Γι αυτά που έγιναν χθες στα σχολεία, κάποιοι, μίλησαν για κανονικό πολιτικό προσηλυτισμό. Σ’ αυτή τη χώρα, που πριν πολλά-πολλά χρόνια, κάποιοι κάτοικοί της δημιούργησαν τη λογική και αντιλήφθηκαν πρώτοι την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην καλλιέργεια του νου και της γλώσσας, μ’ εκείνο το υπέροχο “αρχή παιδεύσεως η τών ονομάτων επίσκεψις” και θεώρησαν την υπερβολή ως ένδειξη ακρότητας απολίτιστου (μηδέν άγαν), θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί με τις λέξεις. Αλλιώς, όχι μόνο «θα ......
χάσουμε την μπάλα», αλλά σε λίγο δε θα μπορούμε οι μισοί να συνεννοηθούμε με τους άλλους μισούς, γιατί δε θα μιλάμε πλέον την ίδια γλώσσα.
«Αυτό που έγινε χθες στα σχολεία από πλευράς Τσίπρα και Κουτσούμπα ήταν μια ανόητη απρονοησία, θα ήταν το πιο σωστό. Ανόητη πράξη γιατί δεν είχε κανένα, μα κανένα νόημα, ούτε θετικό αποτέλεσμα για την υπόθεση των καθηγητών. Τα παιδιά έχουν βαρεθεί τις πατρικές παραινέσεις και από αντίδραση κάνουν το αντίθετο. Η αριστερά δεν είχε ποτέ καλή σχέση με τις επιστήμες ανθρωπίνων συμπεριφορών (ψυχολογίας, επικοινωνίας, δημοσίων σχέσεων, πειθούς, κ.λ.π. ) και γι αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει «τι έγινε μ’ αυτές τις εκατοντάδες των εκατομμυρίων των νέων που διαπαιδαγωγήθηκαν μέσα στο πνεύμα του σοσιαλισμού, του μαρξισμού και του λενινισμού»; Τι στο διάολο πήγε στραβά; Αν δεν μπορεί να απαντήσει σ’ αυτό, θα συνεχίσει σαν τον Δον Κιχώτη, σε άγνωστα νερά με βάρκα την ελπίδα.
Αυτό που έγινε χθες, ήταν επίσης και απρονοησία, διότι έπρεπε να γνωρίζουν ότι όταν έχεις απέναντί σου έναν πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας, που παρακολουθεί από το τι φοράς μέχρι το τι τρως και περιμένει το παραμικρό ολίσθημά σου, μη βγαίνεις μετά και μεμψιμοιρείς γιατί δε σ’ αγαπάνε.
Αν τα συνθήματα να είστε αλληλέγγυοι με τους καθηγητές, που ειπώθηκαν μια φορά σε δυο σχολεία, είναι προσηλυτισμός σε μια επικίνδυνη αίρεση, το να διδάσκονται όλο το χρόνο και για όλα τα επόμενα χρόνια της μαθησιακής τους ζωής και όχι μόνο, ότι οι πραγματικοί τους αντίπαλοι και εχθροί είναι οι διπλανοί τους, στην αρχή οι συμμαθητές τους, μετά οι συνυποψήφιοί τους, μετά οι «συνάδελφοί» τους και μετά όλοι «οι άλλοι» (οι τεμπέληδες καθηγητές που όλοι κάνουν ιδιαίτερα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ξένοι που τους παίρνουν τις δουλειές τους κ.λ.π.), αυτό δε λέγεται προσηλυτισμός αλλά πολιτισμός!
Σύμφωνα με τελευταίες σφυγμομετρήσεις στη Γαλλία, το 34% των γάλλων βλέπει θετικά την Λεπέν και η πλειονότητα του 34% είναι νέοι από 18 έως 24 ετών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας γενιάς, που την περιέγραψε με άψογο τρόπο η μεγάλη παιδαγωγός του περασμένου αιώνα, η Μαρία Μοντεσόρι:«Η εκπαίδευση στη σημερινή της μορφή εντείνει την αίσθηση απομόνωσης του παιδιού και την επιδίωξη των προσωπικών του ενδιαφερόντων…….Τα παιδιά διδάσκονται να μη βοηθούν το ένα το άλλο, να μην παρακινούν αυτούς που δεν ξέρουν κάτι, να μη σκέφτονται παρά μόνο τη δική τους ανέλιξη και να στοχεύουν αποκλειστικά στην απόκτηση βραβείων ανταγωνιζόμενα τους συμμαθητές τους. Και αυτοί οι αξιολύπητοι εγωιστές, οι πνευματικά εξουθενωμένοι όπως μας αποκαλύπτει η πειραματική ψυχολογία, βγαίνουν αργότερα στον κόσμο, όπου ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο σαν κόκκοι άμμου στην έρημο- ο καθένας αποκομμένος από το γείτονά του, και όλοι στείροι. Αν έρθει μια θύελλα, αυτή η ανθρώπινη σκόνη, χωρίς καθόλου πνευματική ουσία για να της δώσει ζωή, θα παρασυρθεί σε έναν θανατηφόρο ανεμοστρόβιλο». Αυτό θέλουν κάποιοι, αυτό θέλουμε;