γράφει
ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Μιας
και έχει γίνει, τελευταία, πολύ της μόδας
στην χώρα μας και πουθενά αλλού στον
κόσμο, να μιλάμε για τον Μαρξ και τις
πολιτικο-κοινωνικές και οικονομικές
του Θεωρίες, να πούμε ότι ο άνθρωπος
αυτός είχε δύο πρόσωπα, ένα του επαναστάτη
και ένα του φιλόσοφου, με πλουσιότατο
και διεθνώς αναγνωρισμένο, συγγραφικό
έργο και με τα δύο. Στην ιστορία έχει
μείνει γνωστός περισσότερο, για τα
επαναστατικά του κηρύγματα υπέρ της
Εργατικής τάξης και κατά του κεφαλαίου,
εκπροσωπούμενο, κατ' αυτόν, από την
Αστική τάξη και λιγότερο για το φιλοσοφικό
του έργο, το οποίο, όμως, είναι πολύ
σημαντικό.
Η
αντιπάθεια έως έντονη εχθρότητά του
προς την Αστική τάξη, ήταν τόση που
έφθανε στο σημείο να οραματίζεται την,
με βίαιο τρόπο (μετά από σύγκρουση με
την Εργατική τάξη, έχει γράψει), πλήρη
εξαφάνισή της. Αυτά του τα αισθήματα τα
μετέφερε με κάθε τρόπο, στην Εργατική
τάξη, με όλα τα επακόλουθα που γνωρίζουμε.
Όλα αυτά βέβαια, τα .........
δίδασκε κατά το
πρώτο μισό της ζωής του, γιατί από την
δεκαετία του 1860 και μετά, όταν άρχισε
να γράφει το πασίγνωστο έργο του
“Κεφάλαιο”, ο πρώτος τόμος του οποίου
δημοσιεύτηκε το 1867, είχε αρκετά ηρεμήσει.
Ίσως σε αυτό να είχαν συντελέσει και οι
επανειλημμένες αποτυχίες των “ασύντακτων”
εργατικών επαναστάσεων και κυρίως η
ήττα της “Παρισινής Κομμούνας”, όλες
στο μέσον του 19ου αιώνα, στην Γαλλία,
υπό την καθοδήγηση των Κομμουνιστών,
με πολλά θύματα και χωρίς σπουδαία έως
καθόλου θετικά αποτελέσματα, υπέρ της
Εργατικής τάξης.
Άλλος
λοιπόν, ο
φιλόσοφος
Μαρξ
και άλλος ο
πολιτικός καθοδηγητής (ινστρούχτορας,
κατά την αριστερίστικη ορολογία), ρόλος
που μάλλον, δεν έχει εκτιμηθεί αρκετά,
μέχρι σήμερα.
Αφού
λοιπόν, οι “ντόπιοι” Μαρξιστές μας
θυμήθηκαν και δοξάζουν τον Μαρξ με την
δεύτερή του ιδιότητα,θα παραθέσω μία
παράγραφο από την κριτική που είχε
ασκήσει στην αποτυχημένη Γαλλική
επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1848, που
περιλαμβάνεται στο βιβλίο του “Οι
ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850 και
είχε δημοσιευθεί, τότε, σε συνέχειες,
στην “Νέα Εφημερίδα” του Ρήνου.
Και
το κάνω αυτό γιατί μέσα σε λίγες γραμμές,
περιγράφεται το πνεύμα της επαναστατικής
θεωρίας του και ο βασικός λόγος της
αποτυχίας της, που είναι: η
επανάσταση για την επανάσταση και
τούμπαλιν, αενάως! Όπου
αυτό το αξίωμα ανατράπηκε και η επανάσταση
θέλησε να γίνει καθεστώς, με βάση όμως,
αυτούσιες, τις επαναστατικές ιδέες του
Μαρξ, κατέρρευσε, ως ασύμβατη. Παράδειγμα
ή Σοβιετική Ένωση και η Κίνα. Στην πρώτη,
η επανάσταση επικράτησε, αλλά στην
συνέχεια, συγκρούστηκε με τον εαυτό
της, ως καθεστώς πλέον και καταστράφηκε,
ενώ στην δεύτερη η επανάσταση μεταλλάχτηκε
ομαλά και ειρηνικά, σε καθεστώς και
θριάμβευσε. Άφησε δηλαδή τα πράγματα
να εξελιχθούν φυσιολογικά!
Απέκτησε
δηλαδή, Αστική τάξη με πλούσιους,
πλουσιότερους και πλουσιότατους,
χαρακτηριστικό
των πλούσιων κρατών (ας μου πει κάποιος
ΕΝΑ πλούσιο κράτος, χωρίς πλούσιους,
ΕΝΑ)
οι οποίοι μάλιστα, στέλνουν, τώρα, το
προσωπικό τους, κατά χιλιάδες, σε
πληρωμένες απ' αυτούς, διακοπές στο
Παρίσι και αλλού, για να τους ξεκουράσουν,
αλλά και να τους μορφώσουν, χωρίς να
φοβούνται ότι θα “δραπετεύσουν στην
Δύση” και δεν ξαναγυρίσουν. Ακριβώς το
αντίθετο έκαναν οι Σοβιετικοί. Ύψωναν
τείχη και οι δυστυχείς πολίτες τους το
έσκαγαν με κάθε τρόπο, γιατί δεν άντεχαν
άλλο την... ευτυχία στην χώρα τους. Δείτε
την ανάλογη σχέση, σε μικρότερη, βέβαια,
κλίμακα, στην περίπτωση ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ,
αμφότεροι Μαρξιστές. Σταθερά “ήρεμοι”
επαναστάτες οι πρώτοι, γιατί δεν έχουν
άγχος για την εξουσία, ίσως δεν την
θέλουν καν, αν το καλοσκεφτείς. Οι
δεύτεροι όμως βρίσκονται σε αναστάτωση
και νευρική κρίση. Δεν ξέρουν ή δεν
θέλουν, ή δεν μπορούν να διαχειριστούν
την εξουσία που κατέκτησαν. Οι “επαναστάτες”
επιτίθενται, με δηλώσεις και απειλές,
για την μη ψήφιση, μέτρων κ.α., που
αποφασίζει η δική τους κυβέρνηση.
Διαβάστε
λοιπόν με προσοχή, την παράγραφο που
περιλαμβάνεται, ως συμπέρασμα, στην
κριτική, που είχε γράψει, ο Μαρξ, για την
επανάσταση εκείνου του “Φλεβάρη του
1848”. Γράφει: “Με
λίγα λόγια: Η επανάσταση έκανε προόδους.
Προχώρησε μπροστά, όχι χάρη στα
κωμικοτραγικά της επιτεύγματα, αλλά
αντιθέτως, χάρη στη δημιουργία ισχυρής
ενωμένης αντεπανάστασης, χάρη στην
δημιουργία ενός αντιπάλου, εξ αιτίας
του οποίου το κόμμα της ανατροπής ωρίμασε
σε αληθινό επαναστατικό κόμμα”.
Αυτός
ήταν ο
επαναστάτης και πολιτικός καθοδηγητής
Μαρξ.
Όσοι τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν,
ως τέτοιον, έχασαν. Και έχασαν γιατί
πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να βιάσουν
την φύση, επειδή το είχε οραματιστεί ο
Μαρξ. Και
η φύση θέλει τον πλούσιο άνθρωπο και
τον φτωχό άνθρωπο, το ικανό σε ένα τομέα
άνθρωπο και τον ικανό σε άλλο τομέα, να
συνεργάζονται, προς την επίτευξη ενός
θετικού αποτελέσματος, προς όφελος και
των δύο και όχι αγώνα μέχρις θανάτου,
του ενός εκ των δύο.
Ο
φιλόσοφος Μαρξ όμως,
δίδαξε ότι η ανεξαρτησία
και η ελευθερία, στηρίζονται
στην πράξη της
αυτοδημιουργίας. Διαβάστε
τι γράφει:
“Ένα
ον θεωρεί τον εαυτό του αυτοδύναμο από
την στιγμή που θα σταθεί στα δικά του
πόδια και θα σταθεί στα πόδια, μονάχα
από την στιγμή που θα οφείλει την υπόστασή
του στον εαυτό του. Ένας άνθρωπος που
ζει από το έλεος ενός άλλου, αντικρίζει
τον εαυτό του σαν εξαρτημένο ον. Όταν
όμως οφείλω σε έναν άλλο όχι μόνο την
διαβίωσή μου αλλά επιπλέον και την
δημιουργία της ζωής μου, όταν δηλαδή
αυτός είναι η πηγή της ζωής μου, τότε ζω
ολικά από το έλεός του και αντίστροφα
όταν η ζωή μου δεν είναι δικό μου
δημιούργημα, τότε χρειάζεται μια τέτοια
πηγή σαν αυτή”.* Διακρίνετε
την διαφορά στα δύο πρόσωπα;
Είπαμε λοιπόν,
για τον Μαρξ και τα δύο του πρόσωπα. Το
ερώτημα όμως είναι: Οι δικοί μας Μαρξιστές,
που μας ενδιαφέρει γιατί μας κυβερνούν,
ποιας Μαρξιστικής σχολής είναι; Και
θέτω αυτό το ερώτημα, γιατί υπάρχουν
μερικές αξιοπαρατήρητες λεπτομέρειες.
Μιλάνε π.χ. για Αριστερά σκέτο (στον
τίτλο και μόνο έχουν βάλει και ένα
“Ριζοσπαστική”) χωρίς να αναφέρονται
στους βασικούς όρους/επίθετα Σοσιαλιστική
και Κομμουνιστική, που προσδιορίζουν
την Αριστερά και τα οποία έχουν συνδεθεί
και χρησιμοποιηθεί από τον Μαρξ, στην
ανάπτυξη των συλλογισμών του. Γιατί; Τι
θέλουν να αποφύγουν; Μήπως το βεβαρυμένο
παρελθόν εκείνης της Αριστεράς; Τα
συμπεράσματα ελεύθερα..