γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε ένας
εκ των χιλιάδων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, κατά την διάρκεια της
Γερμανικής κατοχής. Τιμή και δόξα σ’ αυτούς όλους. Η πολιτεία αναγνώρισε αυτή
την προσφορά με τιμητικές και άλλες διακρίσεις, χωρίς όμως ”χρωματικούς”
διαχωρισμούς και έτσι έπρεπε. Ο Μανώλης, ένας από τους ελάχιστους αγωνιστές, είχε την ευτυχία να απολαύσει (με ή χωρίς
εισαγωγικά), εν ζωή, όλες τις τιμητικές αλλά και ουσιαστικές διακρίσεις. Φαίνεται
όμως ότι αυτό δεν ήταν αρκετό ώστε ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της .......
ιστορίας της
νεότερης Ελλάδας, όπως ήταν η εθνική αντίσταση, να μείνει αμόλυντο από την
κομματική εκμετάλλευση. Έτσι σήμερα έχουμε τους αριστερούς αγωνιστές και τους
άλλους. Το πράμα δε, έχει τόσο πολύ ”εξειδικευτεί” ώστε να γίνει μόδα και η
μόδα, ως γνωστόν, είναι ακτύπητη, μέχρι γελοιότητας. Να βλέπεις π.χ. τον τάδε
νεόπλουτο, με τζίπ 4Χ4 για καφέ στο Κολωνάκι, να δηλώνει αριστερός… κ.α.
Το θέμα μου όμως δεν είναι
αυτό. Είναι ο ίδιος ο Μανώλης ο Γλέζος ο οποίος παρακινούμενος, προφανώς, από την
αστείρευτη αγάπη του προς την πατρίδα και την ασίγαστη επιθυμία του για συνεχή
προσφορά προς τον Λαό, έπεσε θύμα του ίδιου του του εαυτού. Αγνοώντας ή αδιαφορώντας
για την φυσιολογική κάμψη, λόγω ηλικίας πλέον, των βιολογικών πνευματικών και σωματικών του
δυνατοτήτων και ικανοτήτων, επιχείρησε πολιτικά λεκτικά άλματα, εκτός ήρεμης
λογικής. Δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω διαφορετικά τις εκτός πάσης σοβαρότητας
δηλώσεις του, που κάποια στιγμή έκανε κατά την διάρκεια του συνεδρίου του
κόμματός του, συνεπαρμένος από τους παραπάνω λόγους, δηλαδή της αγάπης του προς
την πατρίδα και τον Λαό.
Είπε λοιπόν, ο Μανώλης (ο
δικός μας άνθρωπος): ”Είμαστε ώριμοι,
πανώριμοι, όχι για να κυβερνήσουμε εμείς, αλλά για να φέρουμε τον λαό στην
εξουσία”. Είπε ότι
από τον ΣΥΡΙΖΑ “χτίζεται και δημιουργείται η νέα Ελλάδα, η Ελλάδα του
λαού, η Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας , η Ελλάδα της πραγματικής και άμεσης
δημοκρατίας, η Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης”. Είπε ακόμα: “Το έχουμε
δηλώσει επανειλημμένως και το λέμε: Δεν πάμε να κυβερνήσουμε εμείς, πάμε να
φέρουμε το λαό στην εξουσία” και τέλος: ” Όλη η
Αριστερά μπαίνει μπροστά στις ευθύνες της και ο καθένας καλείται να
ανταποκριθεί στο προσκλητήριο των καιρών”.
Αχ, βρε Μανώλη. Μα, τα ίδια ακριβώς μας είχε πει,
πριν από τριάντα τόσα χρόνια, και ο αξέχαστος Ανδρέας. Τότε ήταν η πρώτη φορά
που ακούγαμε τέτοια φανταχτερά λόγια και τα είχαμε πιστέψει και να που φτάσαμε με “τον λαό στην εξουσία”. Γιατί
μας ξαναθύμισες τέτοιες μπαρούφες; Νομίζεις ότι ο Λαός θα ξαναεμπιστεφτεί την
εξουσία στον ίδιο “λαό” που γνωρίσαμε και που δεν ήταν Λαός, αλλά λαμόγια του
κερατά; Και αν νομίζεις ότι δεν είναι το ίδιο τώρα, γιατί νομίζεις κάτι τέτοιο;
Μήπως, κι’ εκείνοι αριστεροί δεν λέγανε ότι ήταν; Πιστεύεις τώρα ποια, με την σοφία
της ηλικίας, ότι με το να λες αριστερός και αριστερά, είναι το φάρμακο για κάθε
νόσο… και κυρίως για την κοιλιά που… γουργουρίζει;
Αχ, βρε Μανώλη. Εμείς εξακολουθούμε να σε αγαπάμε και να σε σεβόμαστε. Εσείς γιατί σταμάτησες να κάνεις το ίδιο για μας; Γιατί αυτά που είπες, αυτό δείχνουν.