ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΟΥΛΙΑΣ«Το σκοτεινό άλογο της Νέας Τάξης Πραγμάτων δεν είναι ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός ή o φασισμός. Είναι η τεχνοκρατία». – Patrick M. Wood.
Αυτό το ρητό δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα...,
καθώς τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και συγκεκριμένα σε Ιταλία και Ελλάδα αντίστοιχα είδαμε να τοποθετούνται τεχνοκράτες-μαριονέτες αντικαθιστώντας δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς.
Η πρώτη περίπτωση ήταν ο Μόντι στην Ιταλία και η δεύτερη στην πατρίδα μας με τον Λουκά Παπαδήμο. Άτομα εν πολλοίς άγνωστα τότε στο ευρύ κοινό, αλλά πολύ γνωστά στους σκοτεινούς κύκλους της Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας οικονομικής ελίτ.
Αυτό το εγχείρημα, δηλαδή η τοποθέτηση τεχνοκρατών, επινοήθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30. Αν και αυτό το κίνημα έχασε τη δυναμική του από τη δεκαετία του ’40, ανέκτησε την ισχύ του όταν εννοιολογικά εγκρίθηκε από την ελιτίστικη Τριμερή Επιτροπή το 1973, για να γίνει η λεγόμενη «Νέα Διεθνής Οικονομική Τάξη» της.
Στις επόμενες δεκαετίες η σύγχρονη έκφραση της τεχνοκρατίας και της Νέας Διεθνούς Οικονομικής Τάξης φαίνεται καθαρά σε παγκόσμια προγράμματα, όπως η »Aειφόρος Ανάπτυξη», η »Ατζέντα 21», η »Πράσινη Οικονομία’’ και σε πολλές άλλες ελιτίστικες οργανώσεις.
Τις τελευταίες εβδομάδες, η ελίτ της ΕΕ, Σουλτς, Σόιμπλε αλλά και ο Γκι Φερχόφστατ (Guy Verhofstadt), πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου (από το 1999 ως το 2008) και νυν επικεφαλής των Φιλελεύθερων στην Ευρωβουλή, έχουν προβεί ανερυθρίαστα και χωρίς καμία αιδώ σε δηλώσεις τύπου ότι χρειάζεται ένας κοινός Υπουργός Οικονομικών για την ΕΕ ή ακόμα και μία κοινή κυβέρνηση για να επιλύει τα προβλήματα της Γηραιάς Ηπείρου.
Φυσικά το πρόσχημα είναι η λεγόμενη οικονομική κρίση και πιο συγκεκριμένα η… δύσκολη εξίσωση που λέγεται Ελλάδα. Πολύ απλά δηλαδή δημιούργησαν μια τεχνητή κρίση, η οποία είχε ως θύματα τις αδύναμες χώρες του Νότου με τις χώρες του Βορρά να είναι οι σκληροί της υπόθεσης και εν προκειμένω, για να τεθούν στην άκρη οι όποιες διαφορές, τι καλύτερο από μια κοινή διακυβέρνηση στην ΕΕ, όπου πλέον οι πολίτες της δεν θα έχουν τον λόγο και τα εθνικά κράτη θα περιοριστούν προς όφελος του κοινού »ευρωπαικού οράματος».
Είναι σαφές λοιπόν ότι η χώρα μας κατά βάση με τις υπόλοιπες χώρες της νομισματικής ένωσης να έπονται, χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα, δεχόμενοι στο μέγιστο το δόγμα του σοκ, δηλαδή, τεχνητή κρίση, απότομη απώλεια εισοδήματος, φτώχεια, εξαθλίωση, αδιέξοδο και στο τέλος αφού όλοι έχουν φθάσει σε ένα τέλμα οικονομικό και κοινωνικό έρχεται ο… ‘’από μηχανής θεός» όπως στις αρχαίες τραγωδίες για να δώσει την λύση, η οποία »λύση» για το κονκλάβιο των Βρυξελλών είναι μια κοινή Ευρωπαϊκή κυβέρνηση.
Τον »χορό» των δηλώσεων άνοιξε ο Μάρτιν Σουλτς. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς ζήτησε να θεσπιστεί μια «ευρωπαϊκή κυβέρνηση» που θα λαμβάνει αποφάσεις για μείζονα ζητήματα εντός της Ε.Ε.
Όπως υποστήριξε «τα κεντρικά, σημαντικά ευρωπαϊκά ζητήματα δεν μπορούν πλέον να επιλύονται από τους επικεφαλής των κυβερνήσεων» – Ειδησεογραφικό περιοδικό Stern.
Οι τομείς στους οποίους πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις, κατά τον Σουλτς, μια πανευρωπαϊκή κυβέρνηση είναι μεταξύ άλλων, η νομισματική πολιτική, η φοροδιαφυγή, η μετανάστευση, το διεθνές εμπόριο και η… κλιματική αλλαγή.
«Τα κεντρικά, σημαντικά ευρωπαϊκά ζητήματα δεν μπορούν πλέον να επιλύονται από τους επικεφαλής των κυβερνήσεων. Για αυτό έχουμε ανάγκη κοινοτικούς θεσμούς. Έχουμε ανάγκη μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση» τόνισε ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου.
Οι δηλώσεις Σουλτς έγιναν στο εβδομαδιαίο γερμανικό ειδησεογραφικό περιοδικό Stern, την επομένη της συμφωνίας που συνήφθη στις Βρυξέλλες ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της.
Την σκυτάλη εν συνεχεία πήρε ο Σόιμπλε, ο οποίος προτίθεται να συζητήσει τη θέσπιση ενός υπουργού Οικονομικών της ευρωζώνης με ένα κοινό υπουργείο, με δικό του προϋπολογισμό, που θα επιβάλλει φόρους σε όλες τις χώρες – μέλη, αναφέρει σε σημερινό του δημοσίευμα το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.
Επίσης ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ εξέθεσε τον περασμένο μήνα την ιδέα για αυστηρότερο, κοινό έλεγχο επί των οικονομιών των χωρών της ευρωζώνης, περιλαμβανομένου, μελλοντικά, ενός κοινού υπουργείου Οικονομικών.
Εν συνεχεία, ο επικεφαλής των Φιλελεύθερων στην Ευρωβουλή υποστήριξε πως «ποτέ ξανά δεν πρέπει να υπονομευτεί το μέλλον του νομίσματός μας κατ” αυτόν τον τρόπο».
Αναλυτικά σε post που ανέβασε στο Facebook αναφέρει:
«Ποτέ ξανά! Η Ευρώπη πρέπει να έχει το δικό της Υπουργείο Οικονομικών. Αν και η συμφωνία δεν είναι τέλεια, είναι σημαντικό να αντλήσουμε από αυτή ορισμένα διδάγματα.
Για να βγει η Ευρώπη από την κρίση, η Ευρωζώνη πρέπει να δράσει άμεσα, να εφαρμόσει ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα προωθήσουν μία γνήσια πολιτική και οικονομική ένωση και θα εξασφαλίσουν ότι μία τέτοια κρίση δεν θα επαναληφθεί.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάμε ένα βήμα πιο πέρα και να το κάνουμε το ταχύτερο δυνατό. Αυτό σημαίνει σύστημα κοινής διαχείρισης του χρέους και ένα ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών.
Φυσικά και ο νυν πρόεδρος της ΝΔ Ευάγγελος Μειμαράκης δείχνει πρόθυμος για ένα κοινό υπουργό οικονομικών. Συγκεκριμένα σε συνέντευξή του σε γερμανικό μέσο δήλωσε τα εξής: «Αντί να αποδυναμώσουμε το Ευρώ, οφείλουμε να το ενισχύσουμε, λόγου χάρη με τη συζήτηση που ήδη γίνεται για έναν Ευρωπαίο Υπουργό Οικονομικών…» «Εκεί βρίσκεται και το δίδαγμα από την κρίση της Ελλάδας: Ότι ο χρόνος για εθνικές λύσεις έχει παρέλθει. Η Ευρώπη χρειάζεται μια κοινή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική και έναν υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης που θα είναι το πρόσωπο αυτής της πολιτικής».
Έχει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον η διατύπωση του οράματος μιας ομόσπονδης Ευρώπης. Πατέρας της σύγχρονης πανευρωπαϊκής ιδέας θεωρείται ο Ριχάρδος-Νικόλας von Coudenhove-Καλλέργης, ένας Αυστρο-ούγγρος ευγενής, ο οποίος το 1923 εξέδωσε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Pan-Europa».
Στόχος του ήταν η ιδέα μιας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης με κοινό νόμισμα είναι ισοδύναμη με μια ένα ενιαίο, πολυεθνικό κράτος με κοινή κεντρική διοίκηση: μια Νέα Κοινοβουλευτική Ρώμη.
Αυτό το όραμα αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη για την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρώ και του Ευρωσυντάγματος. Μέχρι που το όραμα ήρθε σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και απλά, η παγκόσμια τάξη θέλει πολυεθνικά κράτη, χώρες Βαβέλ στην ουσία, χωρίς ομοιογένεια, ασύνδετες κοινωνίες μεταξύ τους με σκοπό την επίτευξη του μεγάλου στόχου, τη δημιουργία της Ευρωπαικής Τάξης Πραγμάτων και εν συνεχεία της Παγκόσμιας.
Θέλουν πολίτες αριθμόύς μέσα σε στατιστικές, θέλουν μια κοινωνία από ομογενοποιημένους καταναλωτές, κάνοντάς μας πιόνια στη σκακιέρα των παγκόσμιων εξουσιαστών.
Τα παγκόσμια γεράκια σε ότι αφορά και την χώρα μας έχουν στο στόχαστρο το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και το ομότροπο.
Δεν πρέπει όμως να τους το επιτρέψουμε. Όσοι ζωντανοί, αντισταθείτε όσο ακόμα μας μένει καιρός!
ithesis.gr