Νοέμβριος 2013. Γνώριμο σκηνικό στο μκρό κομμάτι της βαλκανικής. Οικονομική, πολιτισμική και προπάντων ανθρώπινη καθίζηση. Εξαθλίωση, φτώχεια, ανεργία διπολισμός και λοιπά δεινά. Παρ όλα αυτά ως…..πολίτες παραμένουμε θεατές στο ίδο έργο. Εν καιρώ θα ζητηθεί ξανά να ασκήσουμε το τελευταίο εκφυλισμένο μας δικαίωμα. Και ξανά η ψήφος θα πάει στα ίδια πρόσωπα που εδώ και δεκαετίες αλλά και σήμερα συνεχίζουν με απαράμιλλο κυνισμό να τάσσονται άλλωτε υπέρ του αστυφύλακος και άλλωτε υπερ του χωροφύλακος αντιτασώμενοι έτσι στους εαυτούς τους! Άραγε λησμονούμε τόσο εύκολα σαν λαός; Εθελοτυφλούμε;
Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πρόσωπα δεν ανακυκλώνονται και με μια απλή …τούμπα ακροδεξιοί μετατρέπονται σε μέλη της λαική Δεξιάς, »πουλιά» μιας άνοιξης επαναπατρίζονται, και η άλλοτε »πεισματάρα» ριζοσπαστική Αριστερά αρχίζει να δοκιμάζει… πρωθυπουργικά κουστούμια. Για να μην παρεξηγηθώ, δε θεωρώ ως λύση τη στασιμότητα και την άρνηση οιασδήποτε επανατοποθέτησης και αναθεωρησης τόσο σε επίπεδο ιδεών αλλά και πολιτικών χώρων (αλά ΚΚΕ). Αντιθέτως φαντάζει ίσως και θεμιτό για την νοσούσα κοινοβουλευτική (sic) δημοκρατία μας.
Αλλά ας μην κρυβόμαστε. Υπάρχει λόγος που οι πολιτικοί μεταπηδούν και απαρνούνται τις άλλωτε κραταιές θέσεις τους. Υπάρχει λόγος που ο Αντώνης Σαμαράς από »αχρηστότερος πολιτικός από καταβολής ελληνικού κράτους με πολιτική σκέψη μωρού παιδιού» μεταλλάχθηκε στα μάτια του Υπουργού Υγείας που επέλεξε, σε Εθνοσωτήρα. Όπως υπάρχει λόγως που ο λαός ή μάλλον η εκάστοτε μάζα ακολουθεί. Ο τίτλος του βουλευτή με όλα τα κομφόρ που συνεπάγονται δημιουργεί μια ιδιαίτερα επικερδή για αυτόν σχέση. Γνωστή η σχέση, πελατειακή το όνομα της. Δύσκολη ωστόσο είναι η απαγκίστρωση από τέτοιου είδους δεσμό. Και μάλιστα η τραγική πραγματικότητα αποδεικνύει αυτό ακριβώς. Ο χ Γεωργιάδης δε διστάζει να γίνει Kομανέτσι και ο ψ Σαμαράς δε διστάζει να δεχθεί ένα ζευγάρι ακροδεξιών στους κόλπους της λαικής Δεξίας από τη στιγμή που η επιστροφή δε γίνεται χωρίς τίμημα. Το τίμημα αυτό; Εγώ εσύ ο πατέρας σου, ο θείος σου.
Παραδείγματα τέτοιας συμπεριφοράς ποικίλλουν ιδαίτερα στο σημερινό ασταθές πολιτικό περιβάλλον. Από την παγανιστική/σατανιστική Χρυσή Αυγή που ασπάστηκε την ορθοδοξία μέχρι τους ριζοσπάστες συντρόφους του Γιώργου Παπανδρέου που είδαν εν μια νυκτί το φώς ή την καρέκλα αν προτιμάτε στο πρόσωπο του Μαρξ και του Αλέξη.Θα μπορούσα να αναφερθώ περαιτέρω αλλά ειλικρινά δε θεωρώ ότι είναι τα αναρίθμητα παραδείγματα πολιτικού οπορτουνισμού αυτά που θα αλλάξουν το σκεπτικό του νεοέλληνα.
Το πιο στενάχωρο δεν είναι η συμπεριφορά τέτοιων πολιτικάντηδων αλλά η δική μας αντίδραση πάνω στην οποία πατάνε για να »πηδούν» απ το ένα τερέν στο άλλο. Μήπως εθελοτυφλούμε απέναντι στο συμβάν θέλοντας να καλύψουμε δικά μας ατοπήματα ή και για να διατηρήσουμε το προανεφερθέν δεσμό; Οφείλουμε να καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι συμμεριζόμαστε πλήρως την ευθύνη καθώς είναι η δική μας ψήφος που επιτρέπει αυτή τη τυχοδιωκτική νοοτροπία. Γιατί όπως λέει και η γνωστή ρήση αν θες να δεις το ποιών του ανθρώπου δώσε του δύναμη.Και η ψήφος ή μάλλον το θέλγητρο της ψήφου είναι δύναμη. Η γλύκα της οποίας αλλάζει σε κάνει να δεχθείς πολλά. Και σταυρό και αγιασμό.
απο το politicaldoubts.com