Γράφει
ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης
Με τις χορδές της ψυχής
αποχαιρετήσαμε τις χειμωνιάτικες τριήρεις. Καβαλικεύουμε, πλέον, τα ατίθασα
άλογα του Μαΐου, στήνουμε χορό στην αφρόεσσα χαίτη τους, ακροβατούμε στον
ανυποχώρητο καλπασμό τους. Στις γειτονιές των χρωμάτων συνομιλούν ο σκοτεινός
βυθός του παρελθόντος με τον καθαρό ουρανό του μέλλοντος. Νεύματα, ψίθυροι και
ερωτόλογα κι υποσχέσεις, επιθυμίες κι ελπίδες αφηγούνται τη μοίρα μας.
Ο Μάιος είναι εδώ.
Προκαλεί και περιπαίζει. Πυροδοτεί. Συνδαυλίζει τις εσωτερικές εντάσεις.
Προβάρει καινούρια κουστούμια, αιφνιαδιάζοντας με τις έξαλλες εμφανίσεις του.
Αφουγκράζεται. Έχει τις
δικές του μυστικές προθέσεις. Είναι πάντα μεθόριος. Με το ένα πόδι πατά στην
Ιστορία. Με το άλλο πατάει στους δρόμους με τις παρέες των νεαρών, στις
ηλιαχτίδες, στο χαίρε των αισθημάτων.
Λες και ενεργοποιείται
αυτόματα ένας εσωτερικός μηχανισμός τρυφερότητας κι επιμονής: γιατί είναι Μάιος
και......
πρέπει να βρούμε αυτή την ανοιξιάτικη γωνιά και μέσα μας, ανάμεσα στους
μπλοκαρισμένους διαδρόμους, στα παραπετάσματα και στα ανυπέρβλητα εμπόδια, να
την αφήσουμε να μας φωτίσει, να μας μαλακώσει, να μας λειώσει, να μας ενώσει
χωρίς οξείες γωνίες, σαν ένα ήρεμο ποτάμι που ξεχύνεται και πλημμυρίζει τους
δρόμους της σκονισμένης πόλης.
Γιατί είναι Μάιος και μέσα
στο όργιο της μεγάλης γιορτής των ανθέων, πρέπει να ξετινάξουμε από το στεφάνι
των καιρών τις μουχλιασμένες ιδέες, τις ψευδεπίδραφες επιθυμίες και τις
προκατασκευασμένες υποσχέσεις. Να προστατέψουμε την ελπίδα. Ο καθένας έχει τις
δικές του ξεχωριστές μνήμες, τα δικά του φυλαγμένα μυστικά, όλοι όμως είμαστε
τρυφερά ανυπεράσπιστοι μπροστά στο θαύμα της ζωής που μας δωρίστηκε.
Γιατί είναι Μάιος και
κουβαλάει μνήμες ο μήνας αυτός από ματωμένα λουλούδια και φωτισμένα
οδοφράγματα, από ποίηση και μουσική και ζωγραφική να κυλούν στους δρόμους και
ν’ αποτυπώνονται στους τοίχους και στα φουντωμένα εφηβικά πρόσωπα. Μνήμες που
μετατρέπονται σε μηνύματα από γενιά σε γενιά, μυστικές συμφωνίες διατήρησης και
διάσωσης για ό,τι ορίζεται ως αξιοπρέπεια, ως παράτολμο θάρρος, ως περίσκεπτη
επίγνωση, ως ατομική ευθύνη. Ας τα διαφυλάξουμε αυτά τα μηνύματα, κόντρα στον
δύσκολο καιρό.
Ας ακούσουμε αυτή τη φωνή
που μας λέει πως δεν κάναμε λάθος που αφεθήκαμε σ’ αυτόν τον τόπο μ’
εμπιστοσύνη, που αγκαλιάσαμε τους φίλους, που ερωτευθήκαμε, που πέσαμε και
σηκωθήκαμε ξανά, που ονειρευθήκαμε. Αν όχι εμείς, τότε ποιοι; Αν όχι τώρα,
πότε;
Το οφείλουμε. Σ’ εμάς και
στους ερχόμενους.