Αν κάποιος διάβαζε τις κυριακάτικες εφημερίδες θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι το κυβερνητικό success story ενταφιάστηκε οριστικά.
Αντί για «απογείωση το Σεπτέμβριο», όπως προέβλεπε ο πρωθυπουργός, έχουμε …αναγκαστική προσγείωση λόγω της επερχομένης κοινωνικο-οικονομικής θυέλλης, κατά πως γράφουν ακόμη και όσοι μέχρι πρότινος μόνον καλά έβλεπαν και......
προφήτευαν.
Αντί για την «ορατή διέξοδο από το τούνελ», έχουμε εκ νέου …συσκότιση, καθώς όλα «κρέμονται σε μια κλωστή».
Αντί για «κυβερνητική σταθερότητα», εφεξής έχουμε …πορεία σε ναρκοπέδιο.
Αντί για τους δικανικούς αισιοδοξίας των (συγ)κυβερνητικών στελεχών, έχουμε τις, διοχετευμένες στον Τύπο, οιμωγές -«μην μας πιέζετε, δεν αντέχουμε άλλο»- προς τους δανειστές μας.
Ακόμη και το δημοσιονομικό πλεόνασμα, στο τέλος του έτους, αμφισβητείται, και ορθά, τουλάχιστον ως προς τα νούμερα που ανακοινώνονται, αλλά και ως προς τη διατηρησιμότητά του που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει.
Όσοι προσπαθούν να προσεγγίσουν με νηφαλιότητα και χωρίς, κομματικές ή άλλες, παρωπίδες το δημόσιο βίο, ασφαλώς δεν αιφνιδιάστηκαν από την μεταστροφή του κλίματος. Ήταν αναμενόμενη.
Και ο λόγος είναι απλός: Όσο οι δημοσιονομικές επιτυχίες και προσαρμογές δεν μεταφράζονται σε κοινωνική πρόσοδο, είναι λογικό να διευρύνουν το χάσμα μεταξύ της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής και των πολιτών, αφού η θέση τους, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά, συνεχώς χειροτερεύει.
Το δεύτερο στοιχείο, μετά τον ενταφιασμό του success story, που προκαλεί εντύπωση είναι η, διοχετευθείσα επίσης δια του Τύπου, αναγγελία περί πολιτικής πλέον διαχείρισης του οικονομικού προβλήματος.
Θαρρείς και μέχρι τώρα δεν υπήρχε τέτοια. Θαρρείς και το μνημόνιο, η δανειακή σύμβαση και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα εκτελούνται με αμιγώς τεχνοκρατικά κριτήρια.
Θαρρείς και οι εταίροι-δανειστές μας δεν έκαναν, σε πολλές δικές μας υστερήσεις, αστοχίες και αθετήσεις υπεσχημένων, τα στραβά μάτια.
Θαρρείς κι εμείς δεν κάναμε πολλές και αδικαιολόγητες υποχωρήσεις σε δικές τους -υπερβολικές και ήκιστα αλληλέγγυες εταιρικά- απαιτήσεις, ιδιαίτερα σε θέματα εθνικής αξιοπρέπειας και κυριαρχίας.
Πολιτική διαχείριση του οικονομικού προβλήματος πάντα υπήρχε. Μάλιστα -εν τη υπερβολή του, ενίοτε και ανεδαφικά- αποτελούσε μόνιμο αίτημα και της αντιπολίτευσης.
Ελπίζω, η αναγγελία περί πολιτικής διαπραγμάτευσης να μην υποδηλώνει πολιτική κόπωση της κυβερνήσεως και αδυναμία εκπλήρωσης των τεχνοκρατικών δεσμεύσεων.
Ελπίζω, να είναι μια συμφωνημένη διαδικασία με τους εταίρους-δανειστές μας, την οποίαν η κυβέρνηση, για λόγους εσωτερικού κομματικού ανταγωνισμού, «διαφημίζει» επειδή έχει διασφαλίσει την αίσια έκβασή της.
Εάν δεν είναι διασφαλισμένη, το οικονομικό πρόβλημα της χώρας θα εισέλθει, εκ νέου, σε δύσβατους ατραπούς και σίγουρα πιο επικίνδυνους, καθώς οι εταίροι μας έχουν πλέον περιορίσει την πιθανότητα εκτεταμένης μόλυνσης της ευρωζώνης από το ελληνικό πρόβλημα.
Στην περίπτωση αυτή οι θυσίες των Ελλήνων, στις οποίες όλοι ομνύουν, ενδεχομένως θα πάνε στράφι. Ο λαϊκισμός του παρελθόντος θα επιστρέψει δριμύτερος. Και φυσικά θα δικαιωθούν όσοι, εξ αρχής υποστήριζαν ότι πρέπει να επιλεγεί, μια διαφορετική πορεία.
Το πιθανότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός αναγγέλλει, μέσω των δημοσιογραφικών ρεπορτάζ, πολιτική διαπραγμάτευση επειδή: Πρώτον, πιστεύει ότι έτσι αλλάζει την ατζέντα της επικαιρότητας και θα προφυλαχθεί η κυβέρνησή του από την φθινοπωρινή κοινωνική θύελλα.
Δεύτερον, (γνωρίζοντας ότι νέα μέτρα το 2013 δεν θα υπάρξουν, αφού η ουσιαστική διαπραγμάτευση με την τρόικα θα αρχίσει την άνοιξη του 2014 και δεν θα ολοκληρωθεί πριν το ερχόμενο καλοκαίρι) θεωρεί ότι θα σημειώσει επικοινωνιακή νίκη, την οποίαν αφενός ο ίδιος χρειάζεται για να διατηρήσει την κυβερνητική συνοχή, η οποία δοκιμάζεται και αφετέρου έχουν ανάγκη η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ εν όψει των εκλογικών αναμετρήσεων για το ευρωκοινοβούλιο και την αυτοδιοίκηση.
Και τρίτον, έχει λάβει υποσχέσεις ότι εφεξής θα τύχει καλύτερης μεταχείρισης καθώς και οι γερμανικές εκλογές γίνονται «απρόσκοπτα», αλλά και επειδή σε μεγάλο βαθμό τήρησε τα δημοσιονομικά υπεσχημένα.
Αν λοιπόν η πολιτική διαπραγμάτευση αναγγέλλεται επειδή ο Αντ. Σαμαράς είναι πεπεισμένος ότι δεν θα βγει από αυτή τουλάχιστον χαμένος, έχει καλώς.
Αν όμως τα «ηρωικά και πένθιμα» είναι για λόγους εσωτερικού κομματικού ανταγωνισμού και επειδή δεν αντέχει άλλο το πολιτικό κόστος, το πιθανότερο είναι να σπάσει τα μούτρα του. Και φυσικά αναζητήστε τα εκλογικά σας βιβλιάρια και ετοιμαστείτε για νέες περιπέτειες.
Θέλω να πιστεύω, γνωρίζοντας και τον άνδρα, ότι ισχύει το πρώτο…
matrix24