Γράφει ο Γιάννης Παπαϊωάννου
Η ιστορία και η πολιτική μετά το 1789
και ειδικότερα στον 20 αιώνα επιβάλουν η έναρξη της αφήγησης και ο
πυρήνας της ιδεολογίας του κάθε κόμματος ή κίνησης να είναι
“πατριωτικός” ή “ταξικός. Πολύ αφαιρετικά θα λέγαμε ότι το αριστερά-
δεξιά οριοθετείται από αυτό το αφετηριακό σημείο της ανάλυσης του κάθε
κόμματος
Ξεκινώντας από τον ταξικό ή τον
πατριωτικό πυρήνα οι κινήσεις που λειτουργούν μέσα σε ένα έθνος κράτος
με σύνορα, εχθρούς, ανισότητες και κοινωνικές διάφορες οδηγούνται στο να
βάλουν νερό στο ....
κρασί τους και να κινηθούν προς ένα θεωρητικό κέντρο υιοθετώντας ο ένας τις ιδέες του άλλου.
Σπάνια δούμε κόμματα στην Ευρώπη να
είναι αποκλειστικά “πατριωτικά” αγνοώντας την κοινωνική ανισότητα και
αδικία που υφέρπει ως αποτέλεσμα μιας ταξικής διαστρωμάτωσης, όπως και
σπάνια θα δούμε εθνομηδενιστικά κόμματά που προβάλλουν μόνιμα και
αποκλειστικά την ταξική αφήγηση των πραγμάτων.
Σταδιακά λοιπόν ξεκινώντας από τα
αριστερά ή τα δεξιά και από την ταξική ή την πατριωτική ανάλυση όλοι θα
κινηθούν προς ένα νοητό κέντρο. Αυτό το κέντρο, όταν κατακτηθεί από
κάποια ομάδα, θα στεγάσει μια ισορροπία μεταξύ των δύο αναλύσεων με
συμβολικούς και πολιτικούς όρους. ‘Όμως η προέλευση και η αφετηρία θα
είναι ορατή στο κάθε ένα που φτάνει σε αυτό το κέντρο.
Για να φτάσεις λοιπόν στην
κεντροαριστερά δεν ξεκινάς από το κέντρο άλλα από την αριστερά! Έτσι
συμβαίνει και με την κεντροδεξιά.
Στα ελληνικά δρώμενα λοιπόν μια κίνηση
που θα μπει ανάμεσα στην ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άπλα ένα άθροισμα
κάποιων δεκάδων πολιτικών προσωπικοτήτων που θεωρούν πως καλύπτουν η
ανήκουν σε ένα χώρο. Οι κινήσεις των 58, η ΔΗΜΑΡ, οι κινήσεις Λοβερδου,
Μοσιαλου, ο Μπίστης ακόμη και το ΠΑΣΟΚ που απόμεινε δεν είναι τίποτα απ
αυτά που ειπώθηκαν.
Ταξική ανάλυση δεν έχουν και οι ίδιοι
βγάζουν σπυράκια σε αυτή την λέξη. Πατριώτες δεν τους λες και δεν το
θέλουν καθως θεωρούν τον πατριωτισμό στην Ευρώπη εθνο-λαικισμό.
Στην ταξική ανάλυση αυτοί είναι απέναντι
και υποστηρίζουν το μνημόνιο των τραπεζιτών και στην πατριωτική ανάλυση
είναι πάλι απέναντι και υποστηρίζουν μας την παραμονή στην Γερμανική
Ευρώπη.
Γενικότερα όλες αυτές οι ομάδες
κινούνται στο πνεύμα του ευρωπαϊκού μιμητισμού που ονομάστηκε
εκσυγχρονισμός και βρίσκονται εκεί λογω πνευματικής αδρανειας
Ως ρεύμα ο εκσυγχρονισμός ήταν στο
κέντρο και ούτε πατριωτικό ούτε ταξικό το λες. Άπλα υπήρξε κάποτε ως
νοητό κέντρο το όποιο στέγασε μια ισορροπία.
Μια ισορροπία ανάμεσα σε μια “ταξική”
ανάλυση του ΠΑΣΟΚ που λειτούργησε ως αφετηρία, και έγινε σταδιακά
“πατριωτική” με πολιτικούς όρους. Στα χρόνια του Σημίτη ο πατριωτισμός
θα υπάρξει μέσω μιας ισχυρής Εθνικής στοιχειοθεσίας όπως: Είσοδος στην
ΟΝΕ ολυμπιάδα ισχυρή ελλαδα στην ευρωπη κλπ.
Για αυτούς δεν βγαίνει τίποτα στο
κέντρο, ενώ την ίδια στιγμή αυξάνουν δυνάμεις τα άκρα είτε αυτά είναι
Ταξικά είτε Πατριωτικά. Τέλος η ανάλυση που τοποθετεί όλο αυτό που
γίνεται στην κοινωνία κάτω από το όρο λαϊκισμός είναι μυωπική!