γράφει
ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Αν
ήθελε κάποιος να κάνει ένα σχόλιο για
τον δημόσιο πολιτικό βίο και πολιτεία
της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, τα τελευταία
δυο-τρία χρόνια, που αποκάλυψε όλες της
τις “αρετές”, με αποκορύφωμα την σύσταση
της “Επιτροπή Αλήθειας” για το Δημόσιο
Χρέος, θα μπορούσε να πει: κρίμα τα νιάτα
της και την μόρφωσή της, πολύ κρίμα. Η
Αριστερά, στο πρόσωπό της, βρήκε τον
χειρότερο εκφραστή των όποιων θετικών
χαρακτηριστικών της, ή μάλλον την
αποκάλυψη των χειρότερων ελαττωμάτων
της, όπως αυτά εννοούνται στην ρήση του
Λένιν: “Αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει τον
Λαό”, όπου η έννοια “αλήθεια” έχει
ευθεία σχέση με την έννοια συμφέρον!
Απ'
ό,τι φαίνεται λοιπόν,
εκείνο το πνεύμα Λένιν, ενέπνευσε την
σ. Ζωή και αποφάσισε την διερεύνηση
της... “αλήθειας” για το Δημόσιο Χρέος.
Φρόντισε όμως, παράλληλα, αυτό να
ικανοποιεί και το ψυχολογικό της
σύμπλεγμα, που φαίνεται ότι την διακατέχει:
“Αγάπη,
μίσος, ναρκισσισμός”,
όπως αυτό μελετήθηκε και διατυπώθηκε
από την διάσημη ψυχαναλύτρια και
παιδοψυχολόγο Μέλανι Κλάιν (1882-1960)**,
τον.....
περασμένο αιώνα.
Το
κακό πάντως, στην υπόθεση αυτή, είναι
ότι το μέσο που επέλεξε, η κ. Κωνσταντοπούλου,
για να εκτονωθεί, ήταν και είναι ο καημός
ενός ολόκληρου Λαού: το
Δημόσιο χρέος δηλαδή,
που τον ταλανίζει, από συστάσεων του
νεώτερου Ελληνικού κράτους και μέχρι
σήμερα, εξαιτίας
ανίκανων και αλλοφρόνων ηγεσιών του.
Και το χειρότερο; Ο τρόπος που χειρίστηκε
το θέμα, δείχνει καθαρά ότι περισσότερο
την απασχόλησαν οι εντυπώσεις από το
άνοιγμα ενός τέτοιου θέματος και ο
τρόπος διατήρησής του στην επικαιρότητα,
παρά η ουσία του. Και
η ουσία είναι ότι το Δημόσιο Χρέος μας,
δεν το δημιούργησαν ούτε οι ξένοι
τοκογλύφοι, ούτε οι καπιταλιστές, ούτε
τα ξένα κέντρα αποφάσεων.
Αυτοί θα μπορούσαν να το είχαν κάνει,
αν έβλεπαν ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε
τα μάτια μας μόνοι μας. Δεν χρειάστηκε
όμως, αφού χρόνια το κάνουμε και με
μεγάλη επιτυχία.
Αυτήν
λοιπόν, την κρίσιμη “λεπτομέρεια” η
σ. Ζωή την παρακάμπτει, λες και δεν θέλει
να κακοκαρδίσει... κάποιους. Είναι το
“μακροβούτι” που προανέφερα. Αν
διαβάσετε τα κομμάτια από την “Προκαταρκτική
Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου
Χρέους” (σελίδες 6 και 17), που παραθέτω,
θα καταλάβετε τι εννοώ. Γράφει:
“ΣΥΝΟΨΗ:
Το
πρώτο κεφάλαιο, με τίτλο “Το χρέος πριν
από την Τρόικα”, αναλύει την εξέλιξη
του ελληνικού δημόσιου χρέους από την
δεκαετία του 1980 και μετά. Καταλήγει στο
συμπέρασμα ότι η διόγκωση του χρέους
δεν οφειλόταν στις δήθεν υπέρμετρες
δημόσιες δαπάνες, οι οποίες στην
πραγματικότητα παρέμεναν χαμηλότερες
από τις δημόσιες δαπάνες άλλων χωρών
της ευρωζώνης. Οφειλόταν μάλλον
στην πληρωμή εξαιρετικά υψηλών επιτοκίων
δανεισμού στους πιστωτές, στις υπερβολικά
υψηλές και αδικαιολόγητες στρατιωτικές
δαπάνες, στην απώλεια φορολογικών εσόδων
εξαιτίας των αθέμιτων εκροών κεφαλαίου,
στην ανακεφαλαιοποίηση ιδιωτικών
τραπεζών από το κράτος και στις διεθνείς
ανισορροπίες, οι οποίες δημιουργήθηκαν
από την ελαττωματική σχεδίαση της ίδιας
της Νομισματικής Ένωσης.
Η
υιοθέτηση του ευρώ οδήγησε σε δραστική
αύξηση του ιδιωτικού χρέους στην Ελλάδας,
στο οποίο βρέθηκαν εκτεθειμένες όχι
μόνο ελληνικές, αλλά και μεγάλες
ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες. Το
γεγονός αυτό κλιμάκωσε μια τραπεζική
κρίση το 2009, η οποία με την σειρά της
επιβάρυνες το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η
κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου,
υπερτονίζοντας την σημασία των δημοσίων
ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους,
βοήθησε το 2009 να παρουσιασθεί η
εξελισσόμενη τραπεζική κρίση σαν κρίση
δημόσιου χρέους”.
Προσέξτε
με πόση “χάρη” προσπερνά την “δεκαετία
του 1980”; Δεν έχει ακούσει τίποτα για τα
καμώματα των “σοσια-ληστών, του ΠΑΣΟΚ
1981-85, πρασινοφρουρών και συνδικαλιστών,
με τα “εποπτικά συμβούλια”, τον
“Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων”,
την κρατικοποίηση (1985) των Ελληνικών
Ναυπηγείων, που είχαν μάλιστα,
μετονομαστεί, επί το αριστερότερον, σε
“Ναυπηγεία του Λαού” (από τα οποία
“όλοι φάγανε”, εκτός του Λαού, φυσικά)
και τόσα άλλα “αριστερά”. Και καλά, να
μην έχει ακούσει τίποτα, λόγω ηλικίας,
για την περίοδο εκείνη, δεν διάβασε όμως
αργότερα, αν και πολύ μελετηρή, όπως
λένε, ότι την πρώτη τετραετία της
σοσιαλ-μανίας, είχαν εισρεύσει από
δάνεια 50 δισ. δολάρια και άλλα 26 δισ. από
Κοινοτικές επιδοτήσεις, που πήγαν στο
βρόντο, χωρίς να γίνει κανένα έργο; Ούτε
ότι, παρά τον πακτωλό των χρημάτων που
πήραμε, δανεικά και τζάμπα, μέσα σε μια
τετραετία το Δημόσιο Χρέος από 28% του
ΑΕΠ, ανέβηκε στο 47,8% στα τέλη του 1985;
Προσέξτε
επίσης την παράγραφο: “Οφειλόταν
μάλλον
στην πληρωμή εξαιρετικά υψηλών επιτοκίων
δανεισμού στους πιστωτές...” κλπ. Αυτό
το “μάλλον” δεν είναι καθόλου αθώο. Η
πονηρή... Επιτροπή ξέρει ότι στις αρχές
της δεκαετίας του '80**,
οι ανάγκες δανεισμού και τα επιτόκια
δεν ήταν καθόλου “εξαιρετικά” υψηλά
και θέλει να αποφύγει μία αμφισβήτηση
της αξιοπιστίας της. Από την άλλη την
διευκολύνει, (χωρίς τον κίνδυνο
αμφισβήτησης, σύμφωνα με τα οικονομικά
στοιχεία που ανέφερα παραπάνω), να
προβάλει το κεντρικό της ιδεολόγημα,
που είναι η “...
πληρωμή εξαιρετικά υψηλών επιτοκίων
δανεισμού στους πιστωτές, κλπ”, δηλαδή
τα γνωστά: οι τοκογλύφοι, τα ξένα κέντρα
αποφάσεων κλπ.
Παρακάτω
και στην σελίδα 17, “Κεφάλαιο
1, Το χρέος πριν από την Τρόικα”, την
παράγραφο
“1.
Επισκόπηση της διόγκωσης του χρέους”
και για την περίοδο 1981-1993,γράφει:
“1981-1993.
Μετά την προσχώρηση της Ελλάδας στην
Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981, παρατηρείται
έντονη αύξηση του δημόσιου χρέους από
το 25% στο 91% του ΑΕΠ”. Προσέξτε
πως είναι διατυπωμένη η πρόταση αυτή.
Ενώ λέει ότι το δημόσιο χρέος το '81 ήταν
25%, πετάγεται στο '93 που το δημόσιο χρέος
έχει φτάσει στο 91%. Αυτό το κάνει για
τρεις λόγους, α) για να το συνδέσει,
ευθέως, ως αποτέλεσμα της προσχώρησης
“... της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση
το 1981, παρατηρείται έντονη αύξηση του
δημόσιου χρέους από το 25% στο 91% του ΑΕΠ”,
β)
για να αποφύγει την καταστροφική πρώτη
τετραετία ΠΑΣΟΚ, όπου το δημόσιο χρέος
είχε εκτοξευθεί στο 47,8% και γ) για να
βάλει στο κάδρο και την δεξιά του
Μητσοτάκη. Για την λεηλασία του Δημοσίου
της περιόδου εκείνης, ούτε κουβέντα.
Είναι το “μακροβούτι” της σ. Ζωής, που
προανέφερα.
Σχετικά
όμως με την περίοδο εκείνη, της συστηματικής
λεηλασίας του Δημόσιου πλούτου, έχουν
γραφεί τόσα, βιβλία και άρθρα, από
γνωστούς και διακεκριμένους συγγραφείς
και δημοσιογράφους, Δημ. Στεργίου, Αθ.
Παπανδρόπουλο, Γιάννη Μαρίνο, Στάμο
Ζούλα κ.α., αλλά και πρωταγωνιστές,
υψηλόβαθμους δημόσιους λειτουργούς
της περιόδου εκείνης, που, δυστυχώς, για
την σ. Ζωή, δεν ξεχνιούνται. Θα θυμίσω
μόνο την περίπτωση του τότε Διοικητή
της Τραπέζης της Ελλάδος, Δημ. Χαλκιά,
στενού φίλου του “αξέχαστου” Ανδρέα,
ο οποίος σε
συνέντευξή του στον Οικονομικό Ταχυδρόμο
το 1988, είχε αποκαλύψει ότι: “Το
καλοκαίρι του1985, λίγο πριν τις εκλογές
του Ιουνίου, ζήτησα να δω των τότε
πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου. Το έκανα
σπανίως, αλλά η επικοινωνία μαζί του
ήταν πάντοτε ουσιαστική. Με δύο λέξεις
καταλάβαινε τα πάντα. Του είπα: Κύριε
πρόεδρε, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία
θα χρεοκοπήσουμε. Θα έχουμε στάση
πληρωμών. Χρειάζεται να σχεδιάσετε ένα
πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας”.
Το
ότι η... “Επιτροπή”, με τα 140.000 ευρώ μόνο
για αμοιβή των “σοφών” της, χόρια τα
λοιπά “έξοδα παράστασης των λοιπών”,
“αγνοεί” αυτά τα γεγονότα, είναι
αχαρακτήριστο αλλά όχι και ακατανόητο...
Αλήθεια,
προσέξατε αυτό του Χαλκιά:
“Κύριε πρόεδρε, αν συνεχίσουμε την ίδια
πορεία θα χρεοκοπήσουμε”;
Πάντως,
όχι “...στην
πληρωμή εξαιρετικά υψηλών επιτοκίων
δανεισμού στους πιστωτές...”, που
η “Επιτροπή”... διαπίστωσε.
Τώρα,
πότε πρόλαβε η... “Επιτροπή” (αχ, βρε
Ζωή...) να... διερευνήσει (μόνο με 140.000
ευρώ) μέχρι και την περίοδο κυβέρνησης
Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) 2015, μόνο ένας
“αριστερός” Θεός ξέρει. Διαβάστε μια
παράγραφο από την Εισαγωγή στην περί
“του Μνημονίου και της Δανειακής
Σύμβασης του Αυγούστου 2015”, τελευταία...
σκηνή του έργου της “Επιτροπής Αλήθειας”
και... κλείνουμε! Γράφει: “Τον
Αύγουστο του 2015 η Κυβέρνηση Τσίπρα
(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ)
συμφώνησε σε ένα νέο Μνημόνιο και μία
Συμφωνία Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης
(δανειακή σύμβαση). Οι όροι του Μνημονίου
του Αυγούστου του 2015*** (του τρίτου
Μνημονίου) και της δανειακής σύμβασης,
τους οποίους αποδέχθηκε η κυβέρνηση
Τσίπρα, αναδεικνύουν δύο ιδιαίτερες
όψεις του δόγματος του απεχθούς χρέους:
α) τον ρόλο/καθεστώς του δικαιώματος
οικονομικής αυτοδιάθεσης (όπως εκφράζεται
από την ψήφο του λαού) στην κατεύθυνση
της αναδιάρθρωσης του χρέους και β) τις
πραγματικές επιπτώσεις αυτών των
συμφωνιών στον ελληνικό λαό, τις
δημοσιονομικές και επιβαρύνσεις του
κράτους και την βιωσιμότητα του χρέους
συνολικά. Αυτές οι πτυχές των συμφωνιών
θα καθορίσουν την απεχθή, παράνομη ή
αθέμιτη φύση των προαναφερθεισών
επιπτώσεων”.
Τώρα
ποιος μπορεί να πει ότι δεν ξέρει;
*Σε
άρθρο του με τίτλο “Η μεγάλη ληστεία
της Ελλάδας” ο δημοσιογράφος Αθ.
Παπανδρόπουλος, στις 20-09-15, μεταξύ άλλων
καταγράφει διάλογο μεταξύ Ανδρέα,
Τσοχατζόπουλου, Αρσένη, Βαϊτσιου, Βάσως
Παπανδρέου, Κουτσόγιωργα και Πέρκιζα,
σε μια ψαροταβέρνα στο Χαλάνδρι, τον
Φεβρουάριο του 1981, πριν, δηλαδή, από τις
εκλογές και την νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις
εκλογές του Οκτωβρίου. Εκεί, σε σχετικό
ερώτημα, ο Γ. Αρσένη πληροφορεί τον
Ανδρέα ότι το διεθνές σύστημα έχει
μεγάλη ρευστότητα, ότι τα επιτόκια είναι
χαμηλά και το δημόσιο χρέος μας επίσης
χαμηλό, ο Κ. Βαίτσος ότι οι γιαπωνέζικες
τράπεζες και τα άφθονα μαύρα αραβικά
πετροδολάρια επιθυμούν διακαώς, να
δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη.
**
Η
Μέλανι Κλάιν υποστήριζε ότι οι άνθρωποι
νιώθουμε πάντα υπεύθυνοι για τις στιγμές
μίσους που όλοι γνωρίζουμε και αυτό μας
οδηγεί να αναζητούμε εξιλέωση και να
προσπαθούμε να επανορθώσουμε. Ονόμασε
δε την κατάσταση αυτή “καταθλιπτική
θέση”. Θεωρούσε ότι η καταθλιπτική θέση
παρατηρείται πολύ νωρίς στην ζωή, στα
πρώιμα στάδια της ανάπτυξης, 6 έως 9
μηνών. Ο Οιδιποδειακός έρωτας και φόνος
εμφανίζονται πολύ νωρίς, όταν ακόμα το
βρέφος δεν έχει τη δυνατότητα να συλλάβει
επαρκώς, τι συμβαίνει στον εξωτερικό
κόσμο. Συνεπώς στο μυαλό του βρέφους οι
γονείς δεν πολυξεχωρίζουν ο ένας από
τον άλλο και ως εκ τούτου το βρέφος
μπορεί να θέλει να σκοτώσει ή να αγαπήσει
και τον ένα και τον άλλο γονέα. D.
Hinshelwood - “Λεξικό
της κλαϊνικής σκέψης”.
***
Τον Αύγουστο του 2015, η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου
ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
και πρόεδρος της Βουλής και παρέμεινε
πρόεδρος της Βουλής και υψηλόβαθμο
στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
και μετά την ψήφιση του “Τρίτου
Μνημονίου”! Μετά, στις εκλογές του
Σεπτεμβρίου, μίλησε ο Λαός και την μεν
κ. Κωνσταντοπούλου έστειλε στο σπίτι
της, την δε “Επιτροπή Αλήθειας”, στο...
καλό. Σ' εμάς δε τον Λαό, μας άφησε πεσκέσι,
ένα φέσι (άλλο ένα) και σε... φιλική τιμή,
μόνο, 140.000 ευρώ, συν τα... υπόλοιπα.