Η Θεσσαλονίκη που εγώ γνώρισα, την δεκαετία του 2000 κυρίως, ήταν μια πόλη κλεισμένη στον εαυτό της, που απαρνιόταν το πολυπολιτισμικό της παρελθόν και ακροβατούσε ανάμεσα σε έναν λαϊκισμό γελοιότητας (που κάλυπτε πάρτι εκατομμύριων) και σε μια νοοτροπία που υπαγόρευε ότι για την κατάντια της πόλης δεν ευθύνονται οι πολίτες της, αλλά το «κράτος των Αθηνών».Η πόλη μου όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Την δεκαετία του ‘80 η Θεσσαλονίκη είχε διευρυμένους ορίζοντες, διέθετε την δικιά της παραγωγή που βασίζονταν στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Επιχειρήσεις όπως τα Goodys, η SATO, η ΑΓΝΟ, η ΜΕΒΓΑΛ, όλες ξεκίνησαν από την Θεσσαλονίκη και κατέκτησαν την Ελλάδα. Όλη αυτή η παραγωγική ζύμωση σταμάτησε όταν την δεκαετία του ’90 οι «ακρίδες του συντηρητισμού» έπεσαν σαν κατάρα πάνω στην πόλη εκμεταλλευόμενες τα εθνικά προβλήματα της εποχής, όπως το θέμα των Σκοπίων.
Έτσι με αυτό τον τρόπο η Θεσσαλονίκη, που είχε όλα τα προσόντα να γίνει η πρωτεύουσα των Βαλκάνιων έγινε μια άβουλη, εσωστρεφής και παραδομένη στην γελοιότητα κουκίδα στον χάρτη των βαλκανίων. Η κατάσταση στην τοπική αυτοδιοίκηση της πόλης ήταν ανάλογη, εξάλλου είναι γνωστά τα πεπραγμένα του «διδύμου» Ψωμιάδη – Παπαγεωργόπουλου σε σχέση με το ταμείο του δήμου.
Μέσα σε αυτήν την ζοφερή κατάσταση χρειαζόμασταν επειγόντως μια δυναμική ανανέωση που την βρήκαμε στο πρόσωπο του Γιάννη Μπουτάρη. Ενός ανθρώπου που χρόνια ασχολείται με την τοπική αυτοδιοίκηση και που επί χρόνια κατασυκοφαντούνταν από το κατεστημένο της πόλης ως αλκοολικός, γραφικός κτλ.
Όμως το 2010 ο λαός της Θεσσαλονίκης έκανε επιτέλους την πολυπόθητη αλλαγή (έστω και με 400 ψήφους διαφορά), στήριξε τον Γ. Μπουτάρη και έτσι ξεκίνησε η φιλελευθεροποίηση της πόλης, που παραδέχτηκε το Εβραϊκό και το Τουρκικό της παρελθόν κάνοντας με αυτόν τον τρόπο πολλούς τουρίστες να συρρέουν κάθε χρόνο στην πόλη τονώνοντας έτσι την οικονομία της.
Έγιναν και άλλα καλά στον δήμο, όπως αναδιοργάνωση οικονομική και διοικητική και άλλα όπως πεζοδρομήσεις, αναπλάσεις των δρόμων και η κατασκευή της νέας παραλίας. Όλες αυτές οι υποδομές βελτιώνουν την καθημερινότητα των κατοίκων με ελάχιστο οικονομικό κόστος για τον δήμο. Βέβαια υπάρχουν παρά πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα, αυτά τα τρία χρόνια έγινε μια δυναμική και ελπιδοφόρα αρχή.
Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στην προσωπικότητα του Γ. Μπουτάρη που είναι, κατά την γνώμη μου, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι ένας πολιτικός και όχι ένας πολιτικάντης που κολακεύει τους ψηφοφόρους του αποκρύπτοντας τους την αλήθεια. Όχι, ο Μπουτάρης ξέρει να λέει την αλήθεια όσο οδυνηρή και να είναι και αυτό του το προσόν σε συνδυασμό με την εργατικότητα του τον καθιστούν παράδειγμα για τον τόπο.
Δεν αγιοποιώ και δεν δαιμονοποιώ κανέναν, δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Το μόνο που κάνω είναι να περιγράφω τις καταστάσεις όπως τις βίωσα και να επισημαίνω τις διαφορές μεταξύ των δημοσίων προσώπων.