Χορτάσαμε χθες (και για κάνα διήμερο ακόμη) από τις αναλύσεις για τις τεράστιες προοπτικές που ανοίγει η ελληνική προεδρία της Ε.Ε. για τη χώρα. Όλες αυτές οι παράτες, συνοδευόμενες από τις εικόνες, τους λόγους και τις πόζες των επισήμων, θα κρατήσουν κάνα διήμερο και θα λειτουργήσουν σαν παυσίπονο που δεν είναι δυνατόν να καταπραΰνει τον πόνο του ανίατου ασθενούς, δηλαδή της χρεοκοπημένης Ελλάδας, που μασκαρεύτηκε και καμώνεται πως προεδρεύει...Δεδομένης της χρεοκοπίας, και κυρίως δεδομένης της κοινωνικής καταστροφής που έχει συντελεστεί, με την ανεργία, σύμφωνα με την Eurostat, να ανεβαίνει στο 27,4% και την ανεργία των νέων σταθερά πάνω από το 50%, θα ήταν χρησιμότερη ίσως από τις μασκαράτες η αποτίμηση της ελληνικής συμμετοχής στην Ε.Ε. καθώς και η αυτοκριτική για τις επιλογές που η κυρίαρχη πολιτική τάξη έκανε.
Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα κάποιοι τα είχαν «δει» να έρχονται. Και δεν μιλάμε για κόμματα όπως το ΚΚΕ, τα οποία με συνέπεια και σταθερότητα στάθηκαν απέναντι στη λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μιλάμε για δυνάμεις και πολιτικές προσωπικότητες οι οποίες, παρότι γνώριζαν την πορεία προς τον όλεθρο, φρόντισαν απλώς να ζήσουν τις ένδοξες στιγμές ισχύος και ευημερίας.
«Το Μάαστριχτ, αυτή η συνθήκη, απλώς αποτελεί για μας ένα εισιτήριο σε έναν δύσκολο και άνισο αγώνα. Ο αγώνας είναι άνισος, γιατί στην εκκίνηση είμαστε οι τελευταίοι. Ο αγώνας είναι άνισος, γιατί η συνθήκη του Μάαστριχτ εκφράζει σχεδόν απόλυτα τα συμφέροντα και την οπτική γωνία του πλούσιου Βορρά. Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης δεν χωράει μέσα στο Μάαστριχτ. Το Μάαστριχτ για μας αποτελεί έναν σταθμό σε μία πορεία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, έναν σταθμό που θα ξεπεραστεί και ίσως αλλοιωθεί στην ίδια την πορεία».
Τι ακριβώς έπραξαν σε πολιτικό επίπεδο τόσο ο βαθύς, πράγματι, αναλυτής Ανδρέας Παπανδρέου, στον οποίο ανήκουν τα πιο πάνω λόγια, όσο και οι πολιτικοί του επίγονοι όλοι το γνωρίζουμε πια.
Όπως γνωρίζουμε και τι πράττουν σήμερα οι... συμπρόεδροι της Ε.Ε. για το τρέχον εξάμηνο Σαμαράς και Βενιζέλος, των οποίων η διακυβέρνηση σφραγίζει μια καταστροφή που εξελίσσεται επί χρόνια και κορυφώθηκε την εποχή των μνημονίων.
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ