Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δεν αφήνουν σοβαρά περιθώρια για
διχογνωμίες. Το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνει και η νέα έρευνα της
Pulse RC για το «Ποντίκι», δεν φαίνεται με ποιον τρόπο μπορεί να
ανατραπεί. Επίσης είναι σοβαρό το ερώτημα πώς θα μπορούσε να
λειτουργήσει η ακραία πόλωση σε βάθος χρόνου, με δεδομένο ότι καμιά χώρα
δεν είναι δυνατόν να πορεύεται επί τετράμηνο και πλέον σε τέτοιες
πολιτικές συνθήκες.
Προφανώς η Ν.Δ., χάνοντας το προβάδισμα των προτιμήσεων στη διαχείριση της οικονομίας, επενδύει στην...... «ασφάλεια», μια ευρεία έννοια, η οποία περιλαμβάνει τόσο τη δημόσια τάξη όσο και την αποφυγή τού (εν γένει) ρίσκου.
Προφανώς το προβάδισμα της ΝΔ σ’ αυτόν τον τομέα, σε όσους δηλώνουν προτίμηση ψήφου, είναι μικρό, ελάχιστα μικρότερο από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ στη διαχείριση της οικονομίας. Επίσης κινείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα στους αναποφάσιστους. Εξ άλλου είναι πολύ μεγάλα τα ποσοστά αυτών, σε όλες τις κατηγορίες, που δηλώνουν ότι με οποιαδήποτε κυβέρνηση το αίσθημά τους είναι το ίδιο ή απλώς δεν τους απασχολεί το ερώτημα ή δεν απαντούν.
Όμως η... «ισοπαλία» στη διαχείριση των κρίσιμων πολιτικών και ψυχολογικών μεγεθών δεν ευνοεί ποτέ τον κυβερνώντα, ιδιαίτερα όταν αυτός βρίσκεται στη δεύτερη θέση και όταν η φθορά του μοιάζει ανεπίστρεπτη. Υπ’ αυτήν την έννοια η ακραία πόλωση περισσότερο προδίδει αγωνία επιβίωσης παρά προσελκύει εκλογική «πελατεία».
Όσο μάλιστα στο όνομα της πόλωσης μια κυβέρνηση – εν μέσω οικονομικής, κοινωνικής και ανθρωπιστικής καταστροφής – καταβαραθρώνει την πολιτική σε επίπεδο κακής ποιότητας επιθεώρησης, περισσότερα έχει να χάσει παρά να κερδίσει. Κυρίως διότι ενδυναμώνει την ήδη κρατούσα αίσθηση των πολιτών, όπως καταγράφεται στις έρευνες, ότι δεν έχει ακόμη πολλά να χάσει ή ότι «έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι». Στην περίπτωση αυτή θα πρυτανεύσει η... τιμωρία. Είναι, λοιπόν, η πόλωση μια ορθή προσέγγιση των αναποφάσιστων; Μάλλον όχι...
Προφανώς η Ν.Δ., χάνοντας το προβάδισμα των προτιμήσεων στη διαχείριση της οικονομίας, επενδύει στην...... «ασφάλεια», μια ευρεία έννοια, η οποία περιλαμβάνει τόσο τη δημόσια τάξη όσο και την αποφυγή τού (εν γένει) ρίσκου.
Προφανώς το προβάδισμα της ΝΔ σ’ αυτόν τον τομέα, σε όσους δηλώνουν προτίμηση ψήφου, είναι μικρό, ελάχιστα μικρότερο από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ στη διαχείριση της οικονομίας. Επίσης κινείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα στους αναποφάσιστους. Εξ άλλου είναι πολύ μεγάλα τα ποσοστά αυτών, σε όλες τις κατηγορίες, που δηλώνουν ότι με οποιαδήποτε κυβέρνηση το αίσθημά τους είναι το ίδιο ή απλώς δεν τους απασχολεί το ερώτημα ή δεν απαντούν.
Όμως η... «ισοπαλία» στη διαχείριση των κρίσιμων πολιτικών και ψυχολογικών μεγεθών δεν ευνοεί ποτέ τον κυβερνώντα, ιδιαίτερα όταν αυτός βρίσκεται στη δεύτερη θέση και όταν η φθορά του μοιάζει ανεπίστρεπτη. Υπ’ αυτήν την έννοια η ακραία πόλωση περισσότερο προδίδει αγωνία επιβίωσης παρά προσελκύει εκλογική «πελατεία».
Όσο μάλιστα στο όνομα της πόλωσης μια κυβέρνηση – εν μέσω οικονομικής, κοινωνικής και ανθρωπιστικής καταστροφής – καταβαραθρώνει την πολιτική σε επίπεδο κακής ποιότητας επιθεώρησης, περισσότερα έχει να χάσει παρά να κερδίσει. Κυρίως διότι ενδυναμώνει την ήδη κρατούσα αίσθηση των πολιτών, όπως καταγράφεται στις έρευνες, ότι δεν έχει ακόμη πολλά να χάσει ή ότι «έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι». Στην περίπτωση αυτή θα πρυτανεύσει η... τιμωρία. Είναι, λοιπόν, η πόλωση μια ορθή προσέγγιση των αναποφάσιστων; Μάλλον όχι...