Tού Πέτρους Τρουπιώτη
Η προσπάθεια της
ηγεσίας (η έστω ενός μέρους της ηγεσίας) του ΣΥΡΙΖΑ να «προσαρμόσει¨( έστω και
θεωρητικά και για λόγους επικοινωνιακούς) την ως τώρα γραμμή του ( αν υπήρχε
τέτοια ουσιαστικά) στην πραγματικότητα και μέσα στο πλαίσιο των διεθνών και
εθνικών δεδομένων, προκαλεί ήδη αναταράξεις στο εσωτερικό του κόμματος της
αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ενός κόμματος που
παρά την απόφαση του συνεδρίου του, του περασμένου Ιουλίου, να καταργήσει τις
«συνιστώσες», ήτοι τα κόμματα μέσα στο κόμμα, δεν τα κατάφερε στην ουσία αφού
κάποιες καταργήθηκαν ως τίτλοι αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν ως αντίληψη και
κάποιες άλλες ................αρνούνται ακόμα και την κατάργηση του τίτλου και της επίσημης ύπαρξης
του.
Το γεγονός αυτό βεβαία
δεν εκπλήσσει κανεναν απο όσους έχει θητεύει
έστω και για λίγο σε κάποιο από τα πολλά κομμάτια της αριστεράς ή ακόμα και της
σοσιαλιστικής κεντροαριστεράς στην χώρα μας. Και αυτό γιατί στους
συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους ( που
ιδίως μετά την μεταπολίτευση ήταν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες), λεπτομέρειες που
αφορούν όχι μόνον ιδεολογικά ζητήματα η ζητήματα εφαρμογής της οποίας πολίτικής
αλλά και διαφορετικές προσεγγίσεις σε θέματα θεωρητικής φύσεως που έχουν να
κάνουν με ζητήματα του μακρινού μέλλοντος ( πχ η μετάβαση από τον σοσιαλισμό
στον κομμουνισμό..) αλλά και ανάλυση και εκτίμηση κινήσεων του « επαναστατικού κινήματος» ακόμα και των
αρχών του περασμένου αιώνα, μπορούν να οδηγήσουν σε πολύμηνες η και πολυετείς
συζητήσεις και συγκρούσεις και εντελή σε συνεχείς διασπάσεις.
Αυτός ο χώρος ήταν
(και προφανώς θα είναι) πάντα σε μια εσωτερική πολυδιάσπαση.
Αυτό λοιπόν το
εγγενές πρόβλημα των συγκεκριμένων πολιτικών ρευμάτων,( πολλά από τα όποια
έχουν πια απαξιωθεί από την ιστορία , αλλά παρόλα αυτά ενδημούν μόνον στην χώρα
μας και σε ορισμένες άλλες τριτοκοσμικές χώρες), είναι εμφανέστατο και στο
ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως προκαλεί ήδη τα προβλήματα που όλοι βλέπουν δια γυμνού
οφθαλμού.
Η προσπάθεια της ηγετικής
ομάδας του κόμματος ,να «στρέψει» την δημόσια γραμμή ,άρα και εικόνα του κόμματος,
λίγο προς την πραγματικότητα και να δει (έστω για επικοινωνιακούς λογούς) την πραγματικότητα
και τα δεδομένα(διεθνη και εθνικά) στον σχεδιασμό της για το αύριο, προκαλεί αυτόματα
αντιδράσεις σε μεγάλο κομμάτι του κομματικού μηχανισμού.
Όχι των ψηφοφόρων αναγκαία,
αλλά του οργανωμένου κομματικού μηχανισμού που κυριαρχείται από ομάδες με διαφορετικά
πολιτικά χαρακτηριστικά αλλά ορισμένες κοινές καταβολές. Το κομμουνιστικό η
παλαιοκομμουνιστικο παρελθόν, την ακροαριστερή αταβιστική αντίληψη και προφανώς
την λογική «όλα η τίποτα», « ανατροπή εδώ και τώρα» και άλλες παρόμοιες λογικές.
Λες και βρισκόμαστε στην προεπαναστατική εποχή της Τσαρικής Ρωσίας του 1917.
Αυτός λοιπόν ο μηχανισμός,
ισχυρός στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αντιδρά και θα αντιδρά κάθε φορά που η ηγετική
ομάδα θα προσπαθεί να αλλάξει γραμμή πλεύσης με στόχο να πείσει τους ψηφοφόρους
του λεγομένου μεσαίου χώρου που από εκδικητική στο ΠΑΣΣΟΚ ( και όχι μόνον) μανία
ψήφισαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις εκλογές του περασμένου χρόνου
, ότι μπορούν να το εμπιστευτούν και πάλι. Ότι δεν πρόκειται να οδηγήσουν το καράβι
σε «αχαρτογράφητα νερά» και σε πρόσκρουση σε υφάλους αλλά θα ακολουθούσουν μια
πιο «λελογισμένη» πολιτική μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της χώρας.
Αυτή όμως η
προσπάθεια, ήδη προσκρούει στην «επαναστατική ρητορική» του παρελθόντος αλλά
και στην « ακτβιστική αντίληψη» που ρέει στο αίμα του κομματικού μηχανισμού.
Η «ανατροπή των πάντων» που κυριαρχεί ως αντίληψη σε μεγάλο μέρος
του οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η «εκδικητική διάθεση» μέρους των ψηφοφόρων
προς «το παλαιό πολίτικο κατεστημένο» δεν μπορεί να ταιριάξει με την στροφή
στην πραγματικότητα.
Και είναι πιο δύσκολο
να πείσει κομματικό μηχανισμό και ψηφοφόρους αυτής της κατηγορίας, μια κομματική
ηγεσία που μια και προέρχεται από την ιδία πολιτική μήτρα του «κομμουνιστικού-αταβιστικόυ»
παρελθόντος, δεν πιστεύει στην στροφή αλλά το κάνει για λογούς καθαρά επικοινωνιακούς
εκλογικούς.
Γι αυτό έξαλλου ανά δίμηνο
εξαγγέλλονται «πορείες προς το λαό»( που αποτυγχάνουν), λαϊκές εξεγέρσεις που
δεν έρχονται και προαναγγέλλονται εκλογές , πτώση κυβερνήσεως και γενική κατάρρευση
οικονομίας , που δεν επαληθεύονται.
Ως ποτέ όμως αυτές οι
(αποτυχημένες όπως αποδεικνύεται) «ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής» αλλά και
η προσμονή της εξουσίας μπορεί να ανακόπτει τις αντιδράσεις και να «παραπλανά»
τους ψηφοφόρους. Όχι για μεγάλο διάστημα. Και οπωσδήποτε όχι σε περίπτωση νέας
εκλογικής ήττας , όπου ήττα μπορεί να σημαίνει και η μη θριαμβευτική νίκη η
πορεία προς νίκη….
ptroupiotis@yahoo.gr