Ο εναγής Παλαιοκομματισμός μας…

 Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Η ιστορία του ελληνικού έθνους, από την αρχαιότητα έως σήμερα, δεν διαθέτει μονάχα μια μεγαλοπρεπή πολιτιστική παράδοση, αλλά, και ένα θηριώδες ιστορικό Άγος : το Άγος της Ανεπάρκειας των Ηγεσιών του.

Στη θέση της πολιτικής μα και πνευματικής Ηγεσίας, κυριαρχεί, με τις ιστορικές εξαιρέσεις, η Μετριότητα, όταν είμαστε τυχεροί, συνήθως η Ανεπάρκεια, και δυστυχώς, ενίοτε και η Προδοσία.

Στις σύντομες σκέψεις που θα παρατεθούν εδώ, δεν φιλοδοξούμε να συγγράψουμε την Ιστορία της καθ’ ημάς Αθλιότητας, από την Αρχαιότητα ίσαμε σήμερα.

Η αναφορά μας θα είναι περιορισμένη και χρονικά και ως προς το περιεχόμενο του Εθνικού μας Άγους.

Μιας και σήμερα είναι η 25^η Μαρτίου, ημέρα που γιορτάζουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία του 1821, και μιας και η σημερινή ημέρα γιορτής γίνεται στα 2017, εφτά χρόνια μετά την Νέα Σκλαβιά, αυτή των Μνημονίων, μπορούμε για λόγους επικαιρότητας και σύνδεσης του μηνύματος του 1821 με το σήμερα, να περιοριστούμε στην πιο εμφανή και........

κρίσιμη πλευρά του πολυκέφαλου Εθνικού μας Άγους, στον συγκαιρινό εναγή Παλαιοκομματισμό μας.

Ο Παλαιοκομματισμός αυτός, ο συγκαιρινός, ας το διευκρινίσουμε κι αυτό, δεν συνίσταται από ατυχείς ασυνέχειες σε μια κατά το μάλλον ή ήττον ομαλή δημοκρατική πορεία της χώρας, αλλά, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, στην ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους -ας περιοριστούμε σ’ αυτό.

Συνεπώς θα ήταν εξαιρετικά άδικο να φορτώσουμε στο πολιτικό προσωπικό του Παλαιοκομματισμού της τρέχουσας ιστορικής φάσης, που συμβατικά την θέτουμε στο 1975 υπό τον όρο «Μεταπολίτευση», το σύνολα των αμαρτιών της Παλαιοκομματικής Αθλιότητας, από το 1821 ίσαμε σήμερα, αν και ορισμένοι, πιο ακριβείς στην ιστορική λεπτομέρεια θα μου επισήμαναν, ορθώς, ότι η ιστορία της Αθλιότητας που επικράτησε σχεδόν αμέσως με την έναρξη της Επανάστασης, πάει αρκετά πιο πίσω από το 1821.

Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του Παλαιοκομματισμού είναι λίγα και ουσιώδη. Πολιτική Ανικανότητα, Πολιτικός Κομπραδορισμός και Ραντιερισμός, Πολιτική Ιδιοτέλεια, και πάνω απ’ όλα, εξαρτημένος από τον Ξένο Παράγοντα, στον ίδιο βαθμό που είναι διαζευγμένος με το εθνικό και λαϊκό συμφέρον, το οποίο εξυπηρετεί στο βαθμό που είναι αναγκαία η κομματική και πολιτική του επιβίωση.

Άντρες και γυναίκες πολιτικοί, που ασφαλώς τάχθηκαν στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος και το υπηρέτησαν έντιμα, ασφαλώς υπήρξαν και υπάρχουν, ασφαλώς όμως και δεν υπήρξαν, ούτε υπάρχουν σήμερα αρκετοί, ώστε να καταστήσουν την Ικανότητα και την Εντιμότητα τον κανόνα λειτουργίας της Ελληνικής Πολιτείας, ούτε είχαν πάντα θέση στις κυρίαρχες ομάδες εξουσίας του τόπου, ώστε αποφασιστικά να επηρεάζουν τις εξελίξεις.

Αυτή όμως η μακροβιότητα του Παλαιοκομματισμού στην ιστορία του νέου Ελληνικού Κράτους, συνέβαλε ώστε η μακρά εξάρτηση από ξένους προστάτες, άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, να οδηγήσει σε αχρησία κάθε δυνητική πηγή πολιτικής ικανότητας και δεξιότητας μέσα στους κόλπους του, στην εγκαθίδρυση μιας εγγενούς αμφισβήτησης σε ό,τι αφορά τις ικανότητες της χώρας να στέκεται στα δικά της πόδια σε ένα διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, και επίσης να οδηγήσει σε ένα εμφανή πολιτικό ραγιαδισμό, και την ίδια στιγμή, να προσπαθεί να διαπλάσει ένα έθνος, ένα λαό, καθ' εικόνα και ομοίωσή του, αναποτελεσματικά μέχρι σήμερα, χάρις στα ισχυρά πολιτισμικά γονίδια του λαού αυτού, οι ρίζες των οποίων φτάνουν στη πηγή του κλασικού του πολιτισμού και της αδιάλειπτης συνέχειάς του μέχρι σήμερα, σε αντίθεση με τον Παλαιοκομματισμό του οποίου οι μέντορες μπορούν να ανιχνευθούν στον κοτζαπασισμό και τις χειρότερες (αν και κυρίαρχες) εκδοχές του φαναριωτισμού, που έθεσαν ανεξίτηλα την σφραγίδα τους σε ό,τι στη χώρα μας αποκαλείται πολιτική κουλτούρα τα τελευταία 200 κοντά χρόνια ελληνικού Κράτους.

Ο Παλαιοκομματισμός, ιστορικά, αποτελεί μα κατάσταση Μόνιμης Εσωτερικής Κατοχής, μια Μόνιμη Εσωτερική Κατοχική Δύναμη, μια Εσωτερική Κατοχική Δύναμη, όμως, απολύτως εξαρτημένη από την υποστήριξη που λαμβάνει από τον Ξένο Παράγοντας, χωρίς τη συνδρομή του οποίου, ιστορικά, είναι σχεδόν αδύνατο να επιβιώσει.

Κάπως έτσι σήμερα, στα 2017, βιώνουμε την Διπλή Μνημονιακή Κατοχή : του Ξένου Παράγοντα και του ντόπιου Παλαιοκομματισμού.

Η τρέχουσα Κρίση και η έλευση του Ξένου Δυνάστη, αποτέλεσαν το φιλί της ζωής σε ένα Παλαιοκομματικό Σύστημα που έδειχνε ότι είχε φάει τα ψωμιά του. Όμως, μάλλον, καθώς φαίνεται, τα ψωμιά της τα έφαγε η Ελπίδα ότι θα απαλλασσόμασταν από τον Παλαιοκομματισμό, που όχι μόνο επιβίωσε, μα φιγουράρει και ως ο (εσωτερικός» «σωτήρας» που θα μας σώσει από τη Κρίση, μαζί με τους εξωτερικούς σωτήρες που κατέφθασαν εσπευσμένως προς συνεπικουρία του.

Η συνεπικουρία των Ξένων Σωτήρων, ήταν για τον ντόπιο Παλαιοκομματισμό, ζήτημα ζωής (του) και θανάτου (του). Και για να μη συμβεί το δεύτερο, που θα σήμαινε πως θα επιζούσε η Ελπίδα του Λαού, έπρεπε άνευ ετέρου να επιτευχθεί το πρώτο.

Και τούτο γιατί ο Παλαιοκομματισμός :

Πρώτον, έχει επίγνωση της τέλειας ανεπάρκειάς του να διαχειριστεί μια κρίση αυτού του μεγέθους, όταν δεν είναι σε θέση εφαρμόζοντας απλή αριθμητική να μετρήσει πόσοι άνθρωποι εργάζονται στο Δημόσιο, πράγμα που τόμαθε με την έλευση της Τρόικα.

Δεύτερον διότι όντας διαπλεκόμενος και διεφθαρμένος στο ύψιστο βαθμό είναι ακριβώς η χωρίς προηγούμενο απάτη και λεηλασία δημοσίου χρήματος και πλούτου της Διαπλοκής, που οι ρίζες της απλώνονταν και πέραν της χώρας, που βύθισε τη χώρα στα ελλείμματα και το χρέος.

Τρίτον, διότι από παράδοση, ποτέ δεν πίστεψε στις ικανότητες του ελληνικού λαού, κρίνοντάς τον εξ ιδίων, και πάντα ήταν ξενόδουλος.

Τέταρτον, διότι ήταν και είναι τόσο σοβαρή η σημερινή Κρίση, ώστε το πολιτικό του προσωπικό του Παλαιοκομματισμού μαζί με τη ντόπια και κυρίως Ξένη Διαπλοκή που εκπροσωπεί, αισθάνθηκε πως κινδύνευε σε προσωπικό πλέον επίπεδο, να κάνει κάτι που ποτέ δεν έκανε : Να υποχρεωθεί σε ουσιαστική λογοδοσία και κυρίως να υποστεί τις συνέπειες των εγκλημάτων του.

Οι παραπάνω λόγοι μαζί με την πολύ ευνοϊκή πραγματικότητα, πως στην ελληνική κρίση ήταν μπλεγμένα λίγα αλλά ισχυρά ξένα συμφέροντα, ιδιωτικά και κρατικά, κύρια γαλλικά και γερμανικά, ιδίως τα τελευταία, μαζί με την επίσης ευνοϊκή συγκυρία πως δύο πανίσχυροι διεθνείς παίκτες, η Γερμανία στην Ευρώπη και το ΔΝΤ αναζητούσαν μια ευκαιρία, η μεν Γερμανία να αξιοποιήσει προς όφελος της ευρωπαϊκής της ηγεμονίας την κρίση στην Ευρώπη, το δε ΔΝΤ να βρει μια καλή ευκαιρία να επιβιώσει βγαίνοντας από μια μακρά περίοδο μαρασμού, κυριολεκτικά έδωσαν το φιλί της ζωής στον Παλαιοκομματισμό της χώρας μας.

Με μια περίτεχνη μεθόδευση, πράγματι, κατασκεύασαν μια χώρα πειραματόζωο πάνω στην οποία θα παίζονταν ένα παιχνίδι αν όχι διεθνών, πάντως ευρωπαϊκών διαστάσεων, φορτώνοντας στον ελληνικό λαό το κόστος αυτού του παιχνιδιού.

Τα Μνημόνια είναι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα για να ωφεληθούν συμφέροντα εκτός Ελλάδας.

Αν δεν υπήρχε η Ξένη Διαπλοκή εδώ στη χώρα, και αν επίσης, η συγκυρία δεν ανεδείκνυε ευκαιρίες για τη Γερμανία και το ΔΝΤ μέσω της ελληνικής Κρίσης, ασφαλώς και κανείς δεν θα έδινε δεκάρα για τη διάσωση από τη πτώχευση της χώρας, και κυρίως του Παλαιοκομματικού του Κατεστημένου, το οποίο ούτως ή άλλως, δεν χαίρει καμιάς εκτίμησης ούτε από τους ίδιους τους προστάτες του, πέραν της χρησιμότητάς του να εξυπηρετεί κατά προτεραιότητα το συμφέρον του Ξένου Προστάτη σε βάρος του εθνικού συμφέροντος.

Ό,τι έπρεπε να γίνει λοιπόν ήταν να προπαγανδιστεί η ευθύνη του ίδιου του λαού ως υπεύθυνου για ό,τι του συμβαίνει και πως οι ξένοι, δηλαδή η Γερμανία και το ΔΝΤ ήρθαν να μας σώσουν. Τον ρόλο αυτό, τον ανέλαβε η Συστημική Προπαγάνδα των ΜΜΕ, πτυχή κι αυτή του πολυκέφαλου Παλαιοκομματικού Τέρατος. Όλοι μαζί τα φάγαμε, (διευρυμένο επιχείρημα, που διαδέχθηκε το αρχικό ότι τα φάγανε μονάχα οι δημόσιοι υπάλληλοι), τα φάγανε οι συνταξιούχοι, οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι κομμώτριες, οι παγωτατζήδες, οι καστανάδες, και πάει και τέλειωσε η κουβέντα. Αυτό είναι το πόρισμα της Παλαιοκομματικής αλήθειας. Τώρα όλοι το κεφάλι κάτω, δουλειά και καινούργια μυαλά κατά πως τα καθορίζουν οι σωτήρες μας, μέσα σ' αυτούς και ο Παλαιοκομματισμός, που εξασφάλισε το πρώτο τραπέζι πίστα που χρόνια τώρα διατηρεί στην παράγκα του.

Με αυτά τα δεδομένα ο Παλαιοκομματισμός αισθάνθηκε -και συνεχίζει να αισθάνεται- απόλυτα προστατευμένος. Ιδίως μετά από την ένταξη στους κόλπους του, όσων εξ εκείνων που δεν είχαν γευτεί την εξουσία ή την προοπτική της συμμετοχής τους στην εξουσία, οι οποίοι σταδιακά, άφησαν κατά μέρος την αντιμνημονιακή τους φιλοσοφία και ιδεολογία, κρατώντας μονάχα την αντιμνημονιακή ρητορεία για τα τηλεπαράθυρα, σε βαθμό ώστε στη Βουλή το Μνημονιακό τόξο να εκπροσωπεί μια ολοκληρωτικού τύπου πλειοψηφία.

Οι δύο παραπάνω σύμμαχοί του, που κλήθηκαν να μας σώσουν, Γερμανία και ΔΝΤ, είναι παγκοσμίως περιώνυμοι για την αντιδημοκρατική τους κουλτούρα.

Η Γερμανία είναι η γνωστή μας Γερμανία. Ό,τι κάνει το κάνει στον υπερθετικό βαθμό. Από το πως να μην πληρώνει ό,τι θα έπρεπε να πληρώσει ως τα εγκλήματά της κατά της Ανθρωπότητας. Και με την ασύμβατη κουλτούρα της με το Δυτικό δημοκρατικό κεκτημένο.

Το ΔΝΤ, κι αυτό περιώνυμο για το πόσο συμβατές είναι οι πολιτικές του σε χώρες με κάθε είδους χούντες και δημοκρατίες στο πάγο, και πόσο ασύμβατες είναι σε λειτουργούντα  δημοκρατικά πολιτεύματα.

Η Ελλάδα των Μνημονίων, για να έχει Μνημόνια, κατάργησε τη Δημοκρατία.

Άλλωστε μας το λένε και κατάμουτρα.

Δεν δικαιούμαστε να απαιτούμε σεβασμό των Μνημονιακών πολιτικών στο Σύνταγμα της χώρας αλλά ούτε και στο ευρωπαϊκό και διεθνές Δημοκρατικό, Πολιτικό και Κοινωνικό Κεκτημένο.

Τόσο θράσος απέκτησαν τα καθίκια.

Ο Παλαιοκομματισμός διαχρονικά έχει κατηγορηθεί για πολλά πράγματα, με κατηγορίες που κατά περίπτωση καλύπτουν όλη τη γκάμα των εγκλημάτων και αδικημάτων.

Από το πταίσμα ως την πιο ακραία μορφή εγκλήματος (την εσχάτη προδοσία).

Στις μέρας μας, στις μέρες των Μνημονίων, έχω την αίσθηση πως ολοένα και περισσότερο σου φαίνονται πειστικά τα επιχειρήματα όσων μιλάνε για μνημονιακά εγκλήματα και ολοένα και περσότερο οι υπερασπιστές των Μνημονων έχοντας ξεμείνει από τα ούτως ή άλλως εξ αρχής έωλα επιχειρήματά τους, καταφεύγουν στις πιο δογματικές και συχνά ανόητες επιχειρηματολογίες, προσπαθώντας, θάλεγα, μάλλον να πείσουν τον εαυτό τους ότι λένε κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει ένα ελάχιστο έστω ακροατήριο, παρά ότι απευθύνονται σε πλατιά λαϊκά στρώματα.

Συνελόντι ειπείν :

Η σημερινή Μεγάλη Κρίση, της οποίας το έτος 2010 είναι το έτος, που απλώς έσπασε το απόστημα, έχει, μέχρι στιγμής, ένα Μεγάλο Νικητή και ένα Μεγάλο Ηττημένο.

Την Παλαιοκομματική Εγκληματική Αθλιότητα στη πρώτη περίπτωση, και την Μη Προνομιούχα Πλειοψηφία του Λαού στη δεύτερη περίπτωση

Την κυριαρχία του Θύτη και την υποτέλεια του Θύματος, με μια ταυτόχρονη εναλλαγή των ρόλων : Ο Θύτης στο ρόλο του Θύματος και το Θύμα στο ρόλο του Θήτη.