Οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές καταλήγουν στο ίδιο προφανές συμπέρασμα. Ο Μπαράκ Ομπάμα – ως βαθιά Δημοκρατικός- απεχθάνεται την εμπλοκή των ΗΠΑ σε νέο πόλεμο, με .........
νωπές τις μνήμες του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Από την άλλη, ίσως ο πιο μισητός πρόεδρος που πέρασε από τις ΗΠΑ ήταν ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, ακριβώς επειδή ακολουθούσε ευλαβικά την πάγια συντηρητική στάση του αμερικανικού Πενταγώνου να επεμβαίνει στρατιωτικά εναντίον όποιου κράτους θίγει τα γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας του.
Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν ο Ομπάμα να καταλήγει να οδεύει πάνω στο ίδιο μονοπάτι του απεχθούς προκατόχου του, διακυβεύοντας τη φήμη του πιο δημοφιλούς ηγέτη της τελευταίας 20ετίας στις ΗΠΑ;
Ο μόνος λόγος που θα έστρεφε το ενδιαφέρον της αμερικανικής κοινής γνώμης σε έναν πόλεμο θα ήταν οικονομικός. Ο Ομπάμα γνωρίζει πολύ καλά (και όχι μόνο από τις στατιστικές) ότι οι στρατιωτικές επεμβάσεις δεν τονώνουν, πλέον, το πεσμένο ηθικό των Αμερικανών που διανύουν τη δυσκολότερη περίοδο των τελευταίων ετών. Η Wall Street Journal αποκάλυψε ότι η απασχόληση στις ΗΠΑ βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα από το 1935.
Η σύσφιξη της οικονομικής πολιτικής της FED θα προκαλέσει νέο τσουνάμι στις αγορές. Ο σύγχρονος ιστορικός Μάρκ Μαζάουερ γράφει ότι, ενώ οι ΗΠΑ προετοιμάζονται για πόλεμο, ο Ομπάμα προβλέπει νέα μείωση του αμυντικού προϋπολογισμού στο 2,4% του ΑΕΠ μέχρι το 2023, που θα είναι το χαμηλότερο επίπεδο από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Την απροθυμία Ομπάμα να πάει σε έναν νέο πόλεμο, παρά τις υπόγειες πιέσεις του αμερικανικού Πενταγώνου την έχει διαισθανθεί και ο κόσμος. Ενδιαφέρον είναι ένα από τα εκατοντάδες σχόλια κάτω από την εξέλιξη της είδησης για αναβολή της συζήτησης του θέματος της Συρίας από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ…
«…Όταν έχασε τη Βρετανία από σύμμαχό του στράφηκε στο Κογκρέσο για να κερδίσει χρόνο από την παγίδα της κόκκινης γραμμής που ο ίδιος έθεσε με τη χρήση χημικών. Το θέμα είναι τοξικό για τον Ομπάμα από όπου και να το πιάσει… Χρησιμοποιεί, λοιπόν, και τη διαφωνία με τον Πούτιν και την μερική διαλλακτικότητα του Άσαντ ο οποίος επέτρεψε έλεγχο των χημικών εργοστασίων του για να μην αναγκαστεί να πλήξει τη Συρία. Μα ακριβώς επειδή πρόκειται ιδιαίτερα δύσκολο διεθνές παιχνίδι σκάκι, ο Ομπάμα πρέπει να προσέχει τους εχθρούς που του προσφέρουν απλόχερα αυτό που ζητά μυστικά…
Αν ο Πούτιν και ο Άσαντ τον «ξελογιάζουν» για να μην χτυπήσει τη Συρία, ενώ η Δαμασκός κερδίζει χρόνο για να μην παραδώσει τελικά τα χημικά όπλα της, ο Ομπάμα θα ταπεινωθεί στο διεθνές στερέωμα και η φήμη του ως ικανού και προνοητικού ηγέτη θα πέσει στα τάρταρα…