Όσο σκληροί είναι οι «όροι» για να μπει κανείς στα περιβόητα μνημόνια, άλλο τόσο σκληρές είναι οι προϋποθέσεις για να βγει από αυτά (με τις ευλογίες της τρόικας). Κι όταν λέμε «άλλο τόσο», το εννοούμε κυριολεκτικά… αφού είτε βγεις είτε δεν βγεις, στην ουσία σού ζητάνε να ακολουθήσεις ακριβώς τις ίδιες πολιτικές.Το τι ακριβώς πανηγυρίζουν στην Ιρλανδία
– και ακόμη περισσότερο στις Βρυξέλλες – είναι απορίας άξιο. Πέρα δηλαδή από τα προφανή επικοινωνιακά πολιτικά οφέλη που προσφέρει στην κυβέρνηση της Ιρλανδίας, αλλά και στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψεως αποφάσεων, για την εξαγγελία «εξόδου από το μνημόνιο» της χώρας, ούτε οι Βρυξέλλες ούτε το Δουβλίνο και, φυσικά, ακόμη περισσότερο, ούτε οι ίδιοι οι Ιρλανδοί πολίτες είναι σε θέση να θριαμβολογούν.
Μα, σου λέει ο Ιρλανδός πρωθυπουργός, «καταφέραμε να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα και επιστρέφουμε πλέον στην ανάπτυξη». Ύστερα από τρία χρόνια μνημόνιο και… 67,5 δισ. φέσι, το «success story» του Δουβλίνου διαμορφώνεται ως εξής: σχεδόν μηδενική ανάπτυξη φέτος και… προβλέψεις για ανάπτυξη 1,7% του χρόνου, ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 7,5%, ένα δημόσιο χρέος στο 125% (υψηλότερο δηλαδή του «κόκκινου ορίου» του 120%) και ένα τραπεζικό σύστημα για το οποίο οι αναλυτές εκφράζουν προβληματισμό και το οποίο ενδέχεται να χρειαστεί και νέα ένεση ρευστότητας. Και φυσικά σε αυτά προστίθενται τα ποσοστά της ανεργίας, η οποία είναι πάνω από 13% και θα ήταν πολύ πιο ψηλά εάν λαμβάνονταν υπόψη οι χιλιάδες Ιρλανδοί που μετανάστευσαν, οι δραστικές μειώσεις μισθών και αυξήσεις φόρων και οι καταστροφικές περικοπές στο κράτος πρόνοιας.
Μα, σου (ξανα)λέει ο Ιρλανδός πρωθυπουργός, «επανακτάμε τον έλεγχο των οικονομικών μας και μαζί με αυτά της συνολικότερης κυριαρχίας μας». Ναι… εάν ως «κυριαρχία» εννοεί κανείς ότι απλώς θα κάνει από μόνος του τα όσα του υπαγορεύουν. Διότι… για να «βγει» από το μνημόνιο, το Δουβλίνο έχει δεσμευτεί να συνεχίσει την εφαρμογή «της ίδιας ακριβώς πολιτικής»… δηλαδή της άγριας λιτότητας. Άσε που οι ελεγκτές της τρόικας θα σκάνε στην Ιρλανδία δύο φορές τον χρόνο για να «παρακολουθούν» τις εξελίξεις.
Μα, σου (ματα-ξανα)λέει ο Ιρλανδός πρωθυπουργός, «αρνηθήκαμε το νέο δάνειο ύψους 10 δισ. και αυτό είναι απόδειξη ότι πλέον μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας». Φυσικά, εάν θέλει να είναι απολύτως ειλικρινής (ας πούμε), θα πρέπει να παραδεχτεί ότι το νέο αυτό δάνειο… δεν ήθελε ούτε το Βερολίνο να του το δώσει.
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ