Επισημαίνει ο
Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Αυτό το
άτιμο το χιούμορ άμα δεν το `χεις να το φοβάσαι! Δεν είναι καλαμπουράκι το χιούμορ,
ούτε προβοκατόρικος λόγος! Δεν είναι το «νομισματοκοπείο» του Λαφαζάνη, φίλε
μου! «Το χιούμορ πρέπει να είναι ένα υπέροχο μεζεδάκι, όπως το χαβιάρι. Ποτέ
μην το πασαλείβεις παντού όπως τη μαρμελάδα», έλεγε ο θεατρικός συγγραφέας Noel
Coward, αλλά τα κακομαθημένα παιδιά της πολιτικής επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα
στην παραζάλη του κυβερνητισμού τους, δυστυχώς πήραν φόρα και δια της διαλογικής
(discursive) «προκλήσεως
για την πρόκληση» ισχυρίζονται πως έτσι προσβάλλουν συντηρητικές συμβάσεις,
παραδόσεις, στερεότυπα και μύθους, μια από δεξιά και μια από αριστερά!
Εγώ μάλιστα
θα τους έλεγα πως με αυτό το επικοινωνιακό τέχνασμα θα μπορούσαν ίσως να κυβερνήσουν
για αρκετό διάστημα, μέχρι να πετύχουν να παρασταθούν οι ίδιοι στη συνείδηση
των εν δυνάμει ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιδραστικά, παιδιάστικα και εν τέλει θλιβερά
καλαμπούρια, χωρίς να διακρίνει κάποιος σε αυτούς ίχνος χιούμορ - κάτι σαν.....
τον
δήθεν κυνικό, χυδαίο προβοκάτορα Πάγκαλο, τη θυμωμένη με τον καπιταλισμό και τον
πλουτοκράτη Λιάνα ή τον ευτελή Λάκη!
Ο Umberto
Eco υπήρξε ακριβής, λέγοντας: «Κωμικό είναι η κατανόηση του αντιφατικού.
Χιούμορ είναι η υποψία γι’ αυτό». Και με την έννοια αυτή ο επικοινωνιακός
βραχίονας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα κωμικό στοιχείο στη σημειολογία της καθημερινότητας,
αναπτύσσοντας μάλλον συνειδητά μια φαρσοειδή επικοινωνία για να γεφυρώσει τη δραματική
αντίφαση μεταξύ των discursive practices του (: παραγωγή κυβερνητικών μηνυμάτων
και κώδικας για να γίνουν αυτά αντιληπτά με ένα συγκεκριμένο, θετικό έως λυτρωτικό
τρόπο από τον έλληνα) και non-discursive practices του (: θεσμοθέτηση του υλικού
και διαρθρωτικού προτύπου του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού της τρόικας, αυτού
που πριν έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΖΑ αποκαλούσε σετ κανόνων και διαδικασιών που,
δια της εφαρμογής των μνημονίων στην πράξη, αποσκοπούν στην ολοκλήρωση της συντεταγμένης
πτώχευσης και φτωχοποίησης στην Ελλάδα).
Για να επιπλεύσει
πολιτικώς ο ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ αυτής της αντίφασης, που χαρακτηρίζει τις discursive και
non-discursive practices του, παράγει σχεδόν καθημερινά προβοκατόρικα «καλαμπουράκια»,
ενώ ως χιούμορ θα μπορούσες να εκλάβεις αποκλειστικά την ίδια την επίσημη
πολιτική του προπαγάνδα, όπως και τους πρωτοσέλιδους τίτλους της «Αυγής», την
τελευταία περίοδο. Εάν, ωστόσο, το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί
αυτά να μην τα αντιμετωπίσουμε ως υποδηλώσεις χιουμοριστικού χαρακτήρα, αλλά ως
καταδηλώσεις μη-αντιφατικής, σοβαρής αριστερής /προοδευτικής πολιτικής, τότε
δεν μπορεί παρά να τους πάρεις σε τέτοιο βαθμό στην πλάκα που δεν θα άξιζε ούτε
να τους σατιρίσεις.
Για
παράδειγμα και για να καταλάβεις τι εννοώ, δεν βρίσκω τίποτε χιουμοριστικό στα λόγια
του Γιώργο Κυρίτση, αντίθετα θα μπορούσα να εκλάβω ως το «απόλυτο χιούμορ» αυτά
που λέει ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνον που ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν
θα επιθυμούσε να συμβεί αυτό! Και έτσι η άσκηση στο δήθεν χιούμορ-ΣΥΡΙΖΑ αναπαριστά
μια διαδικασία σοβαρού τρόπου για να εμφανίζεσαι αστείος και όχι μια μορφή αστείου
ύφους που θα σε εμφάνιζε ενδεχομένως σοβαρό σε κάποιους!
Ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται
πλέον με φάρσες. Και οι φάρσες απαιτούν - και κτίζονται με - μεγάλες ποσότητες θράσους.
Αντίθετα, το άτιμο το χιούμορ θέλει πραγματικό θάρρος για απομυθοποίηση του
ατομικού βιώματος, αγαπητέ αναγνώστη. Το αυθεντικό χιούμορ είναι πνευματική/διαλογική
άσκηση πεπαιδευμένων και λιγότερο συμπλεγματικών ανθρώπων για να διαχειριστούν ένα
δικό τους ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα. «Δεν υπάρχει χιούμορ στον ουρανό», έλεγε ο
Ουίνστον Τσώρτσιλ, ούτε και στο έδαφος της εξουσιολάγνας αριστεράς μας, θα
ήθελα να συμπληρώσω, αν μου επιτρέπεις!