Ένα προβληματικό τόξο (Μερικές σκέψεις για το Συνταγματικό Τόξο)

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης 

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο blog « «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ» (21/2/2014)

«Η πατρίς η δυστυχής κυβέρνησιν δεν είδε με τα μάτια της, ούτε θα ιδή…»

Στρατηγού Μακρυγιάννη : Απομνημονεύματα, εκδ. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, σελ. 242

Ας επιχειρήσω μια επιτομή, του πώς, τηλεγραφικά, εκτιμώ το ζήτημα της «συνταγματικής τάξης» στη χώρα μας στην εποχή του Μνημονίου. Χωρίς πολλές κι ανούσιες περιστροφές, ας επισημάνω τούτη την προσωπική μου εκτίμηση των πραγμάτων : Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ, ΥΠΗΡΞΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΟΤΙ ΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΑ «ΠΡΑΓΜΑΤΑ», που σε κάθε άλλη πολιτισμένη και δημοκρατική χώρα.........
αποτελούν αξίες που ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΕΚΤΗΜΕΝΟ, ΤΙΣ ΘΕΩΡΕΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΜΗ ΣΥΜΨΗΦΗΣΙΜΕΣ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Αξίες όπως η ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.

Αξίες όπως η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.

Αξίες όπως Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Αξίες όπως Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΖΩΗ.

Όλα, όσα, εν συντομία, περιλαμβάνονται στο Σύνταγμα της χώρας μας μα και σε κάθε δημοκρατική χώρα. Μάλιστα, η ίδια η Κατοχική Δύναμη που με την πολιτική της επέβαλε την άτυπη μεν πλην ουσιαστική αναστολή της ισχύος θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματός μας, που έχουν να κάνουν με όσα ενδεικτικά μόλις παραπάνω ισχυρίζομαι ότι δεν ισχύουν, αυτή λοιπόν η Κατοχική Δύναμη, δηλαδή η Γερμανία, στο δικό της Σύνταγμα, και μάλιστα στα δύο πρώτα του άρθρα, υπογραμμίζει το ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, ό,τι δηλαδή, αξιώνει να ΜΗΝ ισχύει για τον Έλληνα πολίτη και τον Έλληνα άνθρωπο που μάλλον τον έχει υποβιβάσει στην κατηγορία του υπανθρώπου.

Λοιπόν, αν το Σύνταγμα είναι ένα Τόξο, οι κυρώσεις που προβλέπει σε πρίπτωση που παραβιάζονται αυτές οι αξίες, είναι τα βέλη στη φαρέτρα αυτού του τόξου.

Στη χώρα μας, στην εποχή του Μνημονίου και της Χρυσής Αυγής που το Μνημόνιο ενδυνάμωσε, πολλοί θυμήθηκαν το «δημοκρατικό τόξο», καλώντας σε συμμαχία τις δυνάμεις που ανήκουν σ’ αυτό εναντίον κάθε απειλής της συνταγματικής τάξης. Όμως, το δυστύχημα είναι ότι όλες οι εκτός Χρυσής Αυγής πολιτικές δυνάμεις και ιδίως εκείνες που βρίσκονται στο Κοινοβούλιο, δεν βρίσκονται εκτός της κριτικής και της μομφής ότι κι οι ίδιες δεν μπορούν με άνεση να μιλούν για καταστρατήγηση του Συντάγματος, μάλιστα δε, η μοφμή αυτή ειδικώς απευθύνεται εναντίον των κομμάτων που στηρίζουν τη Κυβέρνηση και όσων εν πάση περιπτώσει υποστηρίζουν το Μνημόνιο. Αυτή δε η κριτική και η μομφή, δεν εκπορεύεται από ανθρώπους που μπορούν να θεωρηθούν αδαείς ως προς τα βαθιά νοήματα και τις λεπτές ερμηνείες της νομικής επιστήμης για το τι είναι και τι δεν είναι συνταγματικό, παρόλο που τελικώς, ό,τι έχει σημασία περισσότερο και από τις νομικές ερμηνείες είναι το τι ο λαός εισπράττει ως αντισυνταγματικό, μα εκπορεύεται ακριβώς από τη πλειοψηφία, και εξ όσων γνωρίω από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συνταγματολόγων, που φτάνουν να ομιλούν και με τους πιο απαξιωτικούς όρους αποκαλώντας το Σύνταγμα, όπως κατέληξε στο επίπεδο της εφαρμογής του, «κουρελόχαρτο».

Αλλά, αν το Σύνταγμα της χώρας μας, έχει καταστεί ανενργό σε ουσιώδεις πρόνοιές του για τα ανθρώπινα, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και την εθνική ανεξαρτησία, τότε, συγγνώμη, αλλά δεν κατανοώ περί ποιών πολιτικών δυνάμεων του «συνταγματικού τόξου» μιλάμε, διότι η ύπαρξη «συνταγματικού τόξου» προϋποθέτει ότι τα βέλη του, δεν στοχεύουν τα ανθρώπινα, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα του λαού και της κοινωνίας, μα στοχεύουν ακριβώς, ό,τι απειλούν αυτά τα δικαιώματα και πρόνοιες, και μόνο ένας όχι πια φιλομνημονιακός, μα εμπαθής, μπορεί να υποστηρίξει ότι αυτές οι πρόνοιες κι αυτά τα δικαιώματα δεν έχουν πια κατ’ ουσίαν καταργηθεί, όχι απλά υποβιβαστεί.

Τι είναι το Σύνταγμα της κάθε χώρας;

Ο πολιτιστικός της καθρέφτης, πάνω απ’ όλα. Πρώτα είναι αυτό, κι έπειτα ένα «νομικό» κείμενο. Το Σύνταγμα ως νομικό κείμενο, δεν αποτελεί παρά την επιτομή των πολιτιστικών αξιών της κάθε χώρας.

Το Σύνταγμά μας, έχει κατ’ ουσίαν ανασταλεί σε κρίσιμα άρθρα του, είναι η δική μου εκτίμηση όπως έχω ήδη υπογραμμίσει.

Το πόσο πολύ το θεμελιώδες αυτό κείμενο, αποτελεί πηγή υπερηφάνειας ή λύπησης, το διαπιστώνουμε βλέποντας απλά σε ποια κατάσταση βρίσκεται η αξιοπρέπειά μας, ατομική και εθνική, τα ανθρώπινα και εθνικά μας δικαιώματα. Το ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟ δικαίωμα να ζει κανείς αξιοπρεπώς, ανθρώπινα, έχει γίνει πια πολυτέλεια, «προνόμιο», που προκαλεί το ενδιαφέρον του υπουργείου οικονομικών, που θα σπεύσει να σε φορολογήσει τόσο επί υπαρκτών και ανυπάρκτων εισοδημάτων (όπως τα περίφημα τακμαρτά εισοδήματα, δηλαδή, αέρας κοπανιστός!), ώστε να σε επαναφέρει εντός των ορίων της αθλιότητας που η ξένη Κατοχική Δύναμη επιβάλλει με τη πολιτική της.

Όποιου το κεφάλι εξέχει από το βούρκο, κατατάσσεται αυτόματα στους «προνομιούχους». Χτεσινοί «εξαθλιωμένοι» (όπως π.χ. η γενιά των 700 ευρώ πριν 4-5 χρόνια), αποτελούν τους σημερινούς «ευνοημένους» όπου κυριαρχεί η γενιά της μαύρης εργασίας των 200 – 300 ευρώ ή της δηλωμένης εργασίας των 400-500 ευρώ που κι αυτή θεωρείται ότι αμείβεται «υψηλά», και όταν δυσανασχετεί, αυτή η γενιά των 200 – 300 – 400 ευρώ πολύ απλά ε3νοχοποιούνται από τη προπαγάνδα κι αυτοί ως «προνομιούχοι», όχι για τα λεφτά που παίρνουν, μα διότι πολύ απλά, έχουν το «προνόμιο» να έχουν μια δουλειά, όσο κακοπληρωμένη κι αν είναι, όταν δίπλα τους, υπάρχουν δύο εκατομμύρια απελπισμένοι συμπολίτες μας, που εναγωνίως ψάχνουν «οτιδήποτε» να κάνουν για να κερδίσουν μια αμοιβή «οσοδήποτε», πενιχρή κι αν είναι.

Το να έχεις το κεφάλι σου έξω από το βούρκο, μα όλο σου το σώμα, να τι σημαίνει «αξιοπρέπεια» κατά την επιταγή του Συντάγματος, να τι θεωρείται «πρόκληση» για τις «αξίες» της νέας οικονομικής διακυβέρνησης που επιβάλλεται ως μοντέλο από τη νέα γερμανική τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα και όχι μόνο, όμως, εδώ μένω στη χώρα μας.

Η μόνη πραγματικότητα που βιώνουμε στην Ελλάδα των Μνημονίων, είναι η διαρκής παραβίαση του Συντάγματος και ό,τι αυτό εκπροσωπεί.

Να το χρέος της κυβέρνησης : η άμεση επαναφορά της ουσιαστικής ισχύος ΟΛΩΝ των προνοιών του Συντάγματος, σε όλους τους τομείς των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων.

Κυβέρνηση η οποία αδυνατεί –για οποιοδήποτε λόγο- να εφαρμόσει το Σύνταγμα, παραιτείται και παραδίδει την εξουσία σε κάποια άλλη. Κανείς δεν μπορεί να υποχρώσει κανέναν να βάζει την υπογραφή του σε νομοθετήματα ΑΔΙΚΑ (προσέξτε : άδικα, ΟΧΙ σκληρά απλώς!) που τάχατες δεν τα «εγκρίνει» συνειδησιακά, διότι σ’ αυτή τη περίπτωση, υπάρχει η οδός της παραίτησης και της παραχώρησης σε κάποιον άλλον του «προνομίου» κάποιος να κυβερνά με νόμους που η συνείδησή του δεν «εγκρίνει».

Κυβέρνηση η οποία επιχειρεί να εφαρμόσει το Σύνταγμα και Ξένες Δυνάμεις της προβάλλουν εμπόδια και την εκβιάζουν, οφείλει, η κυβέρνηση αυτή, να καταγγείλει αμελητί τις παρεμβάσεις και τους εκβιασμούς urbi et orbi, και αν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις πιέσεις, οφείλει να απευθυνθεί με ad hoc δημοψήφισμα στο λαό, και αφού του θέσει τις εναλλακτικές, μαζί με τις εναλλακτικές που προτείνουν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, να τον καλέσουν να πάρει ο ίδιος τις αποφάσεις, υποχρεωτικά εκτελεστές από την ελληνική κυβέρνηση.

Βέβαια, την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ πόσο λάθος έκρινα ορισμένους ανθρώπους.

Ανθρώπους που τους είχα αξιολογήσει ως στερούμενους μαχητικού πνεύματος και διάθεσης, αρετές ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ για όσους τουλάχιστον ισχυρίζονται ότι διεξάγουν μάχες και πολέμους, οικονομικούς ή μη, πέφτοντας στις εκτιμήσεις μου έξω παταγωδώς.

Κάποιοι απ’ αυτούς, που τόσο σφοδρά αγωνίζονται να επιβληθούν αξιώσεις των δανειστών μας που εν ταυτώ συνιστούν και κατοχική δύναμη έχουσα οικειοποιηθεί στο σύνολό της κατ’ εμέ, μερικώς κατ’ άλλους, την εθνική μας κυριαρχία, αξιώσεις αντισυνταγματικές, για λόγους «υψίστου εθνικού συμφέροντος», αποδεικνύουν και πνεύμα και διάθεση μαχητική και κυρίως θάρρος να δώσουν μάχες στη πρώτη γραμμή, υπερασπιζόμενοι τα «εθνικά δίκαια» που ενσωματώνονται στα Μνημόνια που ψηφίζουν που υπαγορεύονται και εν πολλοίς συντάσσονται από ξένους και για να υπηρετήσουν ξένα συμφέροντα.

Αν όμως αυτή η αντίληψη των πραγμάτων που έχω είναι σωστή, αυτό σημαίνει ότι ο εχθρός της συνταγματικής τάξης, βρίσκεται εντός των τειχών, όπου εντός των τειχών φυσικά, βρίσκεται εδώ και καιρό και η ξένη Κατοχική Δύναμη.

Καμία οικονομική κρίση και κανένα οικονομικό πρόβλημα δεν θα δικαιολογούσε ποτέ, την ουσιαστική περιστολή του Συντάγματος ώστε να το καταστήσει, όπως λέγουν και ειδικοί, «κουρελόχαρτο», και σε τέτοιο επίπεδο υποβαθμίζεται το Σύνταγμα, όταν στην ουσία η κυβέρνηση του τόπου, δεν έχει το δικαίωμα από μόνη της να καθορίζει ούτε καν σε πόσεις δόσεις μπορούν να αποπληρώσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους προς το Δημόσιο, οι πολίτες αυτής της χώρας, χωρίς την έγκριση κάποιων υπαλληλίσκων των ξένων οφειλετών. Και μάλιστα, αν δεν συναινέσει ο ξένος δανειστής σε μια τόσο «κρίσιμη» απόφαση, τότε, μπορεί με το πλέον ιταμό ύφος να αξιώσει αυτό που θέλει, και να το επιτυγχάνει. Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ. Αλλά, δεν αρκεί κάποιος να θέλει να εξευτελίζει –το τόνισα ήδη με άλλα λόγια- : πρέπει να το ανέχεται και ο εξευτελιζόμενος. Και αν μεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, ας ανεχθεί ό,τι θέλει. Όταν όμως εκπροσωπεί ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ, ΑΞΙΩΝΩ ΩΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑ ΕΡΩΤΩΜΑΙ ΠΡΙΝ ΜΕ ΣΥΜΠΑΡΑΣΥΡΕΙ –ΕΚΟΝΤΑ ΑΚΟΝΤΑ- ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ, διότι κάποιοι μεν μπορούν να τον ανέχονται, αλλά, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κάποιοι δεν τον ανέχονται. Αν και σ’ αυτό το επίπεδο της υπεράσπισης της εθνικής αξιοπρέπειας δεν υπάρχει καμία δυνατότητα, ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΑΠΛΑ ΤΑ ΑΚΟΥΩ ΒΕΡΕΣΕ.

Ζούμε μέρες που προσωπικά τις κατανοώ πολιτικά ως το αντίστοιχο, ιστορικών περιόδων παρακμής στο παρελθόν εδώ και όχι μόνο. Μια παρακμή, που αναδύει ό,τι μπορεί κάποιος να αναμένει να εισπράξει ως πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα σε τέτοιες νοσηρές καταστάσεις. Το χειρότερο είναι όταν κάποιοι επιχειρώντας να νομιμοποιήσουν τη δική τους πολιτική παρουσία ως αναγκαία για το τόπο, φυσικά, δεν είναι τόσο ανόητοι ώστε να αρνούνται την ύπαρξη της παρακμής, όμως, στην ουσία την στηρίζουν, όταν αρνούνται να αποδεχτούν τις πραγματικότητες που την παράγουν, μια από τις οποίες, και η πλέον σημαντική, στην περίπτωση της χώρας μας, σήμερα, είναι οι μνημονιακές πολιτικές, που «παράγουν» όλες τις προϋποθέσεις ώστε η κοινωνία να οδηγείται στην απόγνωση και την εξαθλίωση, τα πλέον θρεπτικά συστατικά κάθε εκτροπής.

Αν ο νεοναζισμός, π.χ., αλλά όχι μόνο αυτός, αποτελεί το «αυγό του φιδιού» στο κόρφο της κοινωνίας και της Δημοκρατίας, πρέπει κάποιος να διευρύνει τη σκέψη του και να αναρωτηθεί :

Κι αυτό το αυγό, ποιος το γέννησε;

Ο κανένας;

Ποιο είναι το φίδι – γονέας;

Ιδού ένα ερώτημα που παρέχει πεδίον δόξης λαμπρόν, για «περαιτέρω συζητήσεις»…

Σε ό,τι αφορά τις εκκλήσεις μνημονιακών πολιτικών προσώπων προς τους απλούς πολίτες για «υπομονή» για τις «καλύτερες μέρες» που κάποτε θάρθουν, αυτές οι εκκλήσεις έχουν νόημα μονάχα όταν γίνονται με το εξής και μόνο δεδομένο : ότι αναφέρονται σε σκληρά μέτρα, ΟΜΩΣ ΠΑΝΘΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΑ ΜΕΤΡΑ.

Όμως, περί αυτού πρόκειται, ή περί ακριβώς του αντιθέτου, οπότε, αυτή η έκκληση ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ και θα έλεγα, ακόμη, ότι στερείται ακόμα και ηθικού περιεχομένου, διότι ζητάς συναίνεση ΣΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ.

Από πότε όμως, είναι νομιμοποιημένη μια τέτοια αξίωση;