Του Πέτρου Τρουπιώτη
Πριν από μερικές εβδομάδες ξεκίνησε
πάλι η συζήτηση για την κεντροαριστερά, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην χωρά την σοσιαλδημοκρατία,
όπως την λένε στην Ευρώπη. Και αυτό, προφανώς γιατί εδώ στην Ελλάδα είμαστε «πολύ αριστεροί»
και « πολύ προοδευτικοί» ώστε να δεχθούμε τον ορό αυτό , την σοσιαλδημοκρατία ,
έναν ορό για τον οποίο έχουν ακουστεί, ιδιαίτερα μετά...........
την μεταπολίτευση τα μύρια όσα.
την μεταπολίτευση τα μύρια όσα.
Τώρα λοιπόν, πολλοί είναι αυτοί που φλερτάρουν
και μάλιστα σχεδόν αποκλειστικά με τον ορό και
κυρίως με τον χώρο και τις ιδέες που εκπροσωπεί η σοσιαλδημοκρατία.
Το ΠΑΣΟΚ, που ήταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης το πρώτο κόμμα που
κατήγγελλε την σοσιαλδημοκρατία και «αποκεφάλιζε» όποιον δήλωνε σοσιαλδημοκράτης,
δεν φλερτάρει απλώς , αλλά προσπαθεί να εμφανίσει και ο κύριος εκφραστής της. Ίσως
αργά όμως..
Αλλά και ο «επαναστάτης» ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές
πως φλερτάρει και μάλιστα άγρια με τον συγκεκριμένο χώρο, όμως προσπαθεί να μην
τον βλέπουν τα μισά μελή του και τον …χωρίσουν.
Και φλερτάρει γιατί γνωρίζει ότι αν δεν καλύψει
πολιτικά τους ανθρώπους που κινούνται σε αυτό τον χώρο , αν δεν πάρει ψήφους από
αυτή την κατηγορία ανθρώπων , όχι μόνον δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει βήματα προς την εξουσία , αλλά θα
υποχωρήσει σιγά-σιγά και στα ποσοστά που είχε πριν τις εκλογές του 2012. Μόνον που είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο,
στο ίδιο «σώμα» να συνυπάρξουν και «ο φίλαθλος του ολυμπιακού και μάλιστα φανατικός και ο φίλαθλος
του Παναθηναϊκού»…
Στον ίδιο χώρο θέλει(;) να κινηθεί και η ΔΗΜΑΡ. Μάλιστα το πρώτο διάστημα
μετά τις εκλογές του 2012, έδειξε ότι και θέλει και θα προσπαθήσει να αποτελέσει
τον βασικό κορμό της ανασυγκρότησης του συγκεκριμένου χώρου . Και τα στελέχη της
έκαναν παρόμοιες δηλώσεις ξεπερνώντας μάλιστα και τα « αριστερά στερεότυπα «
και τις όποιες « ιδεολογικές αγκυλώσεις» τους, ξαφνιάζοντας πολλούς.
Όμως φαίνεται πως τελικά δεν είναι τα πράγματα όπως φαίνονται. Τους τελευταίους
μήνες το κόμμα που ίδρυσε ο Φ Κουβέλης ( ελπίζοντας να ξεφύγει από τον λαϊκισμό
και την «αριστερή ρητορεία και πρακτική» του παλαιού Σύριζα), έχει χάσει το μπούσουλα
του.
Παραπαίει ανάμεσα σε συνεργασία με λογικές και
πρακτικές των παλαιών συντρόφων του , πρακτικές ομως οι οποίες οδήγησαν την τότε
διάσπαση και σε μια νέα στρατηγική κοντά στην σοσιαλδημοκρατία.
Φαίνεται όμως ότι δεν είναι όλα τόσο εύκολα. Ιδεολογικές
αγκυλώσεις και κάθε είδους αντιλήψεις που δεν έχουν να κάνουν με την σημερινή πραγματικότητα
σε συνδυασμό με ένα είδος μεγαλομανίας ορισμένων , οδηγούν το κόμμα «στα βράχια».
Και αν η πρώτοι τριγμοί ακουστήκαν με την ακατανόητη
και άνευ σοβαρού λόγου αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, γεγονός που την απέκοψε
από μεγάλη μερίδα πολιτών που την είχαν ως εναλλακτική λύση η «ηγεμονική της» στάση
στο θέμα της κεντροδεξιάς προκαλεί ρήγμα.
Τα όσα γίνονται και λέγονται στο εσωτερικό του
κόμματος, αντανακλούν όχι μόνον τις αντιφάσεις του κομματικού αυτού σχηματισμού
αλλά και το αδιέξοδο πολιτικής στο οποίο οδηγείται.
Αν στην ΔΗΜΑΡ δεν αντιληφτούν ποιος είναι ο πολίτικός
χώρος στον όποιο μπορούν να κινηθούν και κυρίως ποιο είναι το « πολίτικό μέγεθος»
τους, τότε οι προβλέψεις κορυφαίων στελεχών του κόμματος που σε ιδιωτικές συζητήσεις τους μιλούν «για δρόμο
προς την αυτοκτονία», είναι πολύ πιθανόν
να επαληθευτούν….
Και αυτό δεν είναι καλό για την πολιτική
ζωή της χώρας.
ptroupiotis@yahoo.gr