαφέροντος», αλλά πολύ
πρακτικού ενδιαφέροντος. Πρώτα απ’ όλα, διότι η νομιμοποίηση ή μη
νομιμοποίηση εγκλημάτων, δεν έχει θεωρητική αλλά πολύ πρακτική σημασία.
Δεύτερον, να καθοριστούν οι ευθύνες όλων όσων μας οδήγησαν στο 2010 και
στο σήμερα, και λέγοντας «όλων» εννοώ και των δανειστών (των προ και των
μετά το 2010). Και τρίτον, να αξιωθεί η καταβολή των αποζημιώσεων όλων
των εμπλεκομένων στη δημιουργία της Ελληνικής Κρίσης αλλά και των ζημιών
που προήλθαν από τις ομολογημένες «λάθος» μνημονιακές πολιτικές που
επιβλήθηκαν στη Χώρα. Το δεύτερο είναι, εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις
που εμφανίζονται ως «αντιμνημονιακές» να τεθούν επικεφαλής του λαϊκού
κινήματος με ένα μονάχα στόχο : την παρουσίαση ενός προγράμματος εξόδου
από τα Μνημόνια, με την ρητή δέσμευση ότι αυτό θα τεθεί υπό τη κρίση του
Ελληνικού Λαού μέσω δημοψηφίσματος και ακολούθως, και χωρίς μια τέτοια
κυβέρνηση να έχει αρμοδιότητα να επεκτείνει την πολιτική της σε ζητήματα
πέραν όσων αφορούν αποκλειστικά τα Μνημόνια, π.χ., σε εθνικά ζητήματα.
Εν
προκειμένω, ο παράγων «νεολαία», δεν είναι απλά κρίσιμος, αποτελεί τον
ων ουκ άνευ παράγοντα προκειμένου να δοθεί τέλος στη Μνημονιακή
Αθλιότητα. Χωρίς αυτόν, τίποτα δεν μπορεί να γίνει και κυρίως, να έχει
προοπτική. Αυτό που πρέπει να έχει υπόψη της η νεολαία, είναι πως το
μέλλον της θα το χαράξει η ίδια. Ουδείς θα της το προσφέρει, όχι πάντως
το μέλλον που η ίδια επιθυμεί και της αξίζει. Αφετηρία της θα πρέπει να
είναι η πριν το 2010 περίοδος, ασφαλώς, απαλλαγμένη από τις «αμαρτίες»
της. Δεν θα πρέπει να καταπίνει αμάσητη την προπαγάνδα για πως φτάσαμε
στην καταστροφή κυρίως διότι «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας». Αν
είναι να πιστέψει κάτι, τουλάχιστον ας αξιώσει να γίνει ο περιβόητος
Λογιστικός και Νομικός Έλεγχος του Χρέους (και των Ελλειμμάτων) για το
πώς φτάσαμε στο 2010, και ακολούθως, ας θεμελιώσει πάνω στα πορίσματα
αυτής της Έρευνας τις απόψεις και τα συμπεράσματά της, και όχι στα
δελτία ειδήσεων και τα talk shows των
συστημικών καναλιών. Και βεβαίως, η ίδια έρευνα πρέπει να γίνει και για
την αναγκαιότητα των Μνημονίων που επιβλήθηκαν αλλά και τα περιβόητα
«λάθη» τους. Σαν πρώτο πάντως ερέθισμα του προβληματισμού τους ας είναι
τούτη η ερώτηση : «Γιατί οι δανειστές, (λέγε με : Βερολίνο), βγάζουν
φλύκταινες, ακόμα και στο άκουσμα της φράσης «Λογιστικός και Νομικός
Έλεγχος του Χρέους (και των Ελλειμμάτων)». Αν το μόνο που θα αποδείκνυε
αυτός ο έλεγχός δεν θα ήταν άλλο παρά η ορθότητα των εναντίον μας μομφών
ότι «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας» και ότι εξ αυτού κυρίως του
λόγου οδηγηθήκαμε στο 2010, γιατί δεν επιτρέπουν να λάμψει αυτή η
αλήθεια τους, μέσω ενός τέτοιου ελέγχου»;