Επί ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που ανακάμπτει είναι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων!

Του Δημήτρη Τρικεριώτη


Τα χρόνια των μνημονίων, οι κυβερνώντες κρατιστές των Αθηνών, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσήμου, τηρούν ευλαβικά την συνταγή να απομυζούν τον ιδιωτικό τομέα για να κρατούν στον αναπνευστήρα τους μηχανισμούς και το προσωπικό του χρεοκοπημένου κράτους και ει δυνατόν να το ανανεώνουν προς κομματικό όφελος έτσι ώστε να διεκδικούν με βάσιμες εκλογικές αξιώσεις την εξουσία.
Η «Γένεσις» του κράτους του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαιρείται από αυτόν τον κανόνα. Είναι ένα πελατειακό κράτος, που παρότι εμποδίζεται να αναπτυχθεί ελεύθερα μέσα στα όρια που του θέτουν οι δανειστές, βρίσκει τους τρόπους να μεγαλώνει σε έκταση και βάθος. Ένα παράδειγμα για αυτό το «βάθος» είναι οι πρόσφατες εξαγγελίες για τον διακανονισμό των.......
δανείων των δημοσίων υπαλλήλων.
Ωστόσο, στις συνθήκες των μνημονίων, το ζήτημα της αύξησης του μεγέθους του κράτους είναι πιο σύνθετο και απαιτητικό. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ, να αυξάνει το προσωπικό στο δημόσιο, όταν αντίθετα έχει δεσμευτεί σε αναλογίες αποχωρήσεων-προσλήψεων που το μειώνουν; Και όμως φαίνεται ότι το έχει ήδη καταφέρει! Ας δούμε το «πως».
Από τον ιστότοπο «Απογραφή» των Υπουργείων Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης και Οικονομικών πληροφορούμαστε ότι από τον Ιούνιο 2015 μέχρι τον Μάιο 2016, υπήρξαν 14,354 συνταξιοδοτήσεις και αποχωρήσεις έναντι 5,810 προσλήψεων και μεταφορών από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Δηλαδή, έγιναν περίπου 2 τοποθετήσεις για κάθε 5 αποχωρήσεις και έτσι σημειώθηκε μια μείωση προσωπικού κατά 8,544 θέσεις. Ωστόσο την ίδια περίοδο οι θέσεις συνολικά στο δημόσιο αυξήθηκαν κατά 20,200 ή ποσοστό τρία τοις εκατό (Εικόνα 1: Γράφημα-1). Πώς εξηγείται αυτό;

Εικόνα 1

Τα παρακάτω δύο γραφήματα, που όπως και το προηγούμενο έγιναν με τη βοήθεια των στοιχείων του «Απογραφή», θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πώς το πελατειακό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνει παρότι αξιώνεται ότι μένει σταθερό ή γίνεται μικρότερο.
Στο Γράφημα-2(Εικόνα 2) παρατηρούμε ότι πράγματι το τακτικό προσωπικό εκτός ΝΠΙΔ παρουσίασε μια ελάχιστη μείωση της τάξης του 0,1% σε αντίθεση με το έκτακτο προσωπικό το οποίο αυξήθηκε κατά 24,740 θέσεις ή ποσοστό 34,1%!

Εικόνα 2

Την ίδια περίοδο το σύνολο του τακτικού και έκτακτου προσωπικού των ΝΠΙΔ, παρέμεινε σχετικά σταθερό (μείον 233 θέσεις στις 46,726) με το τακτικό προσωπικό να αυξάνεται περίπου 5 τοις εκατό και το έκτακτο να ελαττώνεται περίπου 11 τοις εκατό (Εικόνα 3: Γράφημα-3).

Εικόνα 3

Οι παραπάνω εικόνες δείχνουν ότι, παρά τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς των δανειστών, η «απασχόληση στο δημόσιο» σήμερα ενισχύεται και αυτό επιτυγχάνεται κυρίως μέσα από την έκτακτη εργασιακή σχέση ορισμένου χρόνου, συμβάσεων έργου και ωρομισθίων.
Από την μελέτη των δεδομένων του «Απογραφή», ενδιαφέρον παρουσιάζουν και άλλες κατηγορίες προσωπικού, όπως για παράδειγμα το πλήθος των μετακλητών υπαλλήλων και κυρίως η αυξητική τάση που αυτό παρουσιάζει (Εικόνα 4: Γράφημα-4).

Εικόνα 4

Είναι επίσης το αποτέλεσμα εντυπωσιακό αν συγκρίνουμε την τάση που παρατηρείται στην απασχόληση στο δημόσιο τομέα με εκείνην που παρατηρείται στο σύνολο των απασχολουμένων στην χώρα. Ενώ στο σύνολο των εργαζομένων η τάση καταγράφεται μειωτική, στο τμήμα που αφορά στην απασχόληση των δημοσίων υπαλλήλων εμφανίζεται αυξητική(Εικόνα 5: Γράφημα 5 και 6)!

Εικόνα 5

Συμπερασματικά, το χρεοκοπημένο τέρας επανακάμπτει με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ανοχή των δανειστών. Όπως έχουμε γράψει και αλλού, Γερμανοί και Βρυξέλλες κάνουν τα στραβά μάτια στη «Γένεση» του Συριζαϊκού πελατειακού κράτους.
Ούτως ή άλλως μέσω της Δαμόκλειας σπάθης του «κόφτη» θεωρούν ότι μπορούν να ρεγουλάρουν τις προσδοκίες των όποιων ελληνικών φαύλων πελατειακών πολιτικών δυνάμεων, που σίγουρα δεν περιορίζονται στις γραμμές του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά περιλαμβάνουν και μεγάλο τμήμα της δεξιάς.
«Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε τον μόχθο των παραγωγικών πολιτών!». Αυτό θα μπορούσε να είναι το διαχρονικό μότο των κυβερνώντων των τελευταίων επτά ετών. Παρά τον κυνισμό και την αλαζονεία που εκπέμπει δεν παύει να είναι μια παλιά και αποτυχημένη συνταγή, που θα συνεχίσει να μας τραβάει όλους προς τα κάτω.