Το δούλεμα



Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης

 
Με κατεπείγουσα υπουργική απόφαση της 28 Νοεμβρίου 2014 με αριθμό πρωτοκόλλου 46539 του Υπουργείου Εσωτερικών, αποφασίστηκε η κατανομή κρατικής οικονομικής ενίσχυσης (γ’ δόση) στα δικαιούχα πολιτικά κόμματα.
Η απόφαση λέει:
Κατανέμουμε το ανωτέρω διαθέσιμο ποσό για την τακτική χρηματοδότηση και την οικονομική ενίσχυσή τους για ερευνητικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς, στα παρακάτω δικαιούχα κόμματα, ως εξής:
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  συνολικά Ευρώ  546.924,12
ΣΥΡΙΖΑ Ε.Κ.Μ. ....
                                  499.793,53
ΠΑ.ΣΟ.Κ.                                             251.246,82
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ                 170.065,24
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ                                         160.006,38
ΔΗΜ.ΑΡ.                                             148.655,58
Κ.Κ.Ε.                                                  118.863,89
ΛΑ.Ο.Σ.                                                    42.222,22
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ                         42.222,22
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ                              20.000
                        Σύνολο           Ευρώ   2.000.000
Τώρα ποιοι είναι οι ερευνητικοί και επιμορφωτικοί σκοποί των κομμάτων που εξυπηρετούνται από την κρατική χρηματοδότηση, δηλαδή από τον κρατικό κορβανά, δηλαδή από την τσέπη του Ελληνικού Λαού μόνο αυτοί που υπογράφουν τέτοιες αποφάσεις γνωρίζουν.
Βέβαια ως γνωστόν  κάποια κόμματα έχουν χρηματοδοτηθεί από τράπεζες με εξασφάλιση την (άκουσον άκουσον) «μελλοντική χρηματοδότηση» τους, λες και ήταν σίγουρο ότι θα διατηρούσαν τα ποσοστά τους ακέραια, καθώς με βάση τα ποσοστά αυτά των εκλογών γίνονται και οι κατανομές.
Απορία υπάρχει, πως και γιατί ακόμα δεν έχουν κινηθεί οι δικαστικές αρχές να διερευνήσουν ποιες τράπεζες και με τίνος εντολές χρηματοδότησαν τόσο προκλητικά τα «κόμματα» με τέτοιο ρευστό και αεριτζίδικο κάλυμμα, που μοιάζει μάλλον με κοροϊδία, αφού θα καταλήξουν επισφάλειες σε βάρος των τραπεζών, των κεφαλαίων τους και κατ επέκταση των πολιτών.
Βέβαια στις μέρες μας το να ζητάμε δικαστική διερεύνηση τέτοιου είδους «παρεμβάσεων» σε βάρος του κρατικού κορβανά είναι μάλλον ουτοπία, ότα, «υπάρχουν και χειρότερα».
Πάντως είναι ό,τι χειρότερο να διαβρώνεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στον θεσμό της Δικαιοσύνης, όταν αυτή δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, όταν ο κάθε πολίτης καταφεύγει σ αυτή, σαν τελευταία του ελπίδα.
Γι αυτό το δούλεμα υπάρχει τιμωρία, από πλευράς μας, αρκεί να το θυμηθούμε όταν έρθει ο καιρός να δείξουμε τις προτιμήσεις μας με την ψήφο που θα πρέπει να το σκεφτούμε πολύ καλά σε ποιον θα τη χαρίσουμε.