γράφει
ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Λοιπόν
πρέπει να το πούμε καθαρά και στα ίσα.
Όταν έχεις 1.500.000 (γράφω ολόκληρο τον
αριθμό, μπας και καταλάβουν καλύτερα
το μέγεθος) ανέργους, που είναι ο ορισμός
της εθνικής απογοήτευσης. Όταν έχεις
500.000 μορφωμένους, δηλαδή όχι τούβλα των
κομματικών στάβλων, που εργάζονται και
παράγουν πλούτο (διαβάσατε την σχετική
είδηση), οπουδήποτε στον κόσμο εκτός
της πατρίδας τους. Όταν η χώρα σου είναι
χρεοκοπημένη και ζει από δανεικά και
μάλιστα από το ενεχυροδανειστήριο,
κυριολεκτικά (και ξέρετε τι σημαίνει
αυτό. 99 χρόνια υποθήκη, η περιουσία του
Λαού). Όταν έχεις παιδάκια να πεινάνε
και νοσοκομεία χωρίς γάζες.
Όταν
τελικά, η χώρα σου μαραζώνει και εσύ
γιορτάζεις, με αυτόν τον γελοίο και
προκλητικό τρόπο, την........
“αποκατάσταση”
του τίποτα (γιατί Δημοκρατία που
δεν προσφέρει στον πολίτη τίποτα από
αυτά που, ως έννοια, εμπεριέχει, είναι
“τίποτα”). Αυτό λέγεται Αμοραλισμός.
Και
αυτός ο Αμοραλισμός δεν κρύβεται, ούτε
πίσω από ενδυματολογικούς συμβολισμούς,
δήθεν λαϊκών ανθρώπων, ούτε πίσω από
λεκτικές βαρβαρότητες, ψευτόμαγκα. Και
τα πανηγύρια περί “αποκατάστασης”
τους αποκάλυψαν.
Η
“αποκατάσταση” ήταν για τα πανηγύρια
και ντροπή για την αληθινή Δημοκρατία
(σιγά μην σκάσουν...).