γράφει ο Κων/νος
Σπ. Δρακάτος
Λοιπόν, όποιος,
εκτός «συστήματος» φυσικά, πει ότι κατάλαβε τι έγινε και γιατί έγινε η συζήτηση
στην Βουλή, την περασμένη Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή (8,9,10/11/13), ή λέει
ψέματα, ή νομίζει ότι κατάλαβε. Και το λέω αυτό, όχι γιατί έχει σημασία αν
συμβαίνει το ένα ή το άλλο, αλλά γιατί αυτό το πράμα κόστισε πολλά, πεταμένα,
λεφτά. Αφού όμως το πληρώσαμε τουλάχιστον… ας το ευχαριστηθούμε, που λέει και
ο… παθών. Ας το κουτσομπολέψουμε λοιπόν (και τι άλλο μπορούμε κάνουμε;).
Θα αρχίσω από δύο,
τις ποιο ακραίες περιπτώσεις, μία πολύ ευχάριστη και μία πολύ δυσάρεστη, πάντα
κατά την.....
δική μου εκτίμηση, δηλαδή χωρίς να πάρω «γραμμή» από κάποιον
σπεκουλαδόρο.
Η πολύ ευχάριστη
ήταν η ομιλία της κας Παπαρήγα. Η κυρία αυτή εάν δεν είχε την «ατυχία» να
«μπλέξει» με το ΚΚΕ, θα ήταν μια τέλεια οικονομικο-πολιτική αναλύτρια. Για να
είμαι ειλικρινής, η ομιλίες της είχαν πάντα μια σωστή βάση. Το κακό όμως ήταν ότι,
ως ηγετικό πρότυπο, έπρεπε στις
εκφράσεις της να χρησιμοποιεί, απαρεγκλίτως, το κουμουνιστικό κομματικό
λεξιλόγιο, το λεγόμενο και ξύλινο. Τώρα που δεν είναι πλέον υποχρεωμένη να
είναι «το υπόδειγμα/σχέδιο»
φρασεολογίας, για τους… προσήλυτους, τώρα τα είπε ωραία.
Πολύ δυσάρεστη,
νομίζω, ήταν η «παράσταση» του κ. Μαριά, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, στην σκηνή με
την επίδειξη της ταυτότητας του Βουλευτή. Μου θύμισε εκείνους τους, δήθεν ευσεβείς
οι οποίοι, στο όνομα του Χριστού και με τον σταυρό στο προτεταμένο χέρι, βιαιοπραγούν
κατά πάντων που εκείνοι θεωρούν απίστους. Ο Θεός ας τον συγχωρήσει και ας του
δώσει… φώτιση… που δεν το βλέπω και πολύ εύκολο στην περίπτωση που ένα άτομο
βρίσκεται υπό την επήρεια, δημοκρατικού… ίστρου.
Αυτά σε ότι αφορά
τις εντός του «Ναού» (εξ ου και η περί θρησκευτικών συμβόλων παρομοίωσή μου) της
Δημοκρατίας, ποιο σημαντικές εντυπώσεις μου. Διότι εκτός αυτού, αλλά εντός των
πλαισίων των τεκταινομένων του τριημέρου, πρώτευε, μακράν, η κα
Κωνσταντοπούλου, όχι για το υποκριτικό της ταλέντο, αλλά μάλλον για την πολύ
ενοχλητική επιμονή της, να πείσει για την υποκριτική της ικανότητα, ως άλλος Πελεγρίνη.
Φαίνεται δε ότι ήταν τόσο σίγουρη γι’
αυτήν, γιατί δεν δίσταζε (αν δεν το επεδίωξε κιόλας), η τηλεόραση να δείχνει το
πρόσωπό της, γκροπλαν, όπου φαινόταν
καθαρά ότι όταν φώναζε «βοήθεια» δεν υπήρχε καμία ανάλογη έκφραση στο πρόσωπό της,
φόβου, ή αγωνίας, ή τέλος πάντων, κάποιας δυσχέρειας γενικά. Γι’ αυτό, άλλωστε
και δεν προσέτρεξε κανείς από τους «συμπάσχοντες», να την… σώσει.
Με την ευκαιρία
και επειδή διακρίνω, στην κυρία αυτή, μια πολύ έντονη διάθεση προσφοράς προς τους
ανθρώπους που υποφέρουν, της προτείνω να κάνει χρήση των δικαιωμάτων που της παρέχει
η βουλευτική της ιδιότητα και συγκεκριμένα την δυνατότητα να ανοίγει
κλειδωμένες πόρτες κτιρίων του Δημοσίου και να ανοίξει όποιο κτίριο απ’ αυτά
είναι κενό, ώστε να βολευτούν τις δύσκολες μέρες του χειμώνα, τουλάχιστον, άστεγοι
αναξιοπαθούντες συμπατριώτες μας. Εδώ σε θέλω κα Ζωή μας και όχι στην ΕΡΤ για
φιγούρα. Και αν η λέξη «φιγούρα» σας ενοχλεί, που δεν σας ενοχλεί γιατί σας αρέσει,
τότε πέστε μας τι θα κάνατε αν σας άνοιγαν την πόρτα της ΕΡΤ και μπαίνατε μέσα;
Πάντως και αυτό απευθύνεται σ’ εσάς και
σε όλους του Δημοκρατικού… τόξου, μην το παρατραβάτε. Μπορεί να είμαστε χαχόλοι
και να σας ψηφίζουμε, χωρίς να ξέρουμε κι’ εμείς γιατί, αλλά μπορεί κάποια
στιγμή να «ξυπνήσουμε» και τότε μπορεί να ζητάτε πραγματικά βοήθεια και να μην
τρέξει κανείς. Η ιστορία με τον βοσκό και τον λύκο μπορεί να είναι λαϊκή, αλλά
κάτι λέει. Συλλογιστείτε σοβαρά το νόημά της.
Θα κλείσω, μ’
εκείνα που ακούστηκαν στον «Ναό» (θα χρησιμοποιώ πάντα εισαγωγικά στην λέξη
αυτή, όταν προτάσσεται του Κοινοβουλίου, για να δείξει την, δήθεν, ιερότητα του
χώρου), που είναι ντροπή. Ακούσατε
τα υπονοούμενα και τις απειλές που ακούστηκαν, ένθεν κακείθεν, για την αποκάλυψη
σκανδάλων; Είδατε με πόσο καμάρι τις εκτόξευαν;
Τελικά, λέτε να
υπάρχει ντουλάπι ή ντουλάπα στον «Ναό», κάποιου Δημοκρατικά εκλεγμένου
εκπροσώπου του Λαού (βάλτε όπου και όσα εισαγωγικά θέλετε), που να μην κρύβει και
από ένα, τουλάχιστον, σκελετό; Κατά τα άλλα ωραίο το αντικείμενο που επέδειξε ο
κ. Μαριάς, σαν βουλευτική ταυτότητα, αλλά αν μ’ αυτό ήθελε να μας ενημερώσει μόνο
για τα δικαιώματά τους, δεν μας φτάνει. Θέλουμε να μάθουμε και για τις υποχρεώσεις
τους.
Και θέλουμε επίσης
να μάθουμε αν αυτά που πληρώνουμε σήμερα, με τα λεφτά μας και την υγεία μας, είναι
αποτέλεσμα της άσκησης των δικαιωμάτων τους, ή των υποχρεώσεών τους. Αν και
περιττό να μας το πουν, γιατί το έχουμε καταλάβει, ελπίζω.