Μια μέρα, ένας Χαλίφης, δίνει εντολή στον επί των οικονομικών του χαλιφάτου βεζύρη να αυξήσει τους φόρους πέντε χρυσά νομίσματα. Ένα μήνα μετά τον ρωτάει τι έγινε με τους φόρους. Ο βεζύρης του λέει πως οι άνθρωποι γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται. «Ωραία», λέει ο χαλίφης «αύξησε άλλα πέντε χρυσά νομίσματα τους φόρους.» Τον άλλο μήνα τον ξαναφωνάζει και τον ξαναρωτάει τι έγινε με τους φόρους. «Κλαίνε και οδύρονται. Λένε ότι θα πεθάνουν της πείνας, δεν έχουν να πληρώσουν τους φόρους και είναι απελπισμένοι», απαντά ο βεζύρης. «Ωραία, βάλε άλλα πέντε χρυσά νομίσματα ..............
φόρους» του λέει ο χαλίφης. Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσους μήνες. Οι άνθρωποι φώναζαν, καταριόνταν τον χαλίφη, αλλά ο χαλίφης συνέχιζε να βάζει φόρους. Έναν μήνα όμως κάτι άλλαξε: «Τι έγινε με τους φόρους, Βεζύρη;» ρωτάει. «Πολυχρονεμένε μου, ο κόσμος μόλις τους ανακοίνωσα τους νέους φόρους άρχισε να γελάει και να τραγουδάει», του λέει ο βεζύρης. «Σοβαρά; Κόψε αμέσως 10 χρυσά νομίσματα απ’ τους φόρους. Τώρα», του λέει ανήσυχος ο χαλίφης.
Υποθέτω ότι η τρόικα εσωτερικού (Σαμαράς, Βενιζέλος και Στουρνάρας) γνωρίζει την ιστορία. Θέλω να ελπίζω ότι το ίδιο ισχύει και για την τρόικα των δανειστών μας. Δεν είμαι όμως σίγουρος αν, τόσο οι μεν όσο και οι δε, έχουν συνειδητοποιήσει ότι πλέον οι πολίτες μαζί με την αγανάκτηση που εκφράζουν αρχίζουν και κρυφογελούν όταν ακούνε ότι θα μπουν και νέοι φόροι. Μάλιστα είναι αρκετοί αυτοί που δείχνουν ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος τους λέγοντας με ειρωνεία: «αυτά θα πάρουν».
Επιπροσθέτως, είμαι σίγουρος ότι και οι δύο τρόικες γνωρίζουν ότι οι φόροι είναι αυτοί που σίγουρα ρίχνουν τις κυβερνήσεις. Και μπορεί την τρόικα των δανειστών μας να μην την πολυενδιαφέρει πλέον αν θα παραμείνει η παρούσα κυβέρνηση στην εξουσία, αφού σε μεγάλο βαθμό έχουν περιορίσει τον κίνδυνο μόλυνσης του δικού τους, κυρίως τραπεζικού, συστήματος. Την εγχώρια τρόικα όμως θα έπρεπε να την ενδιαφέρει. Και κυρίως τους Σαμαρά και Βενιζέλο που ηγούνται των κομμάτων που συγκροτούν την (συγ)κυβέρνηση.
Κάνουν δε λάθος αν νομίζουν ότι οι τροϊκανοί θα δείξουν κατανόηση. Το πιθανότερο είναι να πουν: «that’s it, αυτό είναι το πακέτο, αν θέλετε το παίρνετε. Διαφορετικά κάνετε ότι νομίζετε. Θέλετε να κάνετε εκλογές, κάντε τες. Μας λέτε ότι θα έλθει ο Τσίπρας, ας έλθει. Θέλετε να κάνετε κυβέρνηση μαζί του, κάντε την. Θέλετε να μείνετε στο ευρώ, μείνετε -σε μας όμως μην ελπίζετε. Θέλετε να φύγετε, μπορείτε να το κάνετε. Νομίζετε ότι έχετε πλεονάσματα και μπορείτε να τα καταφέρετε μόνοι σας, επιχειρήστε το». Στην περίπτωση αυτή τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα κάνει «πόλεμο», όπως μέχρι προ ημερών διέδιδαν; Μάλλον όχι, αν κρίνω από την υποχώρηση («δεν έχουμε πόλεμο, αλλά διαπραγμάτευση») που ήδη σημειώνεται.
Άρα; Τι θα γίνει; Θα υλοποιηθούν τα προαπαιτούμενα; Θα γίνουν απολύσεις και ποιές; Θα μπουν φόροι και ποιοί; Και γιατί τόσο καιρό δεν γίνονται; Γιατί περιμένουν πάλι την τελευταία στιγμή; Δεν καταλαβαίνουν ότι αν είναι αποφασισμένοι να κάνουν αυτά στα οποία είχαν δεσμευτεί έπρεπε να τα είχαν ήδη κάνει; Αγοράζουν χρόνο; Να τον κάνουν τι; Για να κυοφορείται για μήνες η κοινωνική ένταση; Ακατανόητα πράγματα.
Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι δεν είχε υπάρξει καμία συμφωνία με τους δανειστές, και ιδιαίτερα με την Μέρκελ, ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα υπάρξει κατανόηση, χαλάρωση και αναδιάρθρωση του χρέους, όπως μας έλεγαν. Είναι πολύ πιθανό το σενάριο αυτό να το είχαμε πλάσει μόνοι μας, επειδή αυτό ήταν το σενάριο που θέλαμε και μας συνέφερε. Είναι έτσι;
Μήπως έχουμε επανάληψη της ιστορίας του Παπανδρέου με το δημοψήφισμα; Και τότε ο Παπανδρέου είχε ενημερώσει την Μέρκελ ότι προτίθεται το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση, που θα συνόδευαν την απόφαση για το PSI που ελήφθη τον Οκτώβριο του 2011, να τα βάλει σε δημοψήφισμα. Η Μέρκελ του είπε: «ΟΚ Γιώργο, αλλά άσε να πάρουμε πρώτα την απόφαση». Η απόφαση ελήφθη, ο Παπανδρέου εκδήλωσε την πρόθεση να πάει σε δημοψήφισμα, και τον ανέτρεψαν.
Μήπως και με τον Σαμαρά η Μέρκελ έπαιξε το ίδιο παιχνίδι αοριστίας; Μήπως του είπε: «Άσε να κάνω τις εκλογές και θα το δούμε μετά»; Και τώρα του λέει: «Το μετά τις εκλογές δεν σημαίνει αμέσως, αλλά να περιμένουμε να δούμε πρώτα τις επίσημες εκθέσεις της τρόικας και της Στατιστικής Υπηρεσίας για τα προαπαιτούμενα και το πλεόνασμα»; Μήπως γι’ αυτό στο παρασκήνιο αρχίζουν και διακινούνται σενάρια για επαναδραστηριοποίηση Σημίτη και Καραμανλή;
Σε κάθε περίπτωση, η διάχυτη νευρικότητα που υπάρχει παντού (στην κυβέρνηση, τις κοινοβουλευτικές ομάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στην τρόικα, στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς) για διαφορετικούς λόγους, μόνον καλά δεν προοιωνίζονται. Η γενικευμένη αναστάτωση ενδέχεται, στον αδύναμο κρίκο που λέγεται Ελλάδα, να πυροδοτήσει εξελίξεις και εντάσεις που θα είναι δύσκολο να ελεγχθούν. Μετά την «εξέγερση» των βουλευτών της συμπολίτευσης για τον ενιαίο φόρο στα ακίνητα, είναι λίαν πιθανό (ήδη κάποιοι ετοιμάζονται) να έχουμε «ανταρσία» στην ψήφιση του προϋπολογισμού.
Και βέβαια δεν είναι μόνον ο φόρος στα ακίνητα το πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το δημοσιονομικό πλεόνασμα είναι αναιμικό και κυρίως μη διατηρήσιμο. Τα έσοδα (από εισφορές, χαράτσια και φόρους) που αυτή την περίοδο εισπράττονται(;) με μορφή πολυβόλου του χρόνου δεν θα υπάρχουν. Και αν έχουμε και του χρόνου ύφεση, όπερ και το πιθανότερο, τότε …ο βεζύρης θα πει στον χαλίφη ότι οι Έλληνες αντί για γκρίνια, διαμαρτυρίες και κατάρες το ‘χουν ρίξει στο γέλιο και το τραγούδι. Εκτός κι αν υπάρχει η άποψη ότι τα funds θα ανεβάσουν τις αξίες και θα αλλάξουν το κλίμα…
matrix24